Μου φαίνεται παράξενο, κάποιες φορές, ότι έχει πεθάνει ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Ειδικά όταν ακούω τα τραγούδια του ή όταν τα παίζω στο ραδιόφωνο· παραμένουν τόσο φουλαρισμένα από ζωή, τόσο γεμάτα από μια ρέουσα καθημερινότητα, τόσο έτοιμα να πουν τη σκανταλιά τους ή να σου σιγοψιθυρίσουν μια αλήθεια της πόλης, ώστε κάτι μέσα σου δεν το δέχεται ότι ο δημιουργός τους δεν βρίσκεται κάπου εκεί έξω.
Η εργογραφία του Κηλαηδόνη εμπλουτίστηκε πρόσφατα από μια απροσδόκητη, μα πολύ ενδιαφέρουσα έκδοση. Μιλάω για τον δίσκο Θυμάμαι: Ανέκδοτα Τραγούδια Με Τη Φωνή Του Λουκιανού 1968-1999, ο οποίος κυκλοφόρησε με το φύλλο της 16ης/18ης Οκτωβρίου της Εφημερίδας των Συντακτών. Ένα άλμπουμ που έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε τον τραγουδοποιό σε ένα πρώιμο στάδιο της καριέρας του, πριν την πρώτη του επίσημη είσοδο στη δισκογραφία με τα τραγούδια της παράστασης «Η Πόλη Μας» που έγραψε για το Ελληνικό Λαϊκό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου (1970) –πριν καν τα 2 κομμάτια που συνεισέφερε στην πρώτη προσωπική κατάθεση του Γιώργου Νταλάρα (1969).
Από τις νότες και τον προσανατολισμό των τραγουδιών του Θυμάμαι, αναδεικνύεται ο νεανικός ήρωας του Κηλαηδόνη. Και δεν είναι άλλος από τον Μίκη Θεοδωράκη, αφού είναι η δική του παλέτα και το δικό του καλλιτεχνικό μα και πολιτικό ανάστημα που κυριαρχούν σε αυτές τις ανέκδοτες ηχογραφήσεις. «Αγάπησα τόσο πολύ τη μουσική του Μίκη», έλεγε ο ίδιος ο Κηλαηδόνης, σύμφωνα με όσα καταγράφει στο συνοδευτικό της σημείωμα στην Εφημερίδα των Συντακτών η σύζυγός του, Άννα Βαγενά: «Το ότι είμαι μέσα στον χώρο της μουσικής οφείλεται καθαρά στην επιρροή του Θεοδωράκη. Ήθελα να γίνω κι εγώ ένας Θεοδωράκης. Να είμαι πολύ ψηλός και να με αγαπάει όλος ο κόσμος».
Απηχώντας το φορτισμένο κλίμα της εποχής, με τη Χούντα να είναι πια γεγονός, ο αριστερών καταβολών Κηλαηδόνης μιλάει για τον φασισμό θέτοντας σε πρώτο πλάνο τις περιπέτειες του πατέρα του, ο οποίος ήταν οργανωμένος στο ΕΑΜ Αθήνας και στη συνέχεια φυλακίστηκε και εξορίστηκε για τις πεποιθήσεις του. Στο δε "Σταυρόλεξο" μελοποιεί στίχους του εξόριστου στη Γυάρο φίλου του, Γιάννη Νεγρεπόντη. Είναι ένα σημείο-καμπή, ένα στιλάτο πολιτικό τραγούδι, που ηχεί ως αναγνωρίσιμος προάγγελος των Μικροαστικών (1973) και των Απλών Μαθημάτων Πολιτικής Οικονομίας (1975).
Ο Θεοδωράκης ωστόσο που θαυμάζει ο 25χρονος τότε τραγουδοποιός είναι κατά βάση ο ερωτικός Θεοδωράκης. Η Βαγενά έχει βέβαια δίκιο στην παρατήρησή της: «Είναι η εποχή», γράφει, «που ακόμα ο Λουκιανός δεν έχει βρει το προσωπικό του ύφος». Αλλά, βάζοντας τα πράγματα σε μια σειρά, μπορείς νομίζω να διακρίνεις πώς στιγμές όπως τα "Την Πέμπτη Το Βράδυ", "Κλήδονας" και "Μικρό Μου Καραβάκι" στέκονται ως ενδιάμεσοι κρίκοι μεταξύ του Θεοδωράκη της δεκαετίας του 1960 και του αυτόνομου πια δημιουργού που στα 1978 θα έβγαζε το Είμαι Ένας Φτωχός & Μόνος Καουμπόυ. Ακούγοντας ας πούμε το "Θυμάμαι" –ένα τραγούδι γραμμένο για τη θεατρική παράσταση Δόξα Και Λόξα στο Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας, όπου το τραγουδούσε ο ηθοποιός Μίμης Χρυσομάλλης– το μυαλό πάει μόνο του στα "Θερινά Σινεμά".
Έκανε πολύ καλά η Βαγενά και οι κόρες του Κηλαηδόνη που έβγαλαν αυτά τα τραγούδια. Μας άφησαν να κρυφοκοιτάξουμε στις ρίζες και στις καταβολές μιας φιγούρας χαρισματικής, συμπληρώνοντας το παζλ της διαδρομής του προς τους δίσκους της δεκαετίας του 1970 με τους οποίους πρωτοκαθιερώθηκε.
{youtube}ziN3_Zf07Fo{/youtube}
