15. ΘΑΝΟΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: Θάνος Ανεστόπουλος [Inner Ear]
του Χάρη Συμβουλίδη
Τα 10 αυτά στιγμιότυπα που έμειναν πίσω όταν έχασε τη μάχη με τον καρκίνο (2016), άξιζε να τα ακούσουμε. Δεν αφαιρούν τίποτα από τα όσα ξέραμε, μα προσθέτουν κάτι τις στο παζλ, δείχνοντας ποια θα ήταν «κανονικά» η συνέχεια του σόλο δίσκου Ως Το Τέλος (2012) και των αναζητήσεων που εκφράστηκαν με τραγούδια όπως το "Ξανάρθαν Τα Σύννεφα". Μανώλης Αγγελάκης, Στάθης Ιωάννου, Νίκος Γιούσεφ & Άκης Σπυριδάκης τα έβαλαν λοιπόν με τα ανέκδοτα θηρία, υπό το έρεβος μάλιστα της απώλειας ενός φίλου· και τα αποτελέσματα τους δικαιώνουν.
- ακούστε το "Θυμάμαι", εδώ
14. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΙΤΣΟΣ & ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗΣ: Κάτι Παράξενο [Μικρή Άρκτος]
του Χάρη Συμβουλίδη
Στο Κάτι Παράξενο βρίσκουμε κάτι από το έντεχνο τραγούδι όπως θα το θέλαμε να ηχεί όσοι το αγαπήσαμε με τους δίσκους του Μάνου Χατζιδάκι, με τα ερωτικά του Μίκη Θεοδωράκη, με τη ματιά του Σταύρου Ξαρχάκου ή του Δήμου Μούτση και όχι με τις ασκήσεις ύφους των μικρών ή/και των ανάξιων επιγόνων τους: στον δικό του ορίζοντα δοσμένο, ναι, με τη γνωστή μανία για τον ελλειπτικό και αφαιρετικό λόγο με τον οποίον αποδομεί/αναδομεί τον έρωτα, αλλά με το μέτρο εκείνο που διακρίνει καθοριστικά τη θλίψη από τη μίρλα, ακομπλεξάριστα λόγιο αντί για στεγνώς ακαδημαϊκό και ενορχηστρωτικώς κομψό, κόντρα στη συνήθως άχαρη χωροταξία 1970s κιθάρων με Σταμάτη Κραουνάκη σε κλάσικ συνταγή.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "Κάτι Παράξενο", εδώ
13. VAGINA LIPS: GENERATION Y [Inner Ear]
της Τάνιας Σκραπαλιώρη
Μια κουτσή κιθάρα κι ένα μπουκάλι μπίρα σε ένα one man show, το οποίο είχε τόσα λάθη, ώστε το έκαναν καθηλωτικά τέλειο. Κάπως έτσι και μέσα από τις διασκευές του στους Joy Division γνωρίζουμε τον Τζίμη Πολιούδη· και κάπως έτσι τον ξαναβρίσκουμε, μερικά χρόνια μετά, να δισκογραφεί πλέον στην Inner Ear, ένα κοκτέιλ synth, post και shoegaze, χωρώντας στο σέικερ τον έρωτα, την πίκρα, τα νεύρα, το ρομαντισμό. Δίσκος πανέμορφος, χωρίς καν να εισηγείται τίποτα το σπουδαίο και το ρηξικέλευθο. Κι εκεί είναι η μαγεία του. 1980s καλούνε Generation Y, με βραχνές χορδές και σπιτικό θόρυβο.
- ακούστε το "This Is A Good Life", εδώ
12. ΜΕΝΤΑ: Polyend [ανεξάρτητη έκδοση/Inner Ear]
του Χάρη Συμβουλίδη
Η ηλεκτρονική παλέτα των Μέντα έχει αφομοιώσει ευδιάκριτες διεθνείς αναφορές, από τις κολοσσιαίες δουλειές του Jean-Michel Jarre στη δεκαετία του 1970 και τις βρετανικές περιπέτειες της synth pop των 1980s (Human League, Visage), ως τους Air και τους λοιπούς ηλεκτρονικούς πιονέρους των 1990s, μα και τους Daft Punk και τον Jon Hopkins των πιο πρόσφατων χρόνων. Μιλάμε λοιπόν για ανθρώπους που δεν έχουν σταματήσει να ακούνε μουσική, έστω κι αν στο Polyend κυριαρχεί μια ρετρό αίσθηση η οποία τηρεί αποστάσεις από ό,τι θεωρείται αυτή τη στιγμή «πρωτοπορία» στα ηλεκτρονικά (την Jlin, π.χ.). Από την άλλη, στους Μέντα θα ξαναπατήσεις το play, ενώ στην Jlin φοβάμαι πως όχι... Εκτός βλέπετε από το να δοκιμάζεις με τόλμη τα όρια των δεδομένων, αξία έχει και η φρεσκάδα με την οποία μπορείς να τα επαναδιαπραγματευτείς. Και εδώ οι Μέντα παίρνουν άριστα.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "So", εδώ
11. ΜΝΗΜΑ: The Remains Of Human Bones ΕΡ [Harvest Of Death]
του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη
Για όποιον αναρωτήθηκε ποτέ τι ήχο κάνει ένας σάκος με ζωντανά οστά, ιδού η απάντηση. Ακραία φωνητικά σαν γδαρμένα από κόκαλο, υψίσυχνες κιθάρες με καλά κρυμμένη αίσθηση μελωδίας που δεν διστάζουν να μοιρολογούν μονάχες τους, ωμή κι ασφυκτική παραγωγή και ένα υπαινικτικά αποτρόπαιο εξώφυλλο. Οι Μνήμα τραβάνε την ακρότητα από τα μαλλιά, τη μπολιάζουν με μια παράδοξη αίσθηση μελαγχολίας και καταλήγουν να μας κάνουν περιήγηση στο εσωτερικό ενός μνήματος. Η αναπάντεχη διασταύρωση του πνεύματος των Mortuary Drape με τον ακομπλεξάριστα απόκοσμο ήχο της πρόσφατης πορτογαλικής σκηνής.
- ακούστε ολόκληρο το ΕΡ, εδώ
10. ΜΑΡΙΑ ΛΑΤΣΙΝΟΥ & ΜΟΚΙΤΑ: Λάρυμνα [Puzzlemusik]
του Μιχάλη Τσαντίλα
Περιδιαβαίνοντας το φιδίσιο εκείνο μονοπάτι επί του οποίου συναντώνται το ροκ, η τζαζ, το καθ’ ημάς αστικό τραγούδι και η δημοτική παράδοση, όχι μόνο δεν γκρεμοτσακίζεται, αλλά φτάνει στον προορισμό του σαν να μην πήρε καν είδηση τους κινδύνους στους οποίους εκτέθηκε. Δεν είναι «δύσκολο» ακρόαμα το Λάρυμνα. Δεν το παίζουν υπεράνω οι δημιουργοί του, αντίθετα επιλέγουν να μιλήσουν με ποιητική διάθεση μεν, με απλότητα δε. Σε έναν κόσμο ελαφρώς πιο δίκαιο, μάλιστα, τραγούδια σαν τα “Σφίγγει Ο Κλοιός” και “Κούρος” θα είχαν μετρήσιμες πιθανότητες να αγγίξουν ένα σεβαστό ποσοστό του ακροατηρίου.
- ακούστε το "Σφίγγει Ο Κλοιός", εδώ
9. ΣΚΟΤΟΔΙΝΗ: Σκοτοδίνη [ανεξάρτητη έκδοση]
του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη
Ο ήχος των εγχόρδων έχει τραφεί με post-punk και άλλους καρπούς των σκοτεινών 1980s: εδώ υπάρχουν σε ικανή ποσότητα οι Joy Division, οι Gang Οf Four, οι Christian Death, αλλά και οι δικοί μας Βαλπουργία Νύχτα του Εκεί Που Ανθίζει Η Οργή (2006). Οι κιθάρες έχουν λεπτύνει και καθαρίσει, έχοντας γίνει παράλληλα πιο γωνιώδεις, απειλητικές και ρέουσες, ενώ το μπάσο διαθέτει εμφανή και αυτόφωτη παρουσία. Τα αντρικά φωνητικά έχουν επίσης μειωθεί αισθητά, κάτι που ταιριάζει με το νέο πρόσωπο της μπάντας. Σε όλο το μήκος του δίσκου η μουσική αφήνεται να αναπνεύσει (τόσο συνθετικά, όσο και λόγω παραγωγής), να τεντωθεί, και να αναπτύξει πλήρως τα εκφραστικά και άκρως πιασάρικα θέματα που φαίνεται πως ξέρει καλά να γράφει το συγκρότημα. Όλο αυτό καταλήγει σε εύπεπτα, σφιχτοδεμένα κομμάτια-σφηνάκια, γεμάτα ψυχή και ουσιώδες τεχνικό παίξιμο.
- ακούστε το "Χάνεσαι", εδώ
8. XYLOURIS WHITE: Mother [Bella Union]
του Άγγελου Κλειτσίκα
H συστηματική και επίμονη εξάσκηση των Xylouris White πάνω στο υβρίδιό τους απέφερε τόσο την τελειοποίησή του, όσο και την πιο ανορθόδοξα εμπορική στο άκουσμά της στιγμή τους: το single “Only Love” συμπυκνώνει αψεγάδιαστα όλες τις παράπλευρες συνιστώσες της δυάδας, αφού πάνω στα δυναμικά ντραμς, τα οποία ισορροπούν πάνω σε post-punk ρυθμολογίες, βηματίζει με υστερική ορμή το λαούτο· τελικά προκύπτει κάτι που μοιάζει με αρχέγονη trance-techno από τα Ανώγεια ενός άχρονου κόσμου.
- ακούστε το "Only Love", εδώ
7. VARATHRON: Patriarchs Of Evil [Agonia]
του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη
Οι μέσης ταχύτητας ρυθμοί κυριαρχούν, ταιριάζοντας άψογα με την ατμόσφαιρα αρχαίας ερημικής περιήγησης, ενώ τα blastbeats έχουν ξεκάθαρα λυτρωτικό και αποκαλυπτικό, επιτελικό ρόλο. Η μελωδία βρίσκεται στην καρδιά των κεντρικών θεμάτων, με αρκετές ακουστικές πινελιές και διακριτικά πλήκτρα ως συνοδεία, ενώ ευχάριστη έκπληξη αποτελούν κάποια φωνητικά του Necroabyssious που θυμίζουν πρώιμους Necromantia με τη μιαρή χυδαιότητα την οποία εκπέμπουν (βεβαίως, η κλασική επιβλητική φωνή υπάρχει άπλετη εντός του δίσκου). Μια έμπειρη και γνώριμη ματιά στο ελληνικό μαύρο μέταλλο.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "Remnants Οf Τhe Dark Testament", εδώ
6. ΤΑΝΙΑ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗ, ROB THORNE & STEVE GARDEN: Rewa [Rattle]
του Βαγγέλη Πούλιου
Όπως κάθε τι αρχέγονο, το Rewa έχει έναν ρυθμό που μοιάζει με την ακινησία. Απλώνεται, περισσότερο απ’ ό,τι αναπτύσσεται, αφήνει τις νότες του να ηχήσουν κι έπειτα να σβήσουν αργά με όλη τους τη μεγαλοπρέπεια· να διαχυθούν τέλος πάντων στον χώρο, χωρίς να πρέπει ντε και καλά να ενταχθούν σε κάποιο «θέμα» ή σε κάποια «μελωδία» για να αποκτήσουν νόημα. Η σύμπραξη της Γιαννούλη με τον Thorne είναι θριαμβευτικά ενστικτώδης, διότι καταφέρνει να προσπεράσει το έλλογο και να ενώσει δύο διαφορετικούς κόσμους στηριζόμενη στη διαίσθηση ή την ενσυναίσθηση. Κι όταν λέμε για δύο κόσμους, δεν εννοούμε τόσο τις «δυο αρχέγονες κουλτούρες που συνομιλούν μεταξύ τους», αλλά το πώς ο αφηρημένος μοντερνισμός μπορεί να συνυπάρξει, μουσικά ή και φιλοσοφικά, με παραδόσεις που χάνονται στο βάθος των αιώνων, χωρίς να εμφανίσει τις γνωστές του κυριαρχικές τάσεις.
- ακούστε το "Spell", εδώ
5. SELOFAN: Vitrioli [Fabrika]
του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη
Ξεροί, επαναληπτικοί ρυθμοί και αιωρούμενες ροές πλήκτρων. Τα (γυναικεία) φωνητικά αλλάζουν διάθεση ανά κομμάτι, πάντα με μπούσουλα τη ρομαντική υπεροψία που τόσο αγαπάει ερμηνευτικά η σκηνή. Εξίσου ρευστή είναι και η γλώσσα των στίχων, όπου μετακινούμαστε ανάμεσα σε αγγλικά, ελληνικά, γερμανικά και ισπανικά. Το ενδιαφέρον είναι πως η επιλογή της καθορίζει (ή καθορίζεται από) τον ήχο του κάθε τραγουδιού –για παράδειγμα το “Ist Die Liebe Tot” φέρει κάτι από τη λαμαρίνα του πρώιμου γερμανικού industrial, την οποία εντάσσει σε ένα φρενήρες χορευτικό πλαίσιο.
Μέσα σε όλα αυτά εμφανίζεται κι ένα γνώριμο σαξόφωνο που φέρνει μνήμες από Cpt. Nefos και Libido Blume στο μελαγχολικό έπος “Living Scandal”, ενώ μετά τα 11 πρωτότυπα κομμάτια οι Selofan διασκευάζουν και τους Πολωνούς Siekiera (“Υστερία”), σε ένα κρεσέντο ηλεκτρονικής έντασης.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "Give Me A Reason", εδώ
4. SACRAL RAGE: Beyond Celestial Echoes [Cruz Del Sur]
του Κωνσταντίνου Διαμαντόπουλου
Το Beyond Celestial Echoes αποτελεί ξεκάθαρο βήμα προόδου σε σχέση με το Illusions Ιn Infinite Void (2015), κυρίως ως προς τον τρόπο με τον οποίον αποφάσισαν οι Sacral Rage να παρουσιάσουν τις ιδέες, το ταλέντο και τις πολλαπλές επιρροές τους μέσα στις συνθέσεις. Κακά τα ψέματα, όσο εντυπωσιακή κι αν ήταν μέχρι τώρα η εκτελεστική δεινότητα και η ενορχηστρωτική πολυπλοκότητα, κανείς δεν μπορούσε να παραβλέψει ότι ενίοτε υπήρχε ένας συνωστισμός, που κάπου-κάπου άφηνε μια αίσθηση ασφυξίας στις ακροάσεις.
Τώρα, όμως, είδαν το πράγμα διαφορετικά, κρατώντας μεν όλα τα ταυτοτικά τους στοιχεία, αλλά σε σωστότερες αναλογίες και με πιο εύστοχο προσανατολισμό: οι ιδέες και το ταλέντο δεν βιάζονται να επιδειχθούν· αντίθετα, απλώνονται αρχοντικά.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "Eternal Solstice", εδώ
3. THE LAST DRIVE: The Last Drive [Labyrinth Of Thoughts]
του Στυλιανού Τζιρίτα
Γι' αυτό ακριβώς είναι καλός δίσκος ο καινούριος των Last Drive. Διότι σκάει μέσα από μια ηχητική ομίχλη ζαλωμένη περιττωματολογίες, διφορούμενης κατεύθυνσης ντόπιες κυκλοφορίες και εργαστηριακά πειράματα ναογραφίας (λονδρέζικης, νεοϋορκέζικης ή και σουηδικής) για να παίξει τη δική του ζαριά –σταράτα και αντρίκια.
Και μόνο τυχαίο δεν είναι που ως τίτλος τίθεται απλά το όνομα του γκρουπ. Κάποιοι ίσως το ερμηνεύσουν βέβαια ως «μαλάκα, πάνε για τον τελευταίο δίσκο», άλλοι θα πουν «ώπα! Και καλά το magnus opus τους;», καλό θα ήταν πάντως να παρατεθεί εδώ η αμερικανική σημειολογία περί δισκογραφικής πορείας, η οποία θέλει να τιτλοφορείται ένα άλμπουμ από το όνομα του καλλιτέχνη όταν εκείνος θέλει να δράσει απερίσπαστα από ερμηνείες. Αυτός είμαι/είμαστε. Σήμερα.
- ακούστε το "Always The Sun", εδώ
2. ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ: Ουρανός [Inner Ear]
του Ανδρέα Κύρκου
Ευτυχώς, δεν μας θέλουν απλούς θεατές, να ξαναβλέπουμε και φέτος το καλοκαίρι από έναν εξώστη την ίδια ταινία. Επιλέγουν αντιθέτως να εξελίξουν τον πυρήνα των στιλιστικών τους αγωνιών. Και το καταφέρνουν με αξιοθαύμαστη ακεραιότητα, βαδίζοντας στον δρόμο της υπευθυνότητας. Αντί λοιπόν να αντλήσουν από την παλέτα του περιφανή μύθου τους, μας χαρίζουν ένα φρέσκο, μορφωμένο σύνολο ιδεών, που φαίνεται πως γράφτηκαν με αφοσίωση από δύο ευαίσθητους τεχνίτες των synths, οι οποίοι χαρτογραφούν το σημερινό αστικό τοπίο και δοκιμάζουν ξανά να το εξημερώσουν.
Οι απαντήσεις άλλωστε για το προς τα πού πάνε οι προσευχές μας όταν πετούν σαν πουλιά, έχουν δοθεί. Αυτό που θέλουν εδώ ο Κ.ΒΗΤΑ με τον Μιχάλη Δέλτα, είναι να ξαναθέσουν τις ερωτήσεις.
- δείτε το βιντεοκλίπ για την "Ισορροπία", εδώ
1. ΛΕΞ: 2ΧΧΧ [Τέχνη Για Κολλημένους]
του Χάρη Συμβουλίδη
Ο Dof Twogee στρέφει τον δίσκο προς τις πιο σύγχρονες τάσεις, εδράζοντας πολλά στις δωρικές, ομιχλώδεις λούπες και στη ναρκοληπτική τους επανάληψη, αλλά είναι οι ...λέξεις του ΛΕΞ εκείνες που σε τσούζουν σαν καρφί που μπήγεται στο γυμνό σου πέλμα.
Πρόκειται για στίχους γραμμένους με καρδιά και με ένα βλέμμα περισσότερο κουρασμένο παρά λυπημένο, που αποτυπώνεται και στον εξαιρετικό τρόπο με τον οποίον ο ΛΕΞ πλησιάζει ή απομακρύνεται από το μικρόφωνο ενώ ραπάρει. Δεν υπάρχει δε η παραμικρή σχέση με όσους μας έχουν φλομώσει στον λυγμό και στις φλωροταξιδιάρικες περικοκλάδες.
Είναι επίσης στίχοι οι οποίοι ντύνονται τη σκληρή καθημερινότητα που περιστοιχίζει έναν νέο άνθρωπο στην υποβαθμισμένη Θεσσαλονίκη των 18 χρόνων αυτού του 21ου αιώνα, αλλά χωρίς να καταφεύγουν στο ανέξοδο θα σου κάνω/θα σου δείξω ζοριλίκι το οποίο πουλάνε έτεροι ράπερ. Ακόμα δηλαδή και όταν περιαυτολογεί για τον πρώτο του δίσκο, ο ΛΕΞ έρχεται να σου πει για τις ημέρες που δεν τον γεμίζει τίποτα ή για τις μανάδες των 20άρηδων fans, οι οποίες τον θεωρούν υπαίτιο που τα τέκνα τους «χέζουν το μέλλον τους».
{youtube}iM92ou3QJ_U{/youtube}
