κεντρική φωτογραφία: Mike Rafail
1. VELVET UNDERGROUND & NICO (1967)
Η «μπανάνα» του Andy Warhol, που μας έκαψε τον εγκέφαλο και έκανε τους εφιάλτες μας πραγματικότητα. Μετά απ' αυτό τίποτα πλέον δεν θα ήταν το ίδιο. Ή, όπως είπε μερικά χρόνια αργότερα ο Brian Eno: «όποιος αγόρασε μια απ' αυτές τις κόπιες, έκανε γκρουπ».
2. THE CURE: PORNOGRAPHY (1982)
Ένας αδιαπέραστος, κρύος, γυάλινος, αμμοβολημένος τοίχος με 8 δολοφονικά κομμάτια και μια φωνή από την κόλαση.
«Laughing into the fire. Is it always like this?»
3. PINK FLOYD: THE DARK SIDE OF THE MOON (1973)
Το πρίσμα που έβαλε χρώματα στα όνειρά μου. Είναι ίσως ο δίσκος που με συντρόφευσε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στη ζωή μου. Τον είχα σε κασέτα πολύ πριν πάρω πικάπ και τον άκουγα κυρίως νύχτα, με ακουστικά. Κάτι συνωμοτικό. Λιώσιμο!
Στα πάρτυ «έσωζε ζωές» όταν πιτσιρικάδες ψάχναμε μεγάλης διάρκειας «μπλουζ» κομμάτια, για να φτιάξουμε κατάσταση με το «ενδιαφερόμενο πρόσωπο». Πολλά ήταν τα ξημερώματα που μας βρήκαν στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.
4. LEONARD COHEN: NEW SKIN FOR THE OLD CEREMONY (1974)
«Goodnight my darling, I hope you’re satisfied
The bend is kind of narrow, but my arms are open wide
And here’s a man still working for your smile»
Το αναπόφευκτο της τραγωδίας. Υπάρχει χάπυ-έντ στη σχέση μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας; Τα αγαπημένα θέματα του Cohen, για πρώτη φορά μετά τους 3 πρώτους «μίνιμαλ» δίσκους του, ενορχηστρωμένα με βιόλες, τρομπόνια, πιάνο, κρουστά. Εδώ έχουμε τον Cohen του “Chelsea Hotel” και του “There Is A War”. Κι εμείς να ψάχνουμε, εκεί στα μέσα των 1970s, κάποιον φίλο που ταξίδευε Ευρώπη να μας φέρει δίσκους του. Κόλλημα!
5. ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ: ΜΠΑΛΛΟΣ (1971)
Νέα Στύρα, Εύβοια. Αύγουστος 1971. Οικογενειακές διακοπές. Ντισκοτέκ Rodeo. Απαγορευμένος χώρος για μας τα παιδιά. Η γοητεία της αμαρτίας. Έχω πάει κρυφά με το ποδήλατο και παίρνω μάτι κολλημένος πάνω στην καλαμωτή περίφραξη, τους «μαλλιάδες που κάνουν φασαρία» όπως είχε πει το μεσημέρι στο τραπέζι ο πατέρας μου. Και ναι, ήταν μαλλιάδες κι έκαναν και πολύ φασαρία, με κάτι ηλεκτρικές κιθάρες. Απίστευτο σκηνικό. Ο χρόνος είχε παγώσει. Αιωνιότητα. Ξαναπήγα, αλλά είχαν φύγει.
Λίγα χρόνια μετά κατάλαβα ότι ήταν τα Μπουρμπούλια με τον Σαββόπουλο. Το καμπανάκι στην αφετηρία του Ελληνικού Ροκ είχε χτυπήσει δυνατά με νταούλια και ζουρνάδες κι εμείς γίναμε τελικά αυτοί που οι γονείς μας έλεγαν να μην κάνουμε παρέα.
6. THE BEATLES: WHITE ALBUM (1968)
Διπλός, κατάλευκος. Όποτε τον ανοίγω, έχω την αίσθηση ότι ανοίγω ένα κουτί με δωράκια-εκπλήξεις. Μελωδίες, σκληρά riffs, πειραματισμός, τσέλα κι ανάποδες ταινίες, βιόλες και πνευστά, ψυχεδέλειες, συνθέσεις κι αντιθέσεις, κυλάνε απνευστί στα 30 τραγούδια του άλμπουμ, υπό την καθοδήγηση του Sir George Martin. Τα Σκαθάρια στα καλύτερά τους.
7. ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ: ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΤΖΟΚΟΝΤΑΣ (1965)
«Τα 10 αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ’ ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων», γράφει ο συνθέτης στο σημείωμα του δίσκου. Το φως πλημμυρίζει το δωμάτιο. Είναι αυτό που κουβαλάει ο Χατζιδάκις στη Νέα Υόρκη και ζωγραφίζει την Τζοκόντα της ελληνικής μουσικής. Αριστουργηματικές ενορχηστρώσεις και στην παραγωγή ο «πολύς» Quincy Jones. Αν, λέω αν, υπάρχει η ανάγκη ύπαρξης κάποιου εθνικού ύμνου, αυτός γιατί δεν είναι η “Βροχή”;
8. ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ & ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ: ΦΛΟΥ (1979)
Και κάπου εκεί μέσα στο μεταπολιτευτικό μπάχαλο και στη δεσπόζουσα κουλτούρα των αντάρτικων ασμάτων, σκάει ο Φλου. Και λήγει δια παντός τη διαμάχη των καιρών, για το αν μπορεί η ελληνική γλώσσα να εκφραστεί μέσα από ροκ φόρμες.
Φθινόπωρο 1979. Σπουδάζω στη Λάρισα κι αποφασίζουμε με την πρώτη μας μπάντα, τα Μαύρα Τηγάνια, να παρουσιάσουμε στη σχολή τραγούδια του Φλου. Το υλικό κρίνεται από τα κομματόσκυλα της «ορθόδοξης Αριστεράς», τους «πρώτους στα μαθήματα, πρώτους στον αγώνα», σαν λούμπεν και παρακμιακή υποκουλτούρα, που οδηγεί στην παραίτηση και στην απραξία. Και απαγορεύεται. Εντάσεις. Κατεβάζουν τον γενικό του ρεύματος και βυθίζουν μια συναυλία στο σκοτάδι. Τελικά, με πολλά προβλήματα έγινε, κι όλα αυτά είναι πλέον ιστορία. Ο Φλου βρήκε τον δρόμο του και πήρε επάξια τη θέση που του αξίζει, ανάμεσα στα διαμάντια της ελληνικής δισκογραφίας. Και της καρδιάς μας.
9. THE ROLLING STONES: STICKY FINGERS (1971)
Ένας από τους δίσκους-πυξίδα στη μουσική μου ζωή. Με πήρε από το χέρι και με οδήγησε στον θαυμαστό κόσμο του Ροκ. Γενναίος κι ανεπιτήδευτος. Αυθάδης, με λόγο και αιτία.
Ανοίγαμ, στην πρώτη του έκδοση το φερμουάρ στο τζιν παντελόνι του εξωφύλλου (άλλη μία δημιουργία του Andy Warhol) κι έβγαιναν το "Brown Sugar", το "Wild Horses", το "Bitch" και η σκοτεινή ελεγεία του "Sister Morphine". Οι Stones είναι εδώ.
10. ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ: ΝΤΙΣΚΟΛΑΤΑ (1993)
Εικόνες Polaroid μιας δυστοπίας που σε καθηλώνει σ’ ένα υγρό και ζεστό κουκούλι, αριστοτεχνικά υφασμένο με λέξεις-ποιήματα, που εκφέρονται μ’ ένα εντελώς πρωτόγνωρο για την ελληνική μουσική πραγματικότητα ύφος.
Είναι κι εκείνος ο κόμπος στο λαιμό που ανεβαίνει στα μάτια και σε μπουκώνει. Λύτρωση. Ελπίδα. Οι Στέρεο Νόβα έπεσαν από τον ουρανό και μας έκαναν λίγο καλύτερους ανθρώπους.
{youtube}_MMnxGQWEjU{/youtube}
