Μπορεί να ήμουν 11 όταν οι Nirvana κυκλοφόρησαν το Nevermind το 1991, αλλά το θυμάμαι. Ήταν μάλιστα την ίδια χρονιά που οι Red Hot Chili Peppers κυκλοφόρησαν το άλμπουμ με τίτλο σαρανταποδαρούσα Blood Sugar Sex Magik. Τότε επίσης που αποφασίσαμε να στείλουμε τη Σοφία Βόσσου στον διαγωνισμό της Eurovision με το έπος ''Άνοιξη'' και τον Αντρίκο (Μικρούτσικο) στην κιθάρα και τη σύνθεση. Λίγο αργότερα, οι πολυαγαπημένοι Terror X Crew είπαν «Είναι σα να μπαίνει η άνοιξη» και έγινε χαμός. Όλα τα θυμάμαι ρε. Καθαρά και ξάστερα. Τα 1990s ήταν ωραία, πολύ ωραία.
Αλλά το ταξίδι τώρα αρχίζει, που ο νους καταφέρνει να τρέξει από το τότε στο σήμερα. Η μουσική είναι άλλωστε τεράστια· και καταφέρνει να κλείσει τα κενά με προσθήκες όπως αυτή του εξαιρετικού μουσικού Gigi Masin. Όσο εμείς τρέχαμε στην Eurovision το 1991, στην Ιταλία κυκλοφορούσε ένα από τα πιο όμορφα electronic/ambient/new age αριστουργήματα που έχει δει ποτέ τα ράφια των δισκάδικων. Μια μικρή έκδοση (1000 κόπιες), σχεδόν ανεξάρτητη, από τη Divergo Music με έδρα τη Βενετία. Με το σωστό πορτοκαλί artwork και το ακόμα πιο σωστό περιεχόμενο. Καμία επανέκδοση, εκτός της συλλογής Music From Memory (2017), η οποία περιέχει ένα μόνο από τα κομμάτια του The Wind Collector, συν ένα από το πρώτο άλμπουμ του Masin, το Wind (1986, στην The Bear On The Moon Records).
Εδώ, ο Gigi Masin, με τη συμβολή του συνθέτη Alessandro Monti, παραδίδει μουσική για λιακάδες, για ακόμα μία φορά. Αλήθεια, έχετε σκεφτεί ποτέ ποια είναι η αγαπημένη σας μουσική για λιακάδες; Και πόσο σημαντικό είναι κάτι τέτοιο; Oι δίσκοι, τα τραγούδια δεν θα ήταν τίποτα χωρίς τις εικόνες των ακροατών τους. Ένα έργο προβάλλει από τον δημιουργό όλα όσα εκείνος είτε είδε, έιτε ήθελε να δει, ώστε στη συνέχεια οι μουσικόφιλοι –περνώντας το στα αυτιά τους– να το εμπλουτίσουν στο μυαλό τους με τις δικά τους βιώματα. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο αγαπώ τους δίσκους. Μισοτσακισμένες κουρτίνες, ήχοι σε χαμηλή ένταση, μυρωδιές, τσαλακωμένα σκεπάσματα, πράσινο, γαλάζιο, το χρώμα του δέρματος, λιακάδα μέσα και έξω. Μία όχι και τόσο καθημερινή ημέρα, κάθε μέρα.
Κιθάρες, synths, πιάνο, φωνές και διάφορα αναλογικά μπιχλιμπίδια στα 9 εξαιρετικά κομμάτια του The Wind Collector, που κανένα δεν μπορώ να ξεχωρίσω. ''She Wears Shades'', Snake Theory'', ''Random Security''. Αυτός είναι ένας πολύ ιδιαίτερος δίσκος. Ξέρω, ξέρω, για όλους το λέω. Τούτη εδώ η στήλη δεν θα μπορούσε να φιλοξενεί παρά πολύ αγαπημένους δίσκους. Έτσι έγινε και η συμφωνία. Diggin στην ψυχή. Όμορφες μέρες είναι αυτές.
{youtube}BLVy8Ob4nmg{/youtube}
