“Heartbreak Hotel” - John Cale (Elvis Presley)
Ανάμεσα στους στίχους που ο Έλβις τραγουδούσε τινάζοντας το γυαλιστερό μαλλί του, δημιουργώντας ένα από τα πιο κλασικά του κομμάτια αλλά και φέρνοντας ρίγη στα κορίτσια που τον άκουγαν με κλειστά αυτιά αλλά ορθάνοιχτα μάτια, ο τεράστιος John Cale διάβασε έναν κατάμαυρο ύμνο στη μοναξιά και το θάνατο και το απέδωσε όπως του άξιζε. Ντελιριακή ερμηνεία που βυθίζει στον πραγματικό εφιάλτη των στίχων από το πρώτο δευτερόλεπτο, στην καλύτερη και πιο ουσιαστική διασκευή που έγινε ποτέ.
{youtube}t6cU9opuO74{/youtube}
“Between the Bars” - Madeleine Peyroux (Elliott Smith)
Εκείνο που ο Elliott Smith έγραψε απογοητευμένος από τη μοναξιά που εισέπραττε από τους άλλους και αφιέρωσε στην παρέα της πιστής του κιθάρας, φτιάχνοντας ένα ρυθμικό κομμάτι που απέπνεε μια σκοτεινή μελαγχολία και παραίτηση, η Madeleine Peyroux το πλησίασε με μεγάλο σεβασμό, το σεβασμό μιας ντίβας που φωτογραφίζεται ξυπόλητη στο εξώφυλλο για να τολμήσει να διασκευάσει και Leonard Cohen στον ίδιο δίσκο, το γέμισε με την ένταση της αναμονής και το μαγικό της μουσικό συγχρονισμό, βαραίνοντας το κάθε δευτερόλεπτο και πνίγοντας τον κάθε δύσκολο στίχο του με συναίσθημα. Πώς αλλιώς να βγάλει από μέσα του κανείς στίχους όπως το “People you’ve been before that you don’t want around anymore”, παρά χωρίς να τους νιώσει τόσο βαθιά και αληθινά;
{youtube}FktNzLg_te4{/youtube}
“The Partisan” – Electrelane (Leonard Cohen)
Όταν ο Leonard Cohen έφερνε στα μέτρα του ένα παλιό τραγούδι για την αντίσταση της Γαλλίας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, συνεχίζοντας να ορίζει την ιστορία της μουσικής όπως κανείς, ήταν γραφτό να διασκευαστεί πολλάκις στη συνέχεια. Και πράγματι, από τη Joan Baez μέχρι τους 16 Horsepower και από εκεί στους Swell Season, το κομμάτι πέρασε ευρηματικά ανακατέματα στο στιλ και το ρυθμό του, μέχρι που το έπιασαν στα χέρια τους οι Electrelane, δυναμιτίζοντας το μελωδικό του θέμα και σπρώχνοντας τις κιθάρες στα όριά τους. Πείραγμα δίχως προηγούμενο και πραγματικό νόημα μιας διασκευής που, στο κάτω κάτω, διαθέτει την ψυχή όσων περιγράφει.
{youtube}SbJlM1r_qFM{/youtube} 
“Who's Loving You” - Terence Trent D' Arby (William "Smokey" Robinson & The Miracles)
Ένας κλασικός ύμνος της Motown soul που έχει περάσει από τα χέρια και τα στόματα θρύλων (The Temptations, The Supremes και, φυσικά, The Jackson 5) πλησιάζεται με την αυθάδεια του πρώτου δίσκου ενός υπερταλέντου όπως ο Terence Trent D' Arby, που το διαλύει φωνητικά αλλά όχι αυτάρεσκα, ανεβαίνοντας στον ουρανό και κατεβαίνοντας στην κόλαση μιας αφιέρωσης και ενός έρωτα δίχως ανταπόκριση. Δήλωση, ερμηνεία και διασκευή τεράστιας αυτοπεποίθησης
{youtube}OvPo_4DEfZg{/youtube}
“Paint It Black” – Firewater (The Rolling Stones)
Έχει περάσει χίλια κύματα, διασκευασμένο από μπάντες της γειτονιάς σε μικρά live stages, αλλά και μεγάλα συγκροτήματα που πίστεψαν πως μπορούν και έχουν να προσθέσουν κάτι στο μεγαλείο του, όμως σπάνια μπορεί η polished αλητεία των Stones να μετρηθεί με την πραγματική εμπειρία ενός τυχοδιώκτη όπως ο Tod A. Από τα μεγαλύτερα ταλέντα παγκοσμίως αυτή τη στιγμή (το “Golden Hour” του από το 2008 το επιβεβαιώνει και με το παραπάνω) που όμως καλλιεργήθηκε από την επαφή με την πιο ακατέργαστη πλευρά της μουσικής και έθρεψε μια ανατολίτικη λεπτομέρεια που γιγαντώθηκε ανάμεσα σε πανκ κιθάρες στους νεοϋορκέζικους δρόμους, o άνθρωπος πίσω από τους Firewater εμπνεύστηκε αυτή τη διασκευή, δεν την αναζήτησε. Έχει μεγάλη διαφορά.
{youtube}OZlfYgsz3fI{/youtube}
