Παρά τις αναβολές κυκλοφοριών, τις αναστολές συναυλιών και το γενικότερο κατακρήμνισμα που υφίσταται η μουσική βιομηχανία λόγω του κορονοϊού, το 2020 εξελίσσεται σε πολύ καλή χρονιά για τη μουσική σε επίπεδο ποιότητας δίσκων -και αυτό χωρίς καν να έχουμε μπει καλά καλά στις περιόδους αιχμής, όπου παραδοσιακά ρίχνεται στην αρένα το βαρύ πυροβολικό της δισκογραφίας (Μάιος-Ιούνιος και Σεπτέμβριος-Νοέμβριος). Μέσα σε αρκετές καλές κυκλοφορίες, τον Απρίλιο έκανε την εμφάνιση της και μια ισχυρότατη υποψηφιότητα για τον τίτλο του δίσκου της χρονιάς.
Fiona Apple – Fetch The Bolt Cutters (Epic)
Το The Idler Wheel... του 2012 υπήρξε δυσθεώρητο επίτευγμα, αλλά η χαρισματική τραγουδοποιός επέστρεψε με έναν δίσκο που, όχι μόνο στέκεται επάξια ως διάδοχός του, αλλά καταφέρνει και το ξεπερνά. Το Fetch The Bolt Cutters είναι το απαύγασμα μιας πολυετούς απομόνωσης, αλλά και μια κραυγή λύτρωσης από τη μάχη με χρόνιους σκελετούς, οι οποίοι πλέον τρίζουν ή και συνθλίβονται. Η Fiona Apple μπήγει το μαχαίρι στο κόκκαλο, ξορκίζει τους δαίμονές της και υμνεί τη γυναικεία αξιοπρέπεια μπροστά στον καθρέφτη της, χωρίς φεμινιστικά λάβαρα να ανεμίζουν. Αφήνεται, όμως και σε έναν δημιουργικό οργασμό, αξιοποιώντας ουσιαστικά το ίδιο της το σπίτι σαν μουσικό όργανο προκειμένου να υφάνει ένα σύνθετο ρυθμικό πλέγμα, πάνω στο οποίο πατάνε οι κόντρα αρμονίες της, οι αντισυμβατικές συνθετικές της δομές, οι ήχοι από τα κατοικίδιά της και -κυρίως- οι τρικυμιώδεις ερμηνείες της, για τις οποίες χρησιμοποιεί το λαρύγγι της με τρόπο που καμία άλλη τραγουδοποιός δεν έχει συλλάβει. Καταθέτει, έτσι, έναν αριστουργηματικό δίσκο-παρακαταθήκη, ο οποίος έχει όλα τα φόντα να κερδίσει το στοίχημα με τον χρόνο και να στιγματίσει όχι μόνο το 2020, αλλά και τη δεκαετία ολόκληρη. 9/10
Laura Marling – Song For Our Daughter (Partisan/Chrysalis)
Όταν κυκλοφορήσει αδιάφορο δίσκο η Laura Marling, κάτι θα έχει ανατραπεί στη συμπαντική ισορροπία. Ο έβδομος δίσκος της βρετανής τραγουδοποιού, βέβαια, είναι πολύ παραπάνω από απλά ενδιαφέρων· για την ακρίβεια, έρχεται να συμπληρώσει το τρίπτυχο των κορυφαίων της κυκλοφοριών, δίπλα στα I Speak Because I Can (2010) και Once I Was An Eagle (2013). Οι συνθέσεις της είναι φτιαγμένες με τα πιο θεμελιώδη συστατικά της folk τραγουδοποιίας, αποπνέοντας τη ζεστασιά της οικειότητας χωρίς να υπολείπονται σε προσωπικότητα, οι μελωδίες της είναι ίσως πιο στιβαρές από ποτέ, ενώ η στιχουργική της παραμένει σαγηνευτική. 8/10
Rina Sawayama – Sawayama (Dirty Hit)
Τα χρόνια περνάνε και έφτασαν να αναβιώνονται ακόμα και τα...00s. Το ντεμπούτο της Βρετανής με ιαπωνική καταγωγή αντλεί τις αναφορές του από τα ρεύματα που μεσουρανούσαν στο mainstream στην αυγή του νέου millenium: bubblegum pop, girl-band-R&B, electropop, gothic pop, μέχρι και nu metal. Κι αν από το Sawayama λείπουν βασικά στοιχεία (συνοχή, βάθος και αυθεντικότητα), οι ακαταμάχητα catchy συνθέσεις δίνουν εμφατικά το παρόν και τελικά, αποζημιώνουν. 7.5/10
Thundercat – It Is What It Is (Brainfeeder)
Ο νέος δίσκος του βιρτουόζου μπασίστα της «γαλαξιακής» jazz συνεχίζει στα ψυχεδελικά μονοπάτια που περπάτησε ο προκάτοχός του, υπογραμμίζει ξανά την ηχητική του συγγένεια με τις δουλειές του Flying Lotus, ενώ, επιμένει και στην ξεθωριασμένη παραγωγή και την (επιτηδευμένα) ρετρό αισθητική. Ο δίσκος βρίθει από τεχνική και ιδέες, τουλάχιστον αρκετές για να παραβλέψει κανείς την καλλιτεχνική στασιμότητα και να τον απολαύσει, έστω και ως προέκταση του προηγούμενου. 7.5/10
Empress Of – I’m Your Empress Of (Terrible)
Ο τρίτος δίσκος από τη Lorely Rodriguez αποτελεί άψογο παράδειγμα electropop δίσκου που μπορεί να απευθυνθεί τόσο στο απαιτητικό μουσικόφιλο κοινό, όσο και στο κοινό εκείνο που δεν έχει εξοικειωθεί με πιο εκλεπτυσμένες μορφές της pop. Άρτιο αισθητικά, με αρκετά αξιομνημόνευτα κομμάτια και με εκπληκτική ικανότητα να ακούγεται πάντα οικείο αλλά ποτέ κλισέ. Απέχει από τη σπουδαιότητα, αλλά απέχει πολύ περισσότερο από τη μετριότητα. 7.5/10
