.jpg)
Στην ουσία, πρόκειται για το αποτέλεσμα που δημιουργούν όλες οι σκέψεις, οι ιδέες και μερικά πρόχειρα πλάνα (πραγματοποιήσιμα ή μη) εγχώριων δημιουργών στην προσπάθεια τους να ακολουθήσουν τα παγκόσμια trends.
Και εξηγούμαι. Οριακά πριν αρχίσει ο χoρός του funding για τις ανεξάρτητες μουσικές κοινότητες, λανσάραμε μέσω του Βandcamp της μικρής Just Gazing Records αυτή την συλλογή.
Αυτό συνέβη σχεδόν ένα μήνα πριν και συνέπεσε με την διεθνή ημέρα υποστήριξης του Bandcamp στα ανεξάρτητα labels και τους καλλιτέχνες που θα ξεκινούσαν, τότε, να πλήττονται από τον Covid-19.
Tο αποτέλεσμα, όπως γίνεται εμφανές σε όλους στο Bandcamp (από το πλαϊνό section που φαίνεται ο αριθμός των supporters) ήταν κάτι λιγότερο από 30 υποστηρικτές. Σχεδόν 5 από τα, ας πούμε, σημαντικά πολιτιστικά και μουσικά sites της χώρας, υποστήριξαν με δημοσιεύσεις τους, μία συλλογή που περιείχε 18 νέα αποκλειστικά κομμάτια από αντίστοιχα σχήματα, μόλις στην τιμή των 5 ευρώ.
Ακούω το «Μα, η μουσική τους δεν μου αρέσει», αλλά το κονσέπτ συγχρονίστηκε με κάτι που συνέβαινε συγχρόνως παγκόσμια για την Bandcamp κοινότητα. Δηλαδή, ούτε ήρθε όπως η διασκευή του “Imagine" με χρονοκαθυστέριση και την όποια, δική της αισθητική, ούτε ακολούθησε το «σούπα»-trend «συναυλία από το σπίτι μας στο Facebook».
Και αυτό για να γίνουν κατανοητά τα εξής:
α) Όσο και να σηκώσει την φωνή του ο έλληνας μουσικός δημιουργός, η κοινότητα του είναι καταδικασμένη στο να αντιμετωπίζεται ως δυστοπία. Δίκαιο, αν με ρωτάτε. Από τα 0 ευρώ βοηθήματος που πρόβλεψε αρχικά το κράτος, μέχρι την αφοσίωση του κοινού στους λίγους και εκλεκτούς δημιουργούς-ερμηνευτές. Αποτέλεσμα, όχι του γούστου, ούτε της σπουδαίας μουσικής που κάνουν οι λίγοι και εκλεκτοί. Αλλά, κυρίως, αποτέλεσμα του ίδιου του κοινού που έμαθε να απολαμβάνει ελεύθερα μουσική από το Youtube.
Σχετικά με το βοήθημα. Αν δεν μπορεί o όποιος εγχώριος οργανισμός μουσικών δημιουργών να αυτοβοηθηθεί σε τέτοιες καταστάσεις, πώς περιμένει να αντιμετωπιστεί υπεύθυνα από το κράτος, όταν εκκρεμεί η επίσημη έγκριση του οργανισμού, στην σκιά του σκανδάλου ΑΕΠΙ; Η διαχείριση των πνευματικών δικαιωμάτων, με σωστή και δίκαιη κατανομή για όλους, είναι ακόμα αίνιγμα. Πόσω μάλλον, για τους ανεξάρτητους δημιουργούς που προτιμούν να ξοδέψουν χρόνο στο στούντιο, παρά να ψάξουν πως θα παίξουν τα κομμάτια τους στο ραδιόφωνο, για να πληρωθούν, στη συνέχεια, από αυτό. Η μικρή Just Gazing, που προανέφερα, όταν έψαξε τρόπους απόδοσης δικαιωμάτων από τις λίγες ηχογραφήσεις της, που μπορεί να παίζουν στο ραδιόφωνο, συνάντησε τόνους γραφειοκρατίας. Και εννοείται ότι ξέρουμε όλοι από ένα ανέκδοτο για τις δισκογραφικές εταιρείες στην Ελλάδα και έχει γίνει ξεκάθαρο πλέον ότι οι καλλιτέχνες δεν τις υπολογίζουν. Αλλά, αν δεν τις υπολογίζει και η βιομηχανία, τότε είναι ανέκδοτο που λειτουργεί σε mode «Κάντο μόνος σου, μην περιμένεις βοήθειες». Και τότε, πόσο άνετα φτάνει κανείς σε αυτή την δυστοπία, ε; Και πόσο δύσκολο είναι μετά να δημιουργηθεί συνειδητοποιημένο κοινό...
β) Το copy-paste από το εξωτερικό. Παίρνουμε την βοήθεια από την Δύση, όποτε μας συμφέρει και θυμόμαστε ότι είμαστε Ανατολή, όποτε μας συμφέρει λίγο παραπάνω. Δηλαδή, ωραία η προσπάθεια του Bandcamp, αλλά τι είναι αυτό; Πρώτη φορά το ακούμε; Έχουμε ανάγκη να μάθουμε μια πλατφόρμα ακόμα; Και ποιος έχει λεφτά και Paypal να ξοδεύει σε μπάντες που δεν ξέρει, ειδικά αυτές τις μέρες;
Από την άλλη, τι ωραία που στριμάρουν οι καλλιτέχνες και οι djs από το σπίτι... Ας το κάνουν και οι δικοί μας. Και από τους δικούς μας, ας δούμε τους πιο γνωστούς. Αλλά, στην σύγχρονη ιστορία του Youtube, πλέον, καταγράφεται το κάθε stream. Η ποιότητα ήχου και μουσικής και η αισθητική είναι εκεί για να υπογραμμίσουν τι είναι "made in Greece" και τι είναι παγκόσμιο προϊόν.
Τέλος, ας είμαστε ειλικρινείς για τη μουσική βιομηχανία που έχουμε, ώστε να έχουμε και τις αντίστοιχες αξιώσεις.
Αυτή την εβδομάδα, το Coachella, έδωσε στην δημοσιότητα το ντοκιμαντέρ για τα 20 χρόνια του και δείχνει πώς γιγαντώθηκε μια εταιρεία συναυλιών που ξεκίνησε με DIY punk shows.
H Light In The Attic άφησε ελεύθερο αυτό το επικό, ανακουφιστικό Covid-19 session:
Ο Swizz Beats και ο Timbaland επανέφεραν στη μόδα (μέσω Ιnstagram live) τις VS κόντρες και στo πλαίσιo αυτών, είχαμε το battle των RZA vs Dj Premier.
O Triple J και δημόσιος εναλλακτικός ραδιοφωνικός σταθμός της Aυστραλίας, ξεκίνησε το Like A Version. Σε αυτό, αρχικά αυστραλοί καλλιτέχνες ξεκίνησαν να διασκευάζουν κομμάτια φίλων τους και από εκεί, καταλήξαμε σε ένα παγκόσμιο σχετικό trend. Ακούστε αυτή την φοβερή διασκευή της Amber Mark στο "Heart Shaped Box" των Nirvana:
Και, η Lily Mastrodimos των Long Neck καταπολέμησε την πλήξη και την απραγία από την ακύρωση της περιοδείας τους, λανσάροντας το Google Drive -“Social Distancing Project”. Σε αυτό, καλεί μπάντες και μουσικούς να ανεβάσουν τα demos τους, ώστε να συνεργαστούν, να ανταλλάξουν email και ιδέες και να προκύψουν νέα κομμάτια.
Alright, I am DOING IT!
— Long Neck ? (@LongNeckLass) March 16, 2020
Here’s the folder to *Social Distancing Project*. If you’re interested, DM me with your email so I can add you to the access list. Once in, please create a folder of your band + song and upload the file!
Love y’all ❤️https://t.co/Etf0aGg5qf https://t.co/DmoeRWa8rd
Όπως ωραία το έλεγε και η παλιά διαφήμιση, «δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο». Ασφαλώς και λίγα φράγκα ή ενδιαφέρον από το κράτος θα βοηθούσαν, αλλά, πότε είδατε τους έλληνες δημιουργούς ενωμένους, να καταφέρνουν κάτι πραγματικά αξιόλογο για αυτούς και για τους λιγότερο αναγνωρισμένους, ανεξάρτητους και ανερχόμενους μουσικούς;
Singles
Amnesia Scanner - "AS Going (feat. LYZZA)" (PAN)
Το δίδυμο των Amnesia Scanner με βάση το Βερολίνο και δισκογραφική στέγη την PAN, συνεχίζει την πορεία απενοχοποίησης της πειραματικής μουσικής στις μέρες που όλο και περισσότερος κόσμος στρέφεται σε «περίεργα» ή και ambient πράγματα. Το singe “AS Going” ετοιμάζει το έδαφος για το album Tearless και απλά, αφήνει τον κάθε ακροατή να φανταστεί πόσο χιτ θα γινόταν η βασική μελωδική γραμμή αν δεν «έπρεπε» να εμποδίζεται από τις παραμορφώσεις των beats και τους high end μικροθορύβους, που χρήζουν προσοχής και επανάληψης. Εντυπωσιακό.
John Tejada - "Moving 909s” Plaid Remix (Palette)
H επιστροφή ενός εκ των σημαντικότερων ηλεκτρονικών μινιμαλιστών στην αμερικάνικη κι όχι μόνο, techno σκηνή. Ο John Tejada έχει νέο single και το remix σφραγίζουν οι θρυλικοί Plaid της Warp. Eπηρεασμένος από το "Moving 808s” των Optical και χωρίς να θέλει να το πολυαναλύσει, περνάει τα samples και τα μπάσα στην πρώτη γραμμή, δημιουργώντας, έτσι, ένα ακόμα techno classic. Το remix των Plaid, χτίζεται πάνω σε περισσότερα μοτίβα και κλιμακώνεται με την χαρακτηριστική breakbeat ρυθμολογία τους. Το “Infinity Room”, που κλείνει την κυκλοφορία, είναι, εμφανώς, πιο παιχνιδιάρικο και πιο ζεστό.
Κυκλοφορεί 17 Απριλίου. Δείγματα εδώ.
Holy Hive - Didn’t You Say (Big Crown)
Ένα ακόμη κομμάτι που προετοιμάζει τον δίσκο Float Back To You για το τρίο των Holy Hive στη νεοϋορκέζικη Big Crown του Leon Michels (των El Michels Affair). O Hommer Steinweiss βρίσκεται σε mid tempo διαθέσεις, το φαλτσέτο του Paul Spring, σε εξαιρετική soul φόρμα και τα μπάσα του Joe Harris στην θέση τους, για το ανοιξιάτικο jam που ανοίγει την όρεξη στους fans του ήχου, εν αναμονή του περίφημου "Adult Themes” των El Michels.
Melkbelly - PITH (Wax Nine)
Ας υποθέσουμε ότι θέλετε το indie rock σας όπως αρχικά σχεδιάστηκε. Ωμό, lo-fi, με ολίγον φεμινιστική διάθεση. Και ευθύ, όταν βασίζεται στις ερμηνείες της Miranda Winters. Με βρώμικο ήχο, ακριβώς μέσω του οποίου, η Thrill Jockey έβαλε το Σικάγο στον indie χάρτη. Ο δεύτερος δίσκος του noise rock κουαρτέτου Melkbelly φέρει τον τίτλο Pith και αν, όπως κι εγώ, έχετε πήξει, στις indie εντεχνίες, αυτό το καθαρτικό indie rock, με ξεκάθαρες 90s αναφορές, θα σας φέρει στο μυαλό την Kim Deal και τις Sleater-Kinney. Δεν είναι life changer, είναι όμως life saver σε συνθήκες καραντίνας, όπου ο μέσος όρος των promos μετριέται σε τόνους hype, techno bps και ανοιξιάτικης dream pop. Οι Melkbelly δεν χαρίζουν κάστανα. Κάνουν θόρυβο και τον κάνουν λίγο άτσαλα, αλλά αυτό είναι το lo-fi. Κράτα το ή αφησέ το ή ακόμα καλύτερα, βρες την ώρα του και βάλτο στο πρόγραμμα σου. Στην δεύτερη ακρόαση, σου θυμίζει γιατί πρέπει να γίνει ένα σωστό ντοκιμαντέρ για τους Sonic Youth.
Κυκλοφορεί από την Wax Nine, sub label της Carpark.
