The Beatles: Magical Mystery Tour [1967]
Μεγάλωσα ακούγοντας Beatles, οι πρώτες μου κασέτες στο δημοτικό, οι πρώτοι δίσκοι που άκουσα ήτανε Beatles. Το Magical Mystery Tour δεν μπορεί βέβαια να θεωρηθεί μια αμιγώς «ψυχεδελική» δουλειά, αλλά υποβόσκει σίγουρα μια τέτοια διάθεση, ενώ υπάρχουν και πολλά στοιχεία «πειραματικά» για την ποπ σκηνή της εποχής –όπως π.χ. το κλείσιμο του “Strawberry Fields Forever”.
{youtube}KOp8J6iaRu0{/youtube}
Pink Floyd: Live At Pompeii [1972]
Οι Pink Floyd ήταν ο λόγος που αποφάσισα να ασχοληθώ ενεργά με τη μουσική και στη συνέχεια να αγοράσω την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα, στην ηλικία των 12. Παρ' όλο που οι πρώτοι τους δίσκοι τους οποίους έλιωσα στο πικάπ του πατέρα μου ήταν το The Wall και το Dark Side Of The Moon, όταν άρχισα να ακούω και την υπόλοιπη δισκογραφία τους, εκείνοι που με ταρακούνησαν ήταν το Ummagumma, το Atom Heart Mother και το Meddle. Επέλεξα όμως το Live At Pompeii, παρ'όλο που δεν ανήκει στην επίσημη δισκογραφία, διότι παρουσιάζει πιστεύω την πιο δημιουργική τους περίοδο, όντας στο μεταίχμιο της ψυχεδελικής και της art rock εποχής τους, η οποία και θα ακουλουθούσε με το Dark Side Of The Moon (1973).
{youtube}b_6hFrzsyd4{/youtube}
Camel: The Snow Goose [1975]
Επεκτείνοντας τα ακούσματά μου και ψάχνοντας ποια άλλα συγκροτήματα παίζανε στη λογική των Pink Floyd, άνοιξε μπροστά μου όλος ο κόσμος του progressive και του ψυχεδελικού ροκ της δεκαετίας του 1970. Οι Camel με μαγέψανε με τις πολύ ιδιαίτερές τους μελωδίες, ενώ βρήκα σε αυτούς και τον αγαπημένο μου ήχο κιθάρας (του Andy Latimer). Ήταν με αφορμή τους Camel, μάλιστα, που άρχισα με πάθος να ασχολούμαι με την ποιότητα του ήχου της κιθάρας και κατ' επέκταση με τα εφέ. Θυμάμαι επίσης ακόμη το σοκ –ήμουν 16 χρονών όταν πήγα στην Αθήνα να τους δω για πρωτή φορά live, στο Ρόδον, το 2000.
{youtube}EytgcCl67BE{/youtube}
Gong: You [1974]
Θα 'θελα να φιλήσω τα χέρια του ανθρώπου που έκανε την επιλογή των κομματιών σε ένα CD με τίτλο Progressive Rock, το οποίο συνόδευε ένα τεύχος του Ποπ & Ροκ του 1997. Αποτέλεσε για μένα αφετηρία να ανακαλύψω πολλά από τα σχήματα που με επηρέασαν στην πορεία (Van Der Graaf Generator, Tangerine Dream, Genesis κ.λ.π.). Στη συλλογή αυτή υπήρχε και το αριστουργηματικό “Sprinkling Of Clouds” από τους Gong... Την ίδια στιγμή είχα πάρει τηλέφωνο στο Metropolis στην Αθήνα να παραγγείλω το You. Επίσης συγκλονιστική στιγμή η συναυλία τους στο Ρόδον, το 2001!
{youtube}Zmwfk2Uo030{/youtube}
Robert Wyatt: Rock Bottom [1974]
Αν θυμάμαι καλά, ήταν κι ένα κομματι του Robert Wyatt στην παραπάνω συλλογή του Ποπ & Ροκ, με τη διαφορά ότι αυτό το CD έφαγα τον κόσμο να το βρω στην Ελλάδα, αλλά μάταια... Το Rock Bottom μπήκε έτσι πρώτο-πρώτο στη λίστα με τα CD που είχα σκοπό να ψάξω να βρω στο ταξίδι το οποίο έκανα με τη μητέρα μου το 2000 στη Νέα Υόρκη. Έχασα ώρες ατελείωτες να το ψάχνω στα Tower Records, και τελικά εμφανίστηκε μπροστά μου, ως δια μαγείας, σε ένα μικρό μαγαζάκι με μεταχειρισμένα CD. Το συναίσθημα που βγάζει αυτός ο δίσκος, είναι μοναδικό! Όταν δε διαβάζεις και την ιστορία του Wyatt, ο οποίος έγραψε όλα τα τραγούδια όσο βρισκόταν στο νοσοκομείο, μετά από πέσιμο από τον τρίτο όροφο πολυκατοικίας, που τον άφησε τελικά παράλυτο από τη μέση και κάτω... (σημείωση για όσους δεν γνωρίζουν, ότι ο Robert Wyatt ήταν ο ντράμερ των Soft Machine).
{youtube}-4AhdWGci3c{/youtube}
Tangerine Dream: Zeit [1972]
Πρώτα άκουσα το Rubycon (1975) από τους Tangerine Dream και στη συνέχεια το Phaedra (1974), το οποίο μάλιστα, για κάποιον λόγο, πίστευα για καιρό ότι ήταν και ο πρώτος τους δίσκος. Στο ίδιο ταξίδι στην Αμερική, που ανέφερα πιο πάνω, έπεσα πάνω σε μια τριλογία-boxset με τα: Electronic Meditation, Alpha Centauri και Zeit. Και προσπαθούσα να καταλάβω πώς γίνεται να προηγούνται χρονολογικά του Phaedra... Το Zeit θεωρώ ότι είναι από τους πιο όμορφους ηλεκτρονικούς ambient δίσκους όλων των εποχών!
{youtube}rjvF36gzLF8{/youtube}
Brian Eno: Apollo (Atmospheres & Soundtracks) [1984]
Τον Brian Eno τον γνώρισα από τους δίσκους που έκανε με τον David Byrne, αλλά όταν άρχισα να τον ανακαλύπτω σε βάθος, κατάλαβα πως είχα να κάνω με κάτι που θα με απασχολούσε για πολλά χρόνια –και πράγματι, με απασχολεί ακόμη και σήμερα. Το Apollo είναι ο δίσκος του που ξεχωρίζω, ο οποίος γράφτηκε ως soundtrack για ένα ντοκιμαντέρ με θέμα «ο Άνθρωπος στο Φεγγάρι». Και μέσα από αυτό, ανακάλυψα και τον μοναδικό Daniel Lanois, που συμπράττει συνθετικά, παιχτικά και στην παραγωγή.
{youtube}M4ltUho8xj0{/youtube}
Daniel Lanois: Belladonna [2005]
Άκουσα το Belladonna πριν περίπου 4 χρόνια και την επόμενη μέρα παρήγγειλα από το e-bay μια pedal-steel κιθάρα!
{youtube}3szJIkmzpMM{/youtube}
Eivind Aarset: Dream Logic [2012]
Πρόκειται για έναν Νορβηγό κιθαρίστα με πολύ ιδιαίτερη προσέγγιση στο όργανο, με έχει επηρεάσει πάρα πολύ τα τελευταία 5 χρόνια. Το Dream Logic βγήκε στην ECM και είναι ίσως η πιο «πειραματική» του δισκογραφική απόπειρα. Θα έχω τη μεγάλη χαρά να συνεργαστώ μαζί του επί σκηνής στις 18 Δεκεμβρίου, στο πρώτο Avant-Garde Guitar Festival (Six d.o.g.s., Αθήνα).
{youtube}3jHvl26T9Qk{/youtube}
Arve Henriksen: Cartography [2008]
Ξεκινώντας από τον Eivind Aarset άρχισα να ακούω και την υπόλοιπη ambient/jazz/experimental σκηνή της Νορβηγίας, και έτσι έμαθα και τον Arve Henriksen. Στον συγκεκριμένο δίσκο (και πάλι για την ECM) συμμετέχει και ο David Sylvian, όπως βέβαια και ο Aarset. Με τον Henriksen είχα επίσης τη χαρά να συνεργαστούμε, πριν έναν χρόνο:
{youtube}wKR0cSLhmfs{/youtube}
Karlheinz Stockhausen: Hymnen [1967]
Από τους σπουδαιότερους πρωτοπόρους της ηλεκτρονικής μουσικής. Όταν πρωτοάκουσα το Hymnen, έγινε αφορμή να αρχίσω να ψάχνω σε μεγαλύτερο βάθος τη σύγχρονη σκηνή.
{youtube}zDxpa-XPMTo{/youtube}
