Φέτος είπαμε να αποφύγουμε τις λίστες και τη γνωστή «κάλπη» με τους ψήφους και να κάτσει κάτω η βασική συντακτική ομάδα του site και κάποιοι εξωτερικοί συνεργάτες να προτείνουν 15 εγχώρια άλμπουμ κοινής αποδοχής. 15 άλμπουμ που πιστεύουμε ότι αξίζει τον κόπο να ακούσετε, από μια παραγωγή που μπορεί να μειώθηκε σε όγκο εκδόσεων, εξακολουθεί ωστόσο να βγάζει πράγματα με αξία. Σε κατάταξη αλφαβητική, λοιπόν –και όχι αξιολογική– με ξεχωριστή μνεία σε 3 διεθνείς δίσκους οι οποίοι καταπιάστηκαν με την ελληνικότητα και πλούτισαν το πώς μπορούμε να συλλάβουμε τη μουσική αυτού του τόπου εν έτει 2012...
ΑΡΤΕΜΗΣ: ΛΥΚΟΣΧΗΜΟΣ ΑΜΝΟΣ [Innersense/Rockarolla]
Με τον Αρτέμη μπορεί να διαφωνείς ριζικά και να μην αντέχεις τα τραγούδια του. Μπορεί να τον λες κι εσύ «τρελό, συνομωσιολόγο και φασίστα», δεν γίνεται όμως να τον αγνοήσεις. Ο Λυκόσχημος Αμνός, όσο σφύζει από ιδεολογικές θέσεις περί Ελληνισμού, άλλο τόσο σφύζει και από ανησυχία και ταλέντο. Μπορεί να κατατάσσεται, φύσει, στο hip hop, αλλά ο κόσμος του βουτάει και στα σύγχρονα ηλεκτρονικά δρώμενα. Ο Αρτέμης δείχνει μάλιστα μεγάλη και ουσιώδη εξοικείωση με το dubstep και με το drum ‘n’ bass κι έχει εμφανώς σκεφτεί πολύ τον τρόπο με τον οποίον θα μπορούσαν να κολλήσουν στο δικό του σύμπαν.
Χάρης Συμβουλίδης
BABY GURU: PIECES [Inner Ear]
Δύσκολα μπορεί να τεθεί ζήτημα αμφισβήτησης για την εκδήλωση μιας άκρατης και ταυτόχρονα δίκαια κατανεμημένης διαλεκτικής μεταξύ ψυχεδέλειας, πειθαρχημένης γερμανικής επαναληπτικότητας και απαρχιακής ποπ. Είτε συντάσσεστε με τον πολυποίκιλο αυτοσχεδιασμό, είτε συντάσσεστε με την περίτεχνη ευπεψία και είτε διάκειστε θετικά προς τις κυκλοφορίες της Inner Ear, είτε είστε αρνητές της, το Pieces των Baby Guru είναι ένας δίσκος που πρέπει να ακούσετε τουλάχιστον μία φορά.
Κάλλια Κακαλέτρη
ΒΗΤΑ ΠΕΙΣ: ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΠΥΡΟΣ/ΕΥΦΛΕΚΤΟΝ [ανεξάρτητη έκδοση]
6 χρόνια δισκογραφικής απουσίας είναι σίγουρα πολλά, οι Βήτα Πεις όμως φρόντισαν να αποζημιώσουν τους οπαδούς τους όχι με μία αλλά με δύο κυκλοφορίες και με 46(!) συνολικά κομμάτια. Το Βάπτισμα Πυρός και το Εύφλεκτον σηματοδοτούν την επιστροφή ενός στυλ σκεπτόμενου μεν, του δρόμου δε, που τσαμπουκαλεύεται το ίδιο εύκολα με το πόσο προβληματίζεται. Κάποιοι παραπονέθηκαν για την αλλαγή στον ήχο των beats, όμως οι πιουρίστες του είδους θα πρέπει να κατανοήσουν ότι δεν βρισκόμαστε πλέον μερικά χρόνια πριν το Y2K και πως το underground στυλ χρειάζεται ανανέωση για να συνεχίσει να εξελίσσεται. Κι αυτό ακριβώς επιτυγχάνουν οι Βπεις με τη φετινή τους παρουσία.
Τάσος Μαγιόπουλος
ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΑΛΙΑΤΣΟΣ: ΠΑΤΡΙΔΑ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ [ανεξάρτητη έκδοση/DMS]
Το τοπίο του Γαλιάτσου είναι σκοτεινό, εικόνα μίας παρακμής. Καταφέρνει όμως να διατηρήσει μια ελπίδα, μια πίστη σε βασικά, ανθρώπινα αντανακλαστικά. Σε μια πατρίδα, ας πούμε, ιδωμένη ως “Αηδονολαλιά” όπως στο εναρκτήριο μελοποιημένο ποίημα του Γιώργου Σαραντάρη (τη μόνη τραγουδιστική στιγμή του δίσκου) ή ως μια συντροφικότητα: “Η Πατρίδα Μου Εσύ Είσαι –Κι Ένας-Δυο… Κι Άλλοι Πέντε”, λέει ο συνθέτης σε έναν από τους ποιητικούς του τίτλους. Έπειτα είναι και μια διαρκής και γόνιμη αναζήτηση της μελωδικότητας που προβάλλει με δυναμική σχεδόν ιαματική. Σαν για να σου αφαιρέσει λίγο από το βάρος των συμφραζομένων· σαν για να σου υπενθυμίσει πως ακόμα και μέσα στη βαθύτερη σκοτεινιά μπορείς να βρεις το φως (ένα φως). Αρκεί να ξέρεις προς τα πού να κοιτάξεις.
Βαγγέλης Πούλιος
ΚΩΣΤΗΣ ΔΡΥΓΙΑΝΑΚΗΣ: ΔΙΑΔΡΟΜΗ [More Mars Team]
Η Διαδρομή έρχεται να εντυπώσει σε δίσκο τη μουσική του Κωστή Δρυγιανάκη για την ομώνυμη έκθεση του Μανώλη Γιανναδάκη στη συμπρωτεύουσα (τι όρος…) το 2000. Ο Δρυγιανάκης βέβαια είχε φτιάξει 14 διαφορετικές συνθέσεις για την έκθεση, διάρκειας 2 λεπτών έκαστη, οι οποίες αναμεταδίδονταν σε επανάληψη από ισάριθμα μικρά μαγνητόφωνα διασκορπισμένα μέσα στον χώρο. Εδώ ενοποιεί αυτές τις 14 συνθέσεις σε μία, με συνολική διάρκεια 19 λεπτά και 55 δευτερόλεπτα, υπηρετώντας τον εξ αρχής σκοπό της musique concrète: την αναπαράσταση της ζωής μέσω μιας σύνθεσης όχι τόσο βασισμένης στη μουσικότητα, όσο στην πραγματική διάσταση του φαινομένου που ονομάζουμε ήχο. Εξαιρετικό άλμπουμ για τους θιασώτες του ιδιώματος.
Στυλιανός Τζιρίτας
ΕΙΣΒΟΛΕΑΣ & EVERSOR: Ο ΜΥΘΟΣ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ [Tomahok]
Εισάγεται σιγά-σιγά και στην ημεδαπή η συνταγή «δίσκος-συνεργασία μεταξύ ενός MC και ενός παραγωγού» και δεν αποκλείεται το Ο Μύθος Καταρρέει να μείνει ως ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα ετούτης της προσέγγισης. Ο Eversor παρέχει στον Είσβο 14 instrumentals τα οποία πετάνε φωτιές, με παραγωγές που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από αντίστοιχες του εξωτερικού, κι εκείνος –με δεδομένη την ικανότητα στο MCing– παρουσιάζεται ιδιαίτερα κεφάτος και εκφραστικός, συμπληρώνοντας το παζλ ενός δίσκου που καταφέρνει να βγάλει τον καλύτερο εαυτό και των δύο εμπλεκομένων.
Τάσος Μαγιόπουλος
ΟΛΓΑ ΚΟΥΚΛΑΚΗ: I U NEED [Kwaidan/EMI]
Άλλοτε παραπέμποντας σε μια synth-pop αισθητική, άλλοτε αναδεικνύοντας new wave στοιχεία, άλλοτε κλείνοντας από μακριά το μάτι στη (nu) disco κι άλλοτε βάζοντας techno pop πινελιές, η Όλγα Κουκλάκη του I U Need φτιάχνει σε κάθε περίπτωση electroclash υψηλού επιπέδου, η ομορφιά και η ποιότητα του οποίου έγκειται ακριβώς στην επιτυχημένη τομή ανάμεσα στο beat και στη μελωδία. Γι’ αυτό και τη στιγμή που η μελωδία σε χαϊδεύει, την ίδια ώρα σε μαστιγώνει ο ρυθμός. Σαν ένα γλυκό όνειρο μέσα στο πιο σκληρό αστικό τοπίο.
Μάκης Καλαμάρης
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΡΑΣ και SKULL & DAWN: Θνητάριο [Studio Pazl]
Τουλάχιστον σε επίπεδο αρχικής προσέγγισης, ορίστε ένας πιθανός τρόπος να γονιμοποιηθούν τα μαραμένα γιούλια της εγχώριας εντεχνο-ρόκ μπαλάντας. Απ' την ανάποδη, ορίστε κι ένας πιθανός τρόπος να αποκτήσει στίγμα και σύνδεση με την εντοπιότητα η εγχώρια αγγλόφωνη παραγωγή (λόγος και ήχος). Απ' τη μια δηλαδή ο Δημήτρης Καρράς, ο οποίος συναισθανόμενος το προφανές της ημεδαπής εντεχνο-ρόκ μουμιοποίησης αναζητά εδώ και καιρό εκφραστικές διεξόδους, απ' την άλλη οι Skull & Dawn, οι οποίοι κατά δήλωσή τους επιχειρούν στα σταυροδρόμια των μουσικών ειδών, πάντοτε με βάση την αμερικάνικη folk-country κουλτούρα.
Διονύσης Κοτταρίδης
SANCHO 003: MUZGA [Inner Ear]
Παίζοντας εξ ορισμού στο ανάμεσα, δημιουργεί έναν ηχητικό τόπο μεθοδικά δομημένο στους κανόνες μιας ρευστής ηχητικής αρχιτεκτονικής. Από τις αναφορές του Σιώτα σε έναν μινιμαλιστικό νεοκλασικισμό ή ήχους περισσότερο ριζωμένους σε ετούτη –την ανατολική– πλευρά της Μεσογείου, έως τις γραμμές της κιθάρας του Παντέλη, οι οποίες μεταμορφώνονται πότε σε βόμβους, πότε σε ρέοντα αρπίσματα, προσδίδοντας μία πολυπόθητη «ανοικτότητα».
Βαγγέλης Πούλιος
SPECTRALFIRE: SPECTRALFIRE [Restless Wind]
Συνολικά, το Spectralfire φέρνει στο προσκήνιο τις αναζητήσεις ενός μουσικού με παραδεδεγμένο αισθητήριο, ενώ αποτυπώνει μια ηχητική προσέγγιση που, παρ’ ότι δική του, εμπλουτίζεται κατά πολύ από τη συμβολή της Ματίνας Κουντουρόγιαννη στο πιάνο και του Σεραφείμ Γιαννακόπουλου στα τύμπανα. Ωστόσο, αυτό το ντεμπούτο δείχνει να έχει περισσότερο την υφή πρώτης γεύσης παρά τελικού χτυπήματος. Δίνοντας τελικά μια υποσχετική εντύπωση για κάτι επόμενο που θα έρθει και θα προσδώσει έναν οριστικό χαρακτήρα στην ατομική απόπειρα του Λάμπη Κουντουρόγιαννη.
Κάλλια Κακαλέτρη
SPYWEIRDOS: FEELING OF MOVEMENT [Creative Space]
Πώς διάολο δηλαδή να συνδεθείς με αυτό το ασπόνδυλο πράμα από θόρυβο, το ρευστό, που δεν έχει την παραμικρή εσοχή στο μνημονικό σου και που σπεύδει να παράσχει θεωρητική υποστήριξη –κάτι για την αίσθηση της κίνησης την οποία δύναται να προκαλέσει ο ήχος στο μυαλό– μπας και κατανοηθεί, όπως κάτι εικαστικά τίποτα των καιρών μας; Κι όμως, στην πορεία ανακαλύπτεις ζωή. Κι είναι στιγμές όπου τα φαινομενικά ατάκτως εριμμένα ηλεκτρακουστικά συμβάντα αναβλύζουν αχαρτογράφητο συναίσθημα, δίχως να ανάγονται πουθενά πέραν του ίδιου του εαυτού τους. Μεγάλη υπόθεση.
Διονύσης Κοτταρίδης
ΚΡΙΣΤΗ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ & ΣΤΑΘΗΣ ΚΑΛΥΒΙΩΤΗΣ: GREEKADELIA [Riverboat/World Music Network]
Το Greekadelia καταφέρνει να ασπαστεί τάσεις που επικρατούν διεθνώς σε σχέση με την ένταξη του παραδοσιακού στοιχείου στη σύγχρονη παγκοσμιότητα, διατηρώντας πάντα τη βάση του στις ρίζες. Ενδύεται –αν προτιμάτε– τον world εξωτισμό δίχως να εκφυλίζει το στίγμα του. Αν μην τι άλλο πρόκειται για δίσκο ο οποίος είναι εμφανώς φτιαγμένος με προσήλωση· Στασινοπούλου & Καλυβιώτης ξέρουν τι θέλουν και πώς να το πάρουν και δεν παρεκκλίνουν στιγμή προς γραφικότητες.
Βαγγέλης Πούλιος
ΣΤΙΧΟΙΜΑ: ΜΗΧΑΝΕΣ [ανεξάρτητη έκδοση]
Οι Στίχοιμα δεν ντρέπονται για τις επιρροές τους, από όπου κι αν προέρχονται. Ανοίγει ο δίσκος και νομίζεις ότι ακούς κάποιο ορχηστρικό του Δήμου Μούτση από τα 1970s. Το spoken word κόβει φέτες γλιτώνοντας στο τσακ τον εύκολο εντυπωσιασμό. Το ρεαλιστικό sci-fi βαπτισμένο σε ήχους που παίρνουν από Νits ("Πατρίδα") μέχρι Rammstein ("Εδώ Αθήνα") οδηγεί αναγκαστικά στο να συμπεράνουμε ότι μιλάμε για ένα απόλυτα σημερινό και συγκλονιστικό hip hop, με κομμένες τόσο τις τζάμπα αυτοαναφορικές μαγκιές, όσο και τις σεκταριστικές λογικές του στυλ «είμαστε σωστοί και οι υπόλοιποι λάθος». Στίχοιμα πως θεωρούν όλους, όσο και τους ίδιους, υπεύθυνους για το σημερινό κατάντημα της χώρας.
Στυλιανός Τζιρίτας
ΜΑΡΙΕΤΤΑ ΦΑΦΟΥΤΗ: HOMEMADE JOY [Inner Ear]
Πόση χαρά μπορεί να χωρέσει σε 40 λεπτά μουσικής; Την πιο άμεση, ουσιαστική και εύστοχη απάντηση δίνει η Μαριέττα Φαφούτη με το νέο της άλμπουμ, μακριά από το γενικότερο κλίμα μιζέριας, εσωστρέφειας και κατάθλιψης που επικρατεί στις μέρες μας. Στο Homemade Joy θα βρείτε ό,τι ακριβώς ευαγγελίζεται ο τίτλος του: πολλή χαρά –όχι όμως χαζομάρα– και κάμποση σπιτική ατμόσφαιρα, όχι όμως προχειρότητα.
Μάκης Καλαμάρης
ΨΑΡΟΓΙΩΡΓΗΣ, ΓΙΑΓΚΟΣ ΧΑΙΡΕΤΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ & ΝΙΚΟΣ ΒΕΛΙΩΤΗΣ: ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΔΕΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ [Alltogethernow]
Μια ετερόκλητη τετράδα, η οποία ανταλλάσσει μουσικούς τρόπους επιχειρώντας να μεταφράσει την παράδοση σε μια συγκαιρινή διάλεκτο. Εν τέλει, το αλισβερίσι είναι δίκαιο· η παράδοση ενδύεται με την απαιτούμενη φρεσκάδα, η συγχρονικότητα με την απλότητα και την καθαρότητα των νοημάτων της παράδοσης και επιχειρείται να φτιαχτεί ένας δίσκος γεμάτος με εφόδια για την αντιμετώπιση του δύσκολου παρόντος. Στόχος δύσκολος, μα νομίζω πως επιτυγχάνεται.
Βαγγέλης Πούλιος
+ 3 διεθνείς δίσκοι με ελληνικό χρώμα
GÜNTER "BABY" SOMMER, ΣΑΒΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ, ΦΛΩΡΟΣ ΦΛΩΡΙΔΗΣ, ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ & ΣΠΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΑΝΗΣ: ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΜΜΕΝΟ [Intakt]
Το Κομμένο της Άρτας, τόπος ενός εκ των ειδεχθέστερων εγκλημάτων της ναζιστικής κατοχής. Και τούτος ο δίσκος, γραμμένος 70 χρόνια μετά, να επιχειρεί να μεταφράσει τη μνήμη σε γλώσσα μουσική· σε συμβολισμούς χαραγμένους από τη βαθιά συναισθηματική φόρτιση που μπορεί να προκαλέσει η ανάγνωση μιας τέτοιας ιστορίας. Είναι όμως και ο τρόπος που έχει τη σημασία του. Το πώς ένα μοιρολόι μιας επιζήσασας τοποθετείται πλάι στους οξείς λαρυγγισμούς του μπάσου κλαρινέτου, το πώς η παράδοση (αφομοιωμένη ή ακατέργαστη) συναντά τους τζαζ αυτοσχεδιασμούς.
Βαγγέλης Πούλιος
VARIOUS ARTISTS: ON A STEADY DIET OF HASH, BREAD AND SALT [http://soundeyet.blogspot.gr/]
Κι έτσι μέιλ μπρος, μέιλ πίσω, καταλήγουμε όχι με τίποτα πικραμένους, μα με μαστόρους της εξάχορδης, του λάπτοπ, του θορύβου, των δρόμων της Ανατολής, σε απ' ευθείας σύνδεση με κάμποσα απ' τα αποδημήσαντα τέρατα του ρεμπέτικου. Να' το αμέσως-αμέσως το εκφραστικό εύρος, στον αντίποδα των συνταγογραφημένων αποδομήσεων. Ευθύβολες πενιές στα όρια νοσταλγίας και ψυχεδέλειας, σπασμένες ψηφιακά, με κιθάρα στα σταυροδρόμια, με δρόνους στο δωμάτιο, με σπασμένα ελληνικά ενίοτε, και μούγκα. Δέκα και πέντε αυτοτελείς εκδοχές του ρεμπέτικου στην εποχή του ήχου για κατά μόνας ακροάσεις –ιδού κι η συγκολλητική ουσία.
Διονύσης Κοτταρίδης
VINICIO CAPOSSELA: REBETIKO GYMNASTAS [La Cupa Srl]
Εκεί που Έλληνες προσπαθούν να βρουν ενωτικά στοιχεία με τα μπλουζ και τα ρεμπέτικα για να δικαιολογήσουν την άστεγη επιχειρημάτων μανία τους να προσποιούνται τους Αμερικάνους, ο Ιταλός –μετά από μια πορεία που τον έχει φέρει από μόνιμες συνεργασίες με τον αρχιμάστορα της κιθάρας Marc Ribot μέχρι κοινές συναυλίες με τους Calexico– κατάφερε να βρει το κλειδί που τον ενώνει με μία από τις βασικές μουσικές φόρμες της γείτονας χώρας του. Τα Ρεμπέτικα Γυμνάσματα έχουν ενίοτε πιο ελληνικό άρωμα από τις ατασθαλίες της Diamanda Galas πάνω σε ελληνικά μοτίβα, ενώ το μεράκι που έχει μπει στη μελέτη της μουσικής αυτής, είναι φανερό μέχρι και στο μπρίο των ενορχηστρώσεων, όπως βέβαια και στις ερμηνείες του Capossela.
Στυλιανός Τζιρίτας
