Από την επόμενη εβδομάδα που τελειώνει το lockdown, αλλάζει και ο τρόπος που ακούμε μουσική. Η καραντίνα έκανε την δουλειά της, μάθαμε να απολαμβάνουμε ακόμα περισσότερα και σημαντικότερα μουσικά projects με απόλυτη ελευθερία, χαμηλή ποιότητα streaming και ακόμα πιο χαμηλή απόδοση στην ποιότητα του ήχου. Αυτή η χώρα συνήθιζε να έχει παραπάνω από ένα περιοδικά για τους λάτρεις της υψηλής απόδοσης ήχου (γνωστοί και ως audiophile). Ύστερα από τις τελευταίες 45 μέρες, όμως, που «πέθανε» η μουσική δραστηριότητα όπως την ξέραμε, αναμένεται να βγούμε πιο φτωχοί πολιτιστικά, πιο κουφοί και σίγουρα, λιγότερο συνειδητοποιημένοι σε σχέση με τους τρόπους που ακούμε και υποστηρίζουμε την μουσική. Κυριολεκτικά, η υπερέκθεση των αυτιών μας στο χαμηλό επίπεδο απόδοσης ήχου των stream videos, ακριβώς όπως έγινε χρόνια πριν με τα κινητά, θα δημιουργήσει νέα χαμηλά standards στο τι θα αντιλαμβάνεται σαν καλή παραγωγή δίσκου ο μέσος ακροατής.
Απλά τα πράγματα. Ο Dj Kostas της γειτονιάς στο streaming του από το σαλόνι του στο κινητό σας «μηδένιζε» τους βασικούς κανόνες του παιχνιδιού. Ελάχιστοι djs έκαναν χρήση κάρτας ήχου και καλής κάμερας, ώστε να μην αλλοιώνεται το ηχητικό αποτέλεσμα. Ακόμη κι αν κάποιοι το έκαναν σωστά, στρίμαραν live από το Facebook ή το Instagram, που υποχρεώνει το δίκτυο να ρίχνει αυτόματα την ποιότητα του ήχου, για να χωρέσει σε αυτές τις πλατφόρμες το περιεχόμενο μεγάλης διάρκειας.
Ας υποθέσουμε ότι «λιώσατε» αυτό το video από το Instragram VS του RZA με τoν dj Premier. Την επόμενη μέρα, θα πρέπει να νιώθατε σαν να είχαν «βιάσει» τα αυτιά σας. Θέλετε κάποιο μεγαλύτερο event, όπως το live του Post Malone με διασκευές των Nirvana ή τo gala της Lady Gaga; Μην φανταστείτε ότι βλέποντας αυτά, πήρατε κάτι καλύτερο σε επίπεδο απόδοσης ήχου. Δεν χρειάζεται καν να επιστρέψουμε στην ποιότητα ήχου του κάθε dj Kostas που σας διασκέδασε γιατί ήταν κλειστό το μπαράκι της γειτονιάς.
Μα έπρεπε να την παλέψουμε κάπως. Και την παλέψαμε. Δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι μεγάλωσε ο χρόνος του κόσμου μπροστά στα live streamings, αλλά, μειώθηκαν τα δικαιώματα των δημιουργών. Ούτε που σας πέρασε από το μυαλό αν για τα κομμάτια που παίζει ο dj Kostas: α) σίγουρα δεν έχει πάρει ειδική άδεια και β) πιθανόν, τα έχει κατεβάσει παράνομα. Η αδιαφορία στο τι ακούμε αλλά και σε τι ποιότητα το ακούμε είναι «προνόμιο» των κοινωνιών που δεν μόχθησαν ποτέ ώστε α) να υποστηρίξουν την μουσική και τα υποείδη και τις κοινότητες που τα παράγουν και β) να την καταναλώσουν υπό τις σωστές συνθήκες. Στις μέρες μας, αυτό σημαίνει συνδρομή σε κάποια από τις streaming πλατφόρμες ή αγορά δίσκων βινυλίου. Αλλά γιατί να τα κάνουμε αυτά; Αφού όλα τα έχει το Youtube και ακόμα και οι μεγαλύτεροι παίχτες της βιομηχανίας, από φόβο μήπως ξαφνικά -μέσα σε 45 μέρες- τους ξεχάσουν οι φαν τους, άρχισαν να κάνουν σπασμωδικές κινήσεις. Ή, μήπως, ήταν κινήσεις εντυπωσιασμού; Σίγουρα ήταν κινήσεις αλληλεγγύης προς το κοινό που δεν είχε πως να περάσει την ώρα του; Λες και τα 10 εκατομμύρια πληθυσμού, που, όπως φαίνεται από τα streams, έχουν ακούσει μόλις 1000 φόρες το «X» κομμάτι του Ψ μουσικού από τον Ζ δίσκο, δεν είχαν χρόνο πλέον να το ακούσουν προσεχτικά, έπρεπε να το δουν live με κακή ποιότητα και διψήφιο αριθμό συμμετοχών στο streaming.
Είναι να απορεί κανείς γνωρίζοντας ότι υπάρχει σπάνιο και απολαυστικό υλικό, ανεξερεύνητο. Αλλά και δισκάδικα που φέρνουν βινύλια στην πόρτα σου και live sessions επαγγελματικά γυρισμένα, που σίγουρα θα προσέφεραν περισσότερα στον ακροατή απ' ότι το κακοστημένο viral video στις μέρες του Covid-19.
Παρόλα αυτά, αν από την αρχή μάθαμε να ιεραρχούμε την μουσική μας με το virality, το τsάμπα και το «Ωχ, αδερφέ, που να ψάχνεις», σίγουρα σαν μουσική κοινωνία παίρνουμε ό,τι μας αξίζει. Και ενίοτε, οδηγούμε στην αφάνεια μουσικούς που το κάνουν πραγματικά σωστά, αλλά δεν το κάνουν τσάμπα και στα γρήγορα για να προλάβουν τις τάσεις.
Και αν αυτή υποτίθεται ότι είναι μία στήλη επιλογών, τσεκάρετε 5 links που μπορεί να μην ξέρατε ότι υπάρχουν.
1. Ο έφηβος Trent Reznor διασκευάζει το “Eyes Without A Face” του Billy Idol και κυριολεκτικά το κάνει δικό του:
2. Ο Spike Lee το 1990 έφτιαξε ένα ντοκιμαντέρ που υμνεί το “a Cappella” φορμάτ ήχου:
3. Αυτό το live των Beastie Boys το 1999 στην Γλασκώβη, αλλάζει ζωές:
{youtube}xJYfOGb3sKw{/youtube}
4. David Byrne, Phillip Glass και Alain Ginsberg μιλάνε για το ταλέντο του Arthur Russell:
{youtube}y9Bt6G5ps{/youtube}
5. Νιώστε άβολα μαζί με τον Thurston Moore στο διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη το 1988:
{youtube}BZpBe0cyHE4{/youtube}
.jpg)
