(Moss Doe - λέξεις)
Sufjan Stevens: Carrie & Lowell
Το συναισθηματικό βάρος αυτού του δίσκου μοιάζει ασήκωτο: έντεκα τραγούδια που κλείνουν μέσα σε λέξεις και λιτές μουσικές εκφράσεις τον αποχαιρετισμό του τραγουδοποιού στην πρόσφατα αποθανούσα μητέρα του. Πότε πικρός, πότε σπαρακτικός, πότε αμήχανος, στην πραγματικότητα ξεχωριστά αληθινός. Ο Stevens παύει πια να είναι παιδί, γιατί, όσο χρονών και να γίνεις, αυτή είναι η στιγμή που σταματάς να είναι γιος και πρέπει να γίνεις κάτι περισσότερο. Δεν ξέρω αν ο δημιουργός ξόρκισε την απώλεια με το Carrie & Lowell, ξέρω πως έκανε εμένα να έρθω ένα βήμα πιο κοντά στην αποδοχή του αναπόφευκτου.
(Stratos Doe - ντραμς)
Gojira: L' Enfant Sauvage
O δίσκος κυκλοφόρησε το 2012 και απογείωσε τη φήμη του συγκροτήματος, έχοντας σαν αποτέλεσμα μια τεράστια παγκόσμια περιοδεία. Ανακάλυψα το άλμπουμ φέτος και το πρώτο άκουσμα με ενθουσίασε, καθώς συνειδητοποίησα πως είχα μπροστά μου μία από τις πιο ολοκληρωμένες δουλειές στη σύγχρονη metal σκηνή. Αυτό που κεντρίζει όμως το ενδιαφέρον εδώ είναι η ευφυΐα των συνθέσεων: η γαλλική μπάντα γράφει όμορφα τραγούδια και όχι θέματα διάσπαρτα το ένα μετά το άλλο, τα οποία διακρίνονται για τις απόκοσμες μελωδίες, τα δυνατά riffs και τη φωνή, που σίγουρα δεν προέρχεται από αυτόν το πλανήτη. Για μένα προσωπικά, το L’ Enfant Sauvage είναι δίσκος από εκείνους που κάνουν τα αυτιά μου να εκσπερματώνουν σε κάθε ακρόαση. Ένα άλμπουμ που δίνει νέα πνοή στο metal.
Karnivool: Asymmetry
Μετά την υπερδισκάρα του 2009 με τίτλο Sound Awake, το παρεάκι από την Αυστραλία επέστρεψε το 2013 με το Asymmetry. Κατά την προσωπική μου άποψη, είναι άλμπουμ κατώτερο του προκατόχου του, δεν παύει όμως να αποτελεί σπουδή για κάθε έναν που ασχολείται (ή θέλει να ασχοληθεί) με τον χώρο του alternative metal. Oι Αυστραλοί έχουν ένα μοναδικό στυλ και σαν μονάδες μα και σαν σύνολο, με συνθέσεις και μουσική αντίληψη που μέχρι τώρα δεν είχαμε συνηθίσει στο συγκεκριμένο είδος. Ο δε δίσκος είναι ευφυέστατος και διαθέτει άποψη στην παραγωγή, σε αντίθεση με την πλειονότητα εκεί έξω, όπου έχουμε να ακούσουμε νέες ιδέες εδώ και χρόνια.
(Antonis Doe - κιθάρες)
Η αλήθεια είναι ότι φέτος άκουσα αρκετή μουσική, παλιά και νέα. Ένας από τους δίσκους που ξεχώρισα και ακούω ασταμάτητα είναι ο καινούριος των Tame Impala, το Currents. Το ηλεκτρονικό όχι-και-τόσο ροκ τους, με τις πολλές όμορφες φωνητικές γραμμές, μου άνοιξε τα αυτιά, καθώς μου ακούστηκε σαν ένας συνδυασμός Gorillaz με Daft Punk· κάτι που δείχνει συγκλονιστικό. Η αλήθεια είναι βέβαια πως πάντα μου άρεσε το ηλεκτρονικό στυλ διαφορετικά παιγμένο, είτε μιλάμε π.χ. για τους Nine Inch Nails, είτε για τους Muse.
Ακόμα ένας δίσκος που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι ο τελευταίος των Foals, το What Went Down. Το τερματίσανε το κοντέρ. Γίνανε πιο «άγριοι» και το αποτέλεσμα αυτής της «αγριότητας» είναι τέλειο. Όλα τα τραγούδια του δίσκου σμιλευμένα με απίστευτο μεράκι, με έξυπνα και όμορφα μουσικά σημεία και με άψογη παραγωγή –για τα δικά μου τουλάχιστον γούστα. Βασικά είναι και γαμώ τους δίσκους!
Επίσης, αν και λίγο καθυστερημένα, αγάπησα το The Devil Put Dinosaurs Ηere των Alice Ιn Chains. Πάντα άκουγα Alice Ιn Chains, και γενικά όλη τη σκηνή του Seattle, αλλά ποτέ δεν είχα δώσει σημασία σε αυτόν τον δίσκο. Φοβερές, ασήκωτες κιθάρες με τρομερό ήχο, υπέροχα riff που μου σηκώνουν την τρίχα –και πώς να μη το κάνουν;– στιβαρές φωνητικές μελωδίες εκ μέρους του Jerry Cantrell και του όχι-πια-και-τόσο-νέου William DuVall, βαρύς, βαρύς ήχος και παραγωγή η οποία θερίζει. Όλα είναι εκεί, λοιπόν, για να μου αποκαλύψουν έναν δίσκο που έμενε άδικα θαμμένος στη βιβλιοθήκη μου.
(Anastasis Doe - κιθάρες)
Steven Wilson: Hand.Cannot.Erase.
Κάποιους δίσκους τους περιμένεις καιρό πριν κυκλοφορήσουν: βλέπεις studio diaries, teasers, διαβάζεις συνεντεύξεις για εκείνους. Τούτος είναι ένας από αυτούς.
Μπορεί να μην είναι το highlight της καριέρας του Wilson, σίγουρα όμως σε κερδίζει η στιχουργική θεματολογία. Η οποία, μάλιστα, βασίζεται σε πραγματική ιστορία, για μια κοπέλα που βρέθηκε στο διαμέρισμά της στο Λονδίνο 2 χρόνια αφότου είχε πεθάνει, παρότι είχε και οικογένεια και φίλους. Είναι μια ιστορία που σε βάζει στη διαδικασία να προβληματιστείς για τον σύγχρονο τρόπο ζωής και για την αποξένωση των ανθρώπων.
My Bloody Valentine: Loveless
Είναι και κάποιοι άλλοι δίσκοι, πάλι, που τους ανακαλύπτεις 24 χρόνια μετά την κυκλοφορία τους. Πας για κάποιον καιρό σε ένα μπαρ και ακούς ένα συγκεκριμένο κομμάτι (“Only Shallow”) σχεδόν κάθε φορά, χωρίς να έχεις ιδέα τι είναι. Κάποια στιγμή ρωτάς τον DJ, ψάχνεις έπειτα λίγο τη μπάντα και κατόπιν μπαίνεις σε ένα δισκάδικο, πετυχαίνεις το συγκεκριμένο άλμπουμ, το βάζεις στο CD player –και δεν σταματάει να στροβιλίζεται στο repeat για πολύ καιρό. Για λόγους που θα καταλάβω μετά από αιώνες ή και ποτέ.
(Dionisis Doe - μπάσο)
Παρά τη φτωχή, κατά τη γνώμη μου, σοδειά καλών καινούργιων δίσκων το 2015, ξεχώρισα τη δουλειά ενός ιστορικού συγκροτήματος και εκείνη ενός περίπου ελληνικού.
Iron Maiden: The Book Of Souls
Αναμφίβολα, παραμένουν η μεγάλη συμπάθεια της πλειονότητας των ροκομεταλλάδων. Μετά από μια μεγάλη –προς τα κάτω– καμπύλη στην καριέρα τους (βλέπε A Matter Οf Life And Death) επανήλθαν με ΔΙΣΚΑΡΑ! 90 λεπτά μεϊντενάδικο μέταλ (ω, ναι, this is a thing), στο οποίο –επιτέλους!– ο συνθετικός ρόλος του Dickinson είναι μεγαλύτερος από εκείνον του Harris.
Electric Litany: Enduring Days You Will Overcome
Ό,τι καλύτερο άκουσαν τα αυτιά μου τα τελευταία 3 χρόνια. Οι Electric Litany είναι σχήμα που πατάει το ίδιο εύκολα στη χώρα που γέννησε τον τραγουδιστή τους και στη σύγχρονη Βρετανία. Ξεχώρισα το "Feather Of Ecstasy" και το "Name", καθώς έχω αγαπήσει το εφέ του delay και τον τρόπο που το χρησιμοποιεί το συγκρότημα. Τεράστιο ρόλο έχει παίξει όμως και ο κύριος Παραγωγός, ο οποίος έμαθα πολύ αργότερα ποιος ήταν. Στα επόμενα ακούσματα του δίσκου ήταν μάλιστα πολλές οι στιγμές που είπα: «ε, ναι... Δεν θα μπορούσε να είναι κανείς άλλος».
{youtube}0dCbCsB--xI{/youtube}
