Ο Mecha/Orga (Γιώργης Σακελλαρίου) ξεκίνησε –και δισκογράφησε– σε κλασικότερους ποπ/ροκ δρόμους, για να περάσει μετέπειτα στον χώρο της πειραματικής σύνθεσης. Με αξιόλογη εργογραφία και πλήθος συναυλιών, έχει διάγει 10 χρόνια παραγωγής ήχων και στοιβάδων συχνοτήτων. Ενόψει της συναυλίας του στη Frown Tails (11 Απριλίου), αλλά κι ενός νέου άλμπουμ (40:43, βγήκε στη γιαπωνέζικη εταιρεία OtO) του ζητήσαμε ένα μικρό άρθρο, όπου και ιχνηλατεί ο ίδιος την πορεία του...
Ξεκίνησα να παίζω ηλεκτρονική πειραματική μουσική το 2003. Χρησιμοποιώ τον όρο «πειραματική» κάπως καταχρηστικά, καθώς είναι μάλλον αδόκιμος και δεν νομίζω να τον συμπαθεί κανείς ιδιαίτερα –ούτε οι εμπλεκόμενοι μουσικοί, ούτε το κοινό. Ωστόσο προκειμένου να εξηγήσω τι μουσική φτιάχνω συμβιβάζομαι με αυτή τη λέξη, παρ’ όλα τα προβλήματά της.
Ήδη από το 2001 περίπου οι μουσικές μου αναζητήσεις άρχισαν να πηγαίνουν προς πειραματικές κατευθύνσεις. Μετά από πολλά χρόνια κατά τα οποία έπαιζα σε ροκ και electronica συγκροτήματα, πήρα την ενστικτώδη απόφαση να δουλέψω μόνος μου και να αλλάξω εντελώς τον τρόπο ενασχόλησής μου με τον ήχο.
Συγκρότημα με ένα μόνο μέλος, ψευδώνυμο ή project πειραματικής μουσικής, σε κάθε περίπτωση το όνομα Mecha/Orga βγαίνει από τις λέξεις mechanic και organic. Αρχικά με ενδιέφερε να εξερευνήσω τις «αντιθέσεις και ισορροπίες μεταξύ των νόμων των μηχανών και του ανθρώπινου πνεύματος», όπως είχα γράψει στις σημειώσεις για μία από τις πρώτες ανεπίσημες κυκλοφορίες μου. Στην πορεία άρχισαν να με συναρπάζουν ακόμα περισσότερες αντιθέσεις και ισορροπίες, όπως απόλυτη σιωπή και ακραίος θόρυβος, περιβαλλοντικοί ήχοι της φύσης και βιομηχανικοί βόμβοι, κροταλίσματα και σφυρίγματα. Με αυτή τη νοοτροπία αναζήτησα –και αναζητώ ακόμα– τα όρια (ή και τον συγκερασμό) ανάμεσα στον ακαδημαϊσμό, που επιβάλλει μια καλώς εννοούμενη σοβαρότητα και συνέπεια στη δουλειά ενός συνθέτη, και της DIY/underground ηθικής και νοοτροπίας, που θεωρώ πως δημιουργεί μια αμεσότητα στη μουσική και στη σχέση της με το ακροατήριο.
Δίκτυα
Αναζητώντας άτομα με αντίστοιχες σκέψεις και ιδέες, καθώς και χώρους να παίξω την «περίεργη» μουσική μου, είχα την τύχη να βρεθώ σε καταστάσεις και κύκλους ενδεχομένως διαφορετικούς μεταξύ τους, όπου όμως αμέσως αισθάνθηκα ευπρόσδεκτος καθώς έβλεπα να υπάρχει ενδιαφέρον για αυτό που έκανα. Καταρχάς, το Μικρό Μουσικό Θέατρο και η παρέα που είχαμε σχηματίσει εκεί, ήταν για μένα κάτι παραπάνω από το «πρώτο βήμα». Έπαιξα εκεί πολλές φορές, συνήθως με επιτυχία αλλά μερικές φορές και εντελώς αποτυχημένα. Επίσης εκεί γνώρισα ανθρώπους οι οποίοι με βοήθησαν ουσιαστικά στο να διαμορφώσω πολλές από τις αισθητικές και ηθικές μουσικές μου αξίες.
Πηγαίνοντας στα μικρά δισκάδικα στο κέντρο ανακάλυψα τα ανεξάρτητα labels και ενδιαφέρθηκα για την, ας την πούμε, μετα-πανκ/DIY σκηνή. Εμπνευσμένος από labels όπως η Absurd, η 1000+1 TiLT και η Phase!, ίδρυσα το δικό μου –την Echomusic– αρχικά με σκοπό να κυκλοφορώ τις δικές μου δουλειές. Αλλά μετά την προτροπή, και την αρωγή, του Θεμιστοκλή Παντελόπουλου (a.k.a Nokalypse) άρχισα να βγάζω και δουλειές άλλων. Ταυτόχρονα έπαιζα σε συναυλίες που γινόντουσαν σε καταλήψεις και διάφορους «underground» χώρους και ερχόμουν σε επαφή με ένα καινούργιο, για μένα, κοινό. Κατανόησα πως η μουσική, όσο και αν την θεωρώ μια υπερβατική και πνευματική ανθρώπινη δραστηριότητα, μπαίνει πάντα σε κάποια κοινωικοπολιτικά πλαίσια. Κατάλαβα τη σημασία που έχει αυτό και έκτοτε προσπαθώ πάντα να διασαφηνίζω τη σχέση της δουλειάς μου με την επιλογή του χώρου και του τρόπου όπου θα την παρουσιάσω.
Θέλοντας λοιπό να διευρύνω τα παραπάνω πλαίσια όσο είναι εφικτό, το φθινόπωρο του 2003 τηλεφώνησα στο Κέντρο Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας και μίλησα με τον Στέφανο Βασιλειάδη, εκφράζοντάς του το ενδιαφέρον μου για την ηλεκτρονική μουσική. Μου απάντησε: «Αν πραγματικά ενδιαφέρεσαι, έλα στην Κέρκυρα, στο ετήσιο συμπόσιο του Ελληνικού Συνδέσμου Συνθετών Ηλεκτρακουστικής Μουσικής... Αν αυτό σου φαίνεται πολύς κόπος, ίσως δεν σε ενδιαφέρεσαι και τόσο όσο δηλώνεις». Φυσικά και πήγα. Άκουσα μουσική, γνώρισα ανθρώπους, ένας καινούργιος κόσμος ανοίχτηκε. Έγινα μέλος του Συλλόγου καθώς και του ΚΣΥΜΕ και συμμετέχω στα δρώμενα και τις δραστηριότητες αυτής της πιο «ακαδημαϊκής», ή λόγιας, πλευράς του ηλεκτρονικού ήχου.
Ποτέ δεν μετάνιωσα που «έμπλεξα» σε διαφορετικές καταστάσεις. Πρώτον γιατί πιστεύω ότι κάπου υπάρχουν κάποια κοινά στοιχεία και δεύτερον γιατί έτσι άνοιξα περισσότερο τα αυτιά και το μυαλό μου. Δεν εξιδανικεύω τίποτα, όλες οι καταστάσεις είχαν –και έχουν– τις αδυναμίες και τα προβλήματά τους. Ανόητες έριδες και οικονομικές δυσκολίες εξακολουθούν να καθιστούν το τοπίο δύσκολο και απαιτείται πάντα ένας επιπλέον κόπος να γίνουν πράγματα.
Εξωτερικό
Άρχισα να παίζω στο εξωτερικό από το 2005. Δεν πιστεύω πως συνέβη γιατί έγινα ξαφνικά σπουδαίος και τρανός, ούτε θεωρώ ότι κάνω «διεθνή καριέρα». Η ανάγκη να παίζω ζωντανά και να γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους και τόπους με ώθησε και πάλι στο να αναζητήσω τους τρόπους να το πετύχω. Συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει μια συμπαγής «ελληνική σκηνή», μα μια παγκόσμια σκηνή πειραματικού ήχου, ένα δίκτυο μικρό σε μέγεθος στο οποίο όμως μου φάνηκε αυτονόητο πως μπορώ να ενταχτώ. Σε καμία περίπτωση δεν λέω πως τα ταξίδια και οι συναυλίες είναι απλή υπόθεση. Πέρα από την απαιτούμενη υπομονή και οργάνωση, χρειάζεται κάτι ακόμα πιο βασικό: να υπάρχει έργο και απόλυτη προσήλωση σε αυτό. Και κάτι τέτοιο δεν γίνεται χωρίς κόπο και αφοσίωση, εκτός αν πρόκειται για κάτι περιστασιακό.
Για προσωπικούς λόγους, εδώ και δύο χρόνια ζω εκτός Ελλάδος. Η καθημερινότητά μου έχει σαφώς αλλάξει, όμως ο τρόπος με τον οποίον δουλεύω και προωθώ τη μουσική μου δεν έχει επηρεαστεί τόσο όσο θα περίμενα. Στην πορεία ίσως μπορέσω να διακρίνω περισσότερες διαφορές, φαίνεται πάντως πως ο τόπος διαμονής δεν λειτουργεί περιοριστικά, ούτε το αντίθετο. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, πέρσι έζησα στη Λιθουανία και τώρα στο Λονδίνο. Κάθε μέρος έχει τις ιδιαιτερότητες του, οι επιμέρους συνθήκες είναι διαφορετικές, παρατηρώ ωστόσο πως το πλέον σημαντικό είναι να διατηρώ μια συνέπεια στη δουλειά μου, να την εξελίσσω και να την υποστηρίζω συνέχεια, αναζητώντας τρόπους παρουσίασης και επικοινωνίας με άλλους μουσικούς και ακροατήρια.
Επίλογος
Παρ' όλο που με έχουν αποκαλέσει «βετεράνο», αισθάνομαι ότι βρίσκομαι ακόμα στην αρχή. Πιστεύω πως δεν έχω κάνει και πολλά –ή σίγουρα όχι τόσα όσα θα ήθελα. Στο ξεκίνημα δεν φανταζόμουν τι ακριβώς θέλω να κάνω και που θα βρίσκομαι μετά από 10 χρόνια και κάπως έτσι είμαι και τώρα. Το μόνο που ξέρω είναι πως θέλω να συνεχίσω να δουλεύω, αναζητώντας τις δυνατότητες αλλά και τους περιορισμούς που υπάρχουν στην πειραματική μουσική, και να ταξιδεύω. Προσπαθώ να βλέπω τα πάντα με μια φρέσκια, σχεδόν παιδική ματιά, να ανακαλύπτω συνέχεια καινούργιους ηχητικούς κόσμους και κατευθύνσεις. Ίσως φαίνεται απλό ή ταπεινό, αλλά δεν είναι.
Γιώργης Σακελλαρίου
{youtube}twhu0XO3Qoo{/youtube}
