Εμφανίζεται σήμερα με την Ελένη Τσαλιγοπούλου στα Χανιά (θέατρο Ανατολικής Τάφρου) σε συναυλία που διοργανώνει η ομάδα στήριξης Συνάνθρωπος για τα παιδιά της ΕΛΕΠΑΠ. Και το Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου παίζει στον Πύργο της Δουκίσσης Πλακεντίας στην Πεντέλη –παρέα με τον Σταμάτη Κραουνάκη και τη Ζωή Παπαδοπούλου– σε ένα λάιβ που έχει ως σκοπό τη συγκέντρωση εσόδων για την προστασία και συντήρηση του ιστορικού χώρου, «προκειμένου να διασωθεί από τα χέρια ιδιωτών αγοραστών». Με αυτήν κυρίως την ευκαιρία, είπαμε με τον δημοφιλή τραγουδοποιό να κάνουμε κάτι διαφορετικό αντί για μία ακόμα συνέντευξη και του ζητήσαμε έτσι δυο λόγια για 10 ελληνικούς δίσκους τους οποίους αγαπά ιδιαιτέρως...
Είναι ειλικρινά πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις 10 αγαπημένες σου «στιγμές» όταν έχεις μεγαλώσει με τη μουσική και μέσα στη μουσική. Πολύ περισσότερο δε όταν ανήκεις στους αντομολόγους της, σε εκείνους δηλαδή που πεθαίνουν ακόμα και για μια διαφορετική έκδοση του ίδιου άλμπουμ (των επιπλέον δύο τραγουδιών π.χ. ή του διαφορετικού εξωφύλλου), που έχουν ήδη 3 φορές στη δισκοθήκη τους! Ακόμα και τα 500 αγαπημένα φαντάζουν ως μια στενή λίστα στο μυαλό μου, την παραγγελία της οποίας επινόησε κάποιος για να τιμωρήσει την απληστία την οποία έχω ως ακροατής...
Πολλά άλμπουμ που ανέφερα τελευταία συχνά θα τα παραλείψω αυτή τη φορά (Μουσική Πράξη Στον Μπέρτολντ Μπρεχτ, Το Περιβόλι Του Τρελού, το πρώτο άλμπουμ Τρύπες ή πάλι το αναπάντεχα απρόβλεπτο Theodorakis Sings Theodorakis και πολλά άλλα). Αντίστροφα, μερικές φορές επιστρέφουν άλλες, παλιότερες εμμονές...
1. Last Drive – Underworld Shakedown
Τιτλάρα, δύναμη και το περίφημο πορτοκαλί εξώφυλλο, το οποίο έβγαζε μάτι κι έμπαινε στην καρδιά σου. 1986, ο αδερφός μου είναι γραφίστας σε αρκετά γκρουπ της εποχής και το φέρνει σπίτι πανηγυρίζοντας. Αν και το άλμπουμ που τους απογειώνει με ταυτότητα είναι το επόμενο Heatwave, είμαι ακόμα ερωτευμένος με την πρώτη αίσθηση του πρώτου δίσκου και με την περηφάνεια πως αυτό είναι δικό μας garage.
2. Forward Music Quintet – Mystery Of A Dying Species
Πολύ μπροστά και πολύ αθώο για την εποχή, με το δικό τους "Psycho Killer" κιόλας. Ύπουλο και, αργά-αργά, επιδραστικό.
3. Γιώργος Ρωμανός – Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα
Το αιώνιο συλλεκτικό cult, στόχος για συλλέκτες απ' όλον τον πλανήτη μέχρι και σήμερα. Από τα άλμπουμ που σημάδεψαν και κινητοποίησαν μια ολόκληρη γενιά μουσικών. Ο Roman Emperor στα πιο λαμπερά και ψυχεδελικά του, μας ορίζει το ονειρικό ηλεκτρικό τόσο απόλυτα, ώστε είναι δύσκολο σε κάποιες στιγμές να πιστέψεις ότι βρίσκεσαι στην Ελλάδα, ακριβώς το 1970!
4. Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας – Όταν Σου Λέω Πορτοκάλι Να Βγαίνεις
Πόσο δύσκολο να μη χάσεις τον στόχο σου μετά από μια τέτοια καθολική επιτυχία όπως τα Ζεστά Ποτά –και να επιστρέψεις μάλιστα με κάτι τόσο πλήρες... Και μόνο για τα "Σήματα Μορς" και για την κορυφή που ορίζουν το άλμπουμ θα είχε δικαιωθεί. Το έχω λιώσει.
5. Φατμέ – Ψέμματα
Και να που γίνεται και στα ελληνικά να μιλήσεις για τα θέματά σου και για τα όνειρά σου και τους εφιάλτες σου και να είσαι απόλυτα πειστικός και συναρπαστικός, ενώ είσαι γκρουπ με πανκ ροκ καταβολές κι έρχεσαι από τη Νέα Σμύρνη. 1983...
6. Βαγγέλης Γερμανός – Ζωντανή Περιπέτεια
Δεν ξέρω γιατί αγαπώ τόσο την καλοκαιρινή αίσθηση που αποπνέει ολόκληρος αυτός ο δίσκος... Ήμουν βέβαια τότε, μικρό παιδί, ανάμεσα στο κοινό στον Λυκαβηττό. Νομίζω όμως ότι εδώ τραγούδια όπως το "Τραγούδι Για Τους Φίλους", ο "Θυρωρός" ή ο "Δραπέτης" ακούγονται καλύτερα κι από τις πρώτες ηχογραφήσεις τους.
7. Σταμάτης Κραουνάκης – Εφημερία
Αιρετικό, προφητικό με μια βαθιά μελαγχολία στα σπλάχνα του και με μια Βίκυ Μοσχολιού που ακόμα σκίζει. Το λιγότερο εντοπισμένο αριστούργημα του Κραουνάκη, πολύ τολμηρό για τη δεκαετία του 1990. Με σημάδεψε. Διαρκώς απρόβλεπτος και διεισδυτικός ο Σταμάτης.
8. Θανάσης Γκαϊφύλλιας – Ατέλειωτη Εκδρομή
Πολύ πίσω στη δεκαετία του 1970, το δικό μας φολκ, οι δικοί μας ρυθμοί, με παντοτινή αναφορά την εκδρομή. Με τη Μαρίζα Κωχ και τα λόγια του μεγάλου Μάνου Ελευθερίου. Άλμπουμ-σχολή.
9. Λένα Πλάτωνος – Σαμποτάζ
Σοκαριστικά ιδιοφυές...
10. Μάνος Χατζιδάκις – Ο Κύκλος Του C.N.S.
Παλιό λιμάνι Χανιά, ξημέρωμα, μέσα της δεκαετίας του 1990 και ο Πέτρος παίζει στο φαγκότο την ώρα που ξεκινάει η καταιγίδα το «Εγώ είμαι ένα σύννεφο κι εσύ ένας καημός». Αισθάνθηκα την καταγωγή μου και τις αρετές της μέσα στα βάσανά της σ' ένα λεπτό μέσα. Κι ακόμα μεταφέρομαι στον χρόνο στο άκουσμα αυτού του δίσκου. Πολύ ψηλές κορυφές.
Γυρίζουν επίσης στο μυαλό μου ο Σταύρος Λογαρίδης, το Ενέχυρο του Δήμου Μούτση, το Μεταφοραί-Εκδρομαί Ο Μήτσος του Πουλικάκου, αλλά και ο δίσκος του Δημήτρη Τσούμα Πες Το Με Δικά Σου Λόγια...
{youtube}cIEsesq5uwo{/youtube}
