15. ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΑΛΙΑΤΣΟΣ: Η Ζωή Σε 11 Ποιήματα Του Γιώργου Βέη [MLK]
του Μιχάλη Τσαντίλα
Στην εποχή κατά την οποία η μουσική μοιάζει για τους περισσότερους ως ένα μέσο για να φανούν, ο Γαλιάτσος έχει ουσιαστικά επιλέξει την αφάνεια, αφήνοντας τη δουλειά του να μιλήσει για λογαριασμό του. Δεν γνωρίζω κατά πόσο κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται τελικά μέσα στον ορυμαγδό της ξεχειλίζουσας «πληροφόρησης», βεβαιώνω ωστόσο τους όποιους ενδιαφερόμενους ότι, εάν πλησιάσουν εδώ, δεν θα χάσουν: το άλμπουμ διαθέτει βάθος και ουσία που σπάνια συναντάμε στο σημερινό δισκογραφικό τοπίο...
- ακούστε την "Πλατεία Αμερικής", εδώ
14. ΤΡΙΟ ΤΕΚΚΕ & DAVE DE ROSE: Zivo [ανεξάρτητη έκδοση]
του Βαγγέλη Πούλιου
Ένας δίσκος με τον οποίον πρωτίστως περνάς καλά, μα την ίδια στιγμή δείχνει και το πώς μια τοπική μουσική καταφέρνει να διαχειριστεί την ενσωμάτωση του υπερ-τοπικού, χωρίς να χάσει την κρίσιμη διάκριση μεταξύ ταυτότητας και (ευπρόσδεκτης) ετερότητας...
- ακούστε τα "Τρελά Πουλιά", εδώ
13. LOCUST LEAVES: A Subtler Kind Of Light [I, Voidhanger]
του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη
Ένα κρυπτικό δημιούργημα, βαθιά ριζωμένο και αφοσιωμένο στο metal, που φαίνεται να θέλει να απορρίψει την ακαμψία του είδους μέσω ενός concept album σχετικά πυκνού: το άτομο απέναντι στον κόσμο, στην κοινωνία, και –γιατί όχι;– στον Λεβιάθαν του Χομπς.
- ακούστε το "Light", εδώ
12. ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΣΣΕΤΑΣ: Northern Lights [Puzzlemusik]
του Βαγγέλη Πούλιου
Η καλύτερη μέχρι τώρα δουλειά του εγχώριου σαξοφωνίστα, που φανερώνει μεγάλη άνεση στο πώς ενσωματώνει όσες τζαζ ή φανκ παραδόσεις επικαλείται, χωρίς να χάνει την αντίληψή του για τα σύγχρονα δρώμενα...
- ακούστε το "Northern Lights", εδώ
11. COSTINHO: 2 [Triple Bath]
του Βαγγέλη Πούλιου
Ιδιαίτερη σημασία έχει και ο χώρος εντός του κουαρτέτου, τα μικρά δηλαδή θαύματα που μπορεί να συμβούν όταν 4 καλοί μουσικοί αναπνέουν τον ίδιο αέρα και συντονίζονται σε κοινές ανάσες. Το πιάνο του Κώστα Ζουλιάτη δίνει, βεβαίως, τις βασικές κατευθύνσεις (σε μια πορεία που φτάνει στα προάστια της σύγχρονης τζαζ), μ’ ένα παίξιμο το οποίο παραμένει στιβαρό σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, κρατώντας σταθερές τις συναισθηματικές συντεταγμένες μέσα στην όλη ροή. Ξεκάθαρα, όμως, η βαρύτητα βρίσκεται σε αυτήν τη ροή, στο αλισβερίσι μεταξύ των μουσικών...
- ακούστε το "Mother Sea", εδώ
10. SEPTICFLESH: Codex Omega [Season Of Mist]
του Θανάση Μπόγρη
Είναι από τις πιο σκληρά εργαζόμενες μπάντες της πιάτσας και ένα από τα μεγαλύτερα εξαγώγιμα μουσικά προϊόντα της χώρας. Το Codex Omega ήταν μια από τις πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες του 2017 και όχι άδικα. Παρά την αλλαγή στη θέση του ντράμερ, η δυναμική του γκρουπ δεν άλλαξε, παραμένοντας ισχυρή, τόσο στο εκτελεστικό, όσο και στο δημιουργικό κομμάτι. Με κατασταλαγμένο τον ήχο τους εδώ και χρόνια, οι Septicflesh γράφουν ξανά ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Το συμφωνικό κομμάτι συνεχίζει να αποτελεί τη ραχοκοκαλιά τους και να προσδίδει βάθος, ατμόσφαιρα και θεατρικότητα. Φυσικά οι brutal στιγμές, τα blasts, οι μελωδίες (αν και λιγότερες σε σχέση με το παρελθόν), αλλά και τα καθαρά φωνητικά του Σωτήρη Βαγενά, δεν λείπουν. Κομμάτια σαν το "Portrait Οf Α Headless Man" ή το "Dark Art" αποτελούν πραγματικά highlights ενός εκπληκτικού, ισορροπημένου και συμπαγή δίσκου.
- ακούστε το "Dark Art", εδώ
9. ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΑΡΜΑΓΟΣ: Στην Άλλη Όχθη [Μελωδικό Καράβι]
του Χάρη Συμβουλίδη
Διαρκεί μόλις ένα τέταρτο, είναι όμως τόσο πυκνή η εμπειρία, ώστε αισθάνεσαι πως άκουσες ένα πλήρες έργο φτάνοντας στο φινάλε. Οι επιφάνειες μένουν καθάριες, εύληπτες, ενώ προς την ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι ερμηνείες της Άννας Λινάρδου, η οποία τραγουδάει εξαιρετικά, με αίσθηση του ειδικού βάρους των λέξεων, μα και με ένα διόλου ευκαταφρόνητο συναισθηματικό εκτόπισμα: ακούστε λ.χ. πώς λέει εκείνο το «δεν υπάρχουν πνεύματα», στο "Θέση". Διαδρομές επίκαιρες, περιπετειώδεις, με αφετηρία τους επιγραμματικούς στίχους του ποιητή Τάκη Μιχόπουλου -με το πνεύμα της Λένας Πλάτωνος, μα με τρόπους του 21ού αιώνα...
- ακούστε το "Στην Άλλη Όχθη", εδώ
8. A VICTIM OF SOCIETY: Freaktown [Inner Ear]
του Άγγελου Κλειτσίκα
Πλέον έχουν γίνει τρίο με την προσθήκη του ντράμερ Παντελή Καρασεβδά (Chickn, Colorgraphs), έχουν απομακρυνθεί από τον ήχο εκείνον που παρότρυνε κάθε μουσικογραφιά να βάζει το όνομα των Suicide δίπλα από το δικό τους και η μουσική την οποία φτιάχνουν είναι σημαντικότερη από το hype τους. Εδώ, λοιπόν, μέσω υπόγειας ψυχεδέλειας και post-punk τσογλανιάς, επιτυγχάνουν να αποτυπώσουν την εμπειρία του να είσαι ανθρώπινο ον σε μία σύγχρονη, αντιφατική μεγαλούπολη σαν την Αθήνα...
- ακούστε το "Amnesia", εδώ
7. ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΑΡΧΑΚΟΣ: 7 Ελεγείες Και Σάτιρες Για Φωνή Και Πιάνο [Mικρή Άρκτος]
του Χάρη Συμβουλίδη
Ο ερμηνευτής που συναντούμε εδώ, είναι εκείνος που τραγούδησε τόσο ανεπανάληπτα το "Πρακτορείο", στο ιστορικό soundtrack για το Ρεμπέτικο του Κώστα Φέρρη (1983). Ίσως ο χρόνος να γίνεται πιο αισθητός σε ορισμένες αποχρώσεις της φωνής του, μα ακούμε την ίδια ενάργεια, το ίδιο συναισθηματικό βένθος, την ίδια συναρπαστικά μη-τραγουδιστική απόδοση. Η εμπειρία μάλιστα που σε κατακλύζει στο "Δηλητήριο Που Πίνεις" στην έναρξη του δίσκου, μόλις πέφτουν οι φοβεροί στίχοι του Μάνου Ελευθερίου «Πάνω στην κόκκινη κουβέρτα ρίχνεις πασιέντζες μοναχή / και ξαναρχίζεις την κουβέντα με τη χαμένη σου ψυχή», αποδεικνύεται τόσο κατακλυσμιαία, ώστε χρειάζεσαι χρόνο για να ξεκολλήσεις και να αρχίσεις να ακούς τα υπόλοιπα κομμάτια...
- ακούστε "Το Δηλητήριο Που Πίνεις", εδώ
6. THE MAN FROM MANAGRA: Half A Century Sun [Inner Ear]
του Βαγγέλη Πούλιου
O Coti K. έχει πλούσιο βιογραφικό: παραγωγή δίσκων για τους Στέρεο Νόβα, πορεία με τους Mohammad, πειραματικές σόλο απόπειρες. Εδώ, σε έναν δίσκο γραμμένο μεταξύ Αθήνας και Τήνου, καταφεύγει σε έναν παράξενο συνδυασμό μελαγχολίας και ελπίδας, μοναξιάς και συντροφικότητας, ματαιώσεων και υποσχέσεων. Χωρίς εκρήξεις πικρίας, μα και δίχως την έξαψη του ακράτητου ενθουσιασμού...
- ακούστε το "Martha's Home", εδώ
5. ΣΟΦΙΑ ΣΑΡΡΗ: Euphoria [Inner Ear]
του Μιχάλη Τσαντίλα
Με θεματολογικό άξονα μια οικολογική ευαισθησία, τα τραγούδια αυτά αποτελούν άνοιγμα προς έναν φυσιολατρικό κόσμο, ο οποίος ενσαρκώνεται μέσα από μία ως επί το πλείστον «νωχελική», αλλά πάντα λειτουργική και ουσιώδη, μελωδικότητα. Η οποία εκφράζεται με μοντέρνα ηλεκτρονικά, synths, κρητική λύρα και γαλήνια έγχορδα, σε έναν δίσκο που έχει ως επιπλέον ατού τα φωνητικά προσόντα της δημιουργού του...
- ακούστε το "Still Universe", εδώ
4. ACRIMONIOUS: Eleven Dragons [World Terror Committee]
του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη
Ο 3ος δίσκος των Acrimonious διακατέχεται από ακομπλεξάριστη ποικιλία: εδώ συμβιώνουν όξινα αμβλυγώνια riffs θαρρείς βγαλμένα από το Monumental Possession των Dødheimsgard (1996), επικοί ακουστικοί ήχοι με Bathory χροιά, 1990s ελληνικό black metal, μελωδικά περάσματα κοντά στη νοοτροπία των Dissection, ακόμη και γκρουβάτα σημεία. Πρόκειται για άλμπουμ με το οποίο μπορείς να κάτσεις και να πιεις μια μπύρα, παρά την πολύπλοκη φύση του...
- ακούστε το "Elder Οf Τhe Nashiym", εδώ
3. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΗΣ: Amerika [Fishbowl]
του Βαγγέλη Πούλιου
Ολιγογράφος, αλλά αναγνωρισμένος μέσω πολλών αξιόλογων συνεργασιών ως ένας από τους μάστορες της λαϊκής κιθάρας, μάς φέρνει εδώ σε επαφή με τα ρεμπέτικα που άνθισαν στις Η.Π.Α. στις αρχές του 20ού αιώνα, ανάμεσα σε ανθρώπους που πήγαν «στο Νιουγιόρκι» ως ανειδίκευτοι εργάτες και όχι ως αναγνωρισμένοι μουσικοί. Και, χωρίς φιοριτούρες, φέρνει σε επαφή εκείνον τον κόσμο με το σήμερα, βασισμένος σε «Απλά λόγια, σταράτα και τίμια», με την αντίστοιχου ύφους συνοδεία της κιθάρας...
- ακούστε τον "Πινόκλη", εδώ
2. LÜÜP: Canticles Of The Holy Scythe [I, Voidhanger]
του Μιχάλη Τσαντίλα
Είναι ο Θάνατος και η αποκρυφιστική οπτική επί αυτού που έβαλε τους τροχούς σε κίνηση για τον Στέλιο Ρωμαλιάδη και τους συνεργάτες του, τούτη τη φορά. Δεδομένης της θεματολογίας, το Canticles Of The Holy Scythe προκύπτει ακρόαμα βλοσυρό και δυσπρόσιτο. Ειδικά μάλιστα αν σου λείπει ένα κάποιο background στον μυστικισμό και στον αποκρυφισμό, ενδέχεται να αισθανθείς παρείσακτος στην όλη τελετή.
Διαμέσου της όλης διαδρομής, αποτυπώνεται η άσβεστη πίστη του Ρωμαλιάδη στον χαρακτήρα των Lüüp: black metal, progressive folk, τοπική λαϊκή παράδοση περνούν μέσα από το φίλτρο λόγιων αναφορών (με τον Igor Stravinsky και τον György Ligeti να είναι οι πιο ευδιάκριτες) και αποτυπώνονται μέσω αποκλειστικά ακουστικών οργάνων και μέσω της γνωστής λογικής ορχήστρας δωματίου την οποία και εμπιστεύεται, όσο ο Bjørn “Aldrahn” Dencker (πρώην Dødheimsgard) δίνει ρέστα με μια μεφιστοφελική απόδοση των στίχων στο “Stibium (Triumph Of Death)”, γενόμενος ο Χάρος προσωποποιημένος...
- ακούστε το "Stibium (Triumph Of Death)" εδώ
1. THE BOY: Έτοιμοι Δύο [Inner Ear]
του Μιχάλη Τσαντίλα
Θυμάστε εκείνη την εποχή που κάθε νέος δίσκος του Αλέξανδρου Βούλγαρη ανάγκαζε το ακροατήριό του να χωριστεί σε στρατόπεδα; Τότε που είτε πήγαινες με εκείνους που τον θεωρούσαν «για τον πούτσο ατάλαντο» και ενοχλητικό ψυχάκια, είτε τον αποθέωνες ως το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού;
Άλμπουμ με το άλμπουμ, ο The Boy έβγαλε κοντά μια δεκαετία ανασύροντας από τον εσωτερικό του κόσμο ένα όραμα της Αθήνας της Κρίσης, που περισσότερο μετασχημάτισε με όρους καλλιτεχνικούς την εμπειρία του να ζεις στη χειμαζόμενη μεγαλούπολη, παρά απλώς την αποτύπωσε. Ο Κτίρια Τη Νύχτα (όπως και στο Έτοιμοι Ένα) έχει αναλάβει εδώ ένα έργο σενιαρίσματος του ήχου, φέρνοντας μια ποπ αρτιότητα η οποία απέχει παρασάγγας από τις προηγούμενες υλοποιήσεις της Αγορίστικης άποψης (ιδίως από τις πρώτες-πρώτες).
Από άλλες απόψεις, βέβαια, ο κόσμος του Boy διατηρεί τον πυρηνικό του χαρακτήρα: εδώ είναι η ελευθεριάζουσα γλώσσα που σεργιανάει σε σκοτεινές και αμφίσημες σκέψεις κι εμμονές, εδώ είναι το πιάνο, εδώ τα ηλεκτρονικά, εδώ και οι ζεϊμπεκιές που παντρεύονται τα δυτικότροπα hooks. Έχει πάντως εκλείψει πια η ανάγκη για ταμπέλες όπως «DIY» ή «indie» στην περίπτωση του Αλέξανδρου Βούλγαρη, όχι μόνο γιατί και ο ίδιος φαίνεται να θέλησε να τις ξεπεράσει, αλλά και επειδή η ματιά του έχει πλέον επιβληθεί στα πράγματα: οποιαδήποτε συζήτηση για το σύγχρονο τοπίο της ελληνικής τραγουδοποιίας που δεν τον περιλαμβάνει, είναι καταδικασμένη να θεωρηθεί κολοβή.
{youtube}BVMTOhwYQnA{/youtube}
