Το να επιλεχθούν μόλις 10 άλμπουμ, είναι ιδιαιτέρως δύσκολο. Το να επιλεχθούν 2, μοιάζει αδύνατο. Οι Magenta Flaws είναι μια 5μελής μπάντα. Κάθε μέλος της έχει λοιπόν συνεισφέρει 2 από τα αγαπημένα του. Και κάπου όλοι συναντιόμαστε
1. Portishead: Dummy [1994]
Το άλμπουμ-ορόσημο στην trip hop σκηνή του Bristol. Μελαγχολία και εσωτερικότητα, συνδυασμένα με τη δύναμη της γυναικείας φύσης. “Glory Box”, ύμνος.
2. Pink Floyd: Wish Υou Were Here [1975]
Χωρίς σχόλια.
3. Rage Against The Machine: Rage Against The Machine [1992]
Μακρινό 1993 και κασέτα εργοστασιακή εξ Αμερικής, έτριξε τα ηχεία μου, που μέχρι τότε ροκάραν μόνο. Σάστισα! Δεν ήξερα τι άκουγα! Ένας τύπος ράπαρε, ο άλλος έπαιζε ριφ που μόνο στα πιο υγρά όνειρά μου υπήρχαν και ο ρυθμός; Άστο. Η αίσθηση του να ανακαλύπτεις ένα νέο είδος δεν αντικαθίσταται ποτέ.
4. Εnigma: MCMXC a.D. [1990]
10 χρονών ήμουν όταν βγήκε αυτός ο δίσκος. Θυμάμαι ακόμη τη στιγμή που είδα στο ΜTV το πρώτο τους single, “Sadeness (part I)”. Άλμπουμ διαφθαρμένο και αθώο μαζί.
5 + 6. Jan Garbarek: Visible World [1995] | Τάκης Μπαρμπέρης: Episodes [1995]
So… Δύο άλμπουμ υπεραγαπημένα και στην εφηβική μου ηλικία σημειωμένα με στιγμές αγναντέματος, αλλά και σκέψης. Πάνε μαζί από παλιά, μιας και τα πήρα από τον θείο μου (το ένα από τα δύο «ορυχεία», το άλλο ήταν ο πατέρας μου) αντιγραμμένα σε κασέτα 120άρα, με ένα σε κάθε πλευρά.
Δύο άλμπουμ που πραγματικά μπορούν να σε πάνε από το όνειρο του ταξιδιού στην ξαγρύπνια ενός βιβλίου. Άντε γεια, χαχαχα.
7. Can: Ege Bamyasi [1972]
Και πάλι, χωρίς σχόλια.
8. Massive Attack: Mezzanine [1998]
«Her eyes…she’s on the dark side. Neutralize…every man in sight»
Πιο σκοτεινοί από κάθε άλλη φορά, στη θέση του θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε άλμπουμ τους. Όχι, πάλι αυτό θα ήταν.
Μια μπάντα που με μεγάλωσε, με δίδαξε και όποτε της το ζήτησα με σκέπασε.
9. Σταύρος Ξαρχάκος: Ρεμπέτικο soundtrack [1983]
Ο δίσκος που γράφτηκε για να ντύσει μουσικά την ομώνυμη ταινία του Κώστα Φέρρη. Εκεί όπου συναντιέται η Δύση με την Ανατολή, εκεί που είμαστε. Η ερμηνεία της Σωτηρίας Λεονάρδου στο “Καίγομαι Καίγομαι”, αξεπέραστη.
10. Pink Floyd: Atom Heart Mother [1970]
Ξεκινάει τo άλμπουμ και είσαι σίγουρος ότι ακούς soundtrack. Χάνεσαι στις μελωδίες και ξαφνικά σκάει ο κύριος Gilmour, στεγνώνουν όλα και έρχονται τα μπλουζ –αλλά όχι! Ο κύριος Wright δεν θα το επέτρεπε αυτό, οπότε πάμε πάλι από την αρχή...
Όλη αυτή η εναλλαγή, η πληροφορία ότι όλα τα ορχηστρικά ήταν ό,τι περίσσεψε από το soundtrack που έγραφαν λίγο πριν, το “Fat Οld Sun” όπου ο Gilmour γίνεται one man show, το sample του μεταφορέα του γκρουπ ενώ ετοιμάζει πρωινό, αλλά και το εξώφυλλο, το οποίο έγινε για να αποποιηθούν οι Floyd τον τίτλο της «ψυχεδελικής μπάντας», κάνουν το άλμπουμ αυτό τον πιο χιλιοπαιγμένο –από την αρχή ως το τέλος– και αγαπημένο δίσκο.
{youtube}bOtuTRATYdU{/youtube}
