Βαριέμαι και βάζω το “Girl On Fire” της Alicia Keys. Χορεύω στο σαλόνι σαν μαύρη μπακβοκαλίστρα. Γενικότερα το «σαν» παίζει πολύ στη ζωή μου. Το χρησιμοποιώ προσπαθώντας να αποφύγω την πραγματικότητά μου. Το τελευταίο μου τραγούδι είναι «σαν» Prince. Η τελευταία ταινία του Ben Affleck είναι «σαν» κακός Pacula. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι «σαν» τη Γερμανία του 1930. Και όπως έλεγε και ο Αισχύλος σε μια παλιά 1980s διαφήμιση «Welcome to Greece.Sex.Sand,Sea,Sun»...
Ξυπνάω ιδρωμένος. Έχω γίνει Μάνος Χατζιδάκις, αλλά οι λογαριασμοί της ΔΕΗ απευθύνονται όλοι στον Αλέξανδρο Βούλγαρη και ως Μάνος έχω διαρκώς ανοιχτά όλα τα φώτα. Ανοίγω τις κουρτίνες να μπει φυσικό φως. Ατάλαντοι μουσικοί έχουν καρφωμένα τα τερατώδη νεανικά πρόσωπά τους στο τζάμι μου. Θέλουν να με διασκευάσουν. Θέλουν να με κάνουν remaster για να ξεχάσουν ότι έφυγα.
Ανοίγω την grand piano delorian και μπαίνω μέσα να κρυφτώ. Βλέπω έναν σκελετό. Έχει μια στρατιωτική ταυτότητα στον λαιμό που γράφει Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ-Σαϊγκόν 1972. Γελάω σαν μικρό παιδί. Θέλω να του πω πόσο πολύ αγαπώ τη μουσική του. Να μιλήσουμε για τα ηχοσυστήματα και τις αναλογικές κονσόλες του 17ου αιώνα. Να τον ρωτήσω τι ομάδα είναι. Αν πήρε κάνα φράγκο από το “Whiter Shade Of Pale”. Να κουτσομπολέψουμε. Αχ. Πόσο θα θελα να ήξερε ο Μπαχ τους φίλους μου, να κράξουμε παρέα. Να αράζουμε στο πατάρι του Λουμίδη και να κοιταζόμαστε με νόημα κάθε φορά που κάποιος θα μας χαιρετάει με σεβασμό.
Βαριέμαι όμως να είμαι ο Χατζιδάκις, γιατί δεν μπορώ να παίξω τεσσάρι στο μπάσκετ. Θέλω πίσω το μπόι μου. Το προβληματικό έντερό μου. Τα στραβά γυαλιά μου. Αύριο είναι του Αγίου Βαλεντίνου και νιώθω μια πρωτόγνωρη θανατίλα. Αν μου τη σπάει κάτι στην κρίση εκτός του υποχρεωτικού κουρέματος και της απαγόρευσης του κόκκινου χρώματος (αχ. πόσο μου λείπουν οι ντομάτες) είναι ότι μου χάλασε τα Χριστούγεννα και τώρα πάει να μου χαλάσει και τον αγαπημένο μου Άγιο Βαλεντίνο. Την πουτάνα μου μέσα άμα περάσει η μέρα και είμαι μες την κακομουτσουνιά. Έχω το βράδυ συναυλία. Θα μπορούσα να το ακυρώσω και να ταξιδέψω στη Λιμνούπολη. Θα μπορούσα να το ακυρώσω και να πιω τσάι με τον Τσώρτσιλ στο Πικαντίλι. Θα μπορούσα να το ακυρώσω και να αφεθώ στα χέρια του Αγγέλου του Θανάτου.
Όμως τίποτα δεν θα κάνω από αυτά. Γιατί έχω μια υποχρέωση. Να παίξω μουσική. Το έχω κλείσει εδώ και καιρό. Δεν είναι σωστό να ακυρώνω πράγματα. Άμα αρχίσω από τώρα, μετά ποιος ξέρει τι έχει σειρά; Θα ακυρώσω το ψάξιμο στα σκουπίδια με τον Άγγελο αύριο; Θα ακυρώσω την εκταφή με τον Ντάνιελ το απόγευμα; Θα σταματήσω να πλένομαι; Θα σταματήσω να μαγειρεύω; Δεν θα ξανασηκωθώ από το κρεβάτι;
Δεν πειράζει. Θα έχω το κομπιούτερ μου και θα κατεβάζω σειρές. Θα φτύνω στο χαλί. Θα κατουράω σε κούπες. Θα τρώω mc bacon και θα βλέπω ηλιοκαμένους κώλους στο Californication. Και όταν τελειώσει η σειρά; Και όταν μου κόψουν το τηλέφωνο από τους απλήρωτους λογαριασμούς; Όχι, όχι. Πρέπει να σηκωθώ και να πάω. Να προσέξω λίγο με το φαγητό για να μη με πιάσει να πάω τουαλέτα την ώρα της συναυλίας. Φοβάμαι όταν γρυλίζω μη μου φύγει καμία και γίνω ρεζίλι.
{youtube}SF8cnRbZxv8{/youtube}
