Μουσικά, αυτή η κομψότητα μπορεί να υπήρχε ήδη από τα πρώτα, άγουρα αλλά με ένα «κάτι» άλμπουμ, φτάνοντας μέχρι τις ντίσκο, ανθεμικές μελωδίες-εγγύηση του (ελαφρώς) υποτιμημένου His ‘Ν’ Hers (1994) και φυσικά του Different Class (1995), του δίσκου-εισιτηρίου προς την κορυφή. Ήταν όμως το This Is Hardcore του 1998 που θα έθετε τον πήχη του έλεγκαντ και της μετρημένης ωριμότητας σε άλλη λίγκα.
Ένας δίσκος που, ήδη σημειολογικά, από τα πρώτα εξωτερικά σημάδια, σε προκαλούσε να ασχοληθείς μαζί του. Κατ’ αρχήν, ήταν η αδιαμφισβήτητη σεξουαλικότητα του εξωφύλλου (έβαλε ο Peter Saville το χεράκι του)· κι έπειτα, αυτή ενισχυόταν από τον κοτσαρισμένο στη μέση τίτλο, που ήταν επαρκώς προβοκατόρικος από μόνος του.
Παραδόξως, ηχητικά η σεξουαλικότητα δεν τα δίνει όλα στο πιάτο όπως ίσως υπόσχονται τα παραπάνω. Για την ακρίβεια, ο δίσκος κινείται ανάμεσα σε δύο δίπολα: έναν νωχελικό ερωτισμό, που όσα δίνει, άλλα τόσα (ή και περισσότερα) υπονοεί· και μια μελαγχολία, η οποία έρχεται αναπόφευκτα όταν τα χρόνια των πάρτυ και της ανεμελιάς παραχωρούν σταδιακά τη σκυτάλη που θα τερματίσει στην κούρσα των 40 (και όχι, δεν εννοούμε χιλιομέτρων).
Το τι κινεί το δεύτερο σκέλος, απαντιέται από τον τίτλο του εναρκτήριου track “The Fear”. Αν ο δίσκος ήταν ταινία, θα ήταν ερωτικό μελόδραμα, γυρισμένο από έναν neo-noir σκηνοθέτη. Ο αφηγητής/πρωταγωνιστής/crooner Jarvis Cocker χορεύει το δικό του τελευταίο τανγκό στο Παρίσι(;): «I wanna make a movie so let's star in it together / Don't make a move 'til I say, "Action"», τραγουδά στο "This Is Hardcore"· κι όσο κι αν το βίντεο του κομματιού θέλει να κάνει τις αναφορές κινηματογραφικές, ο Cocker μιλά για διαφορετική σκηνοθεσία. Τα έγχορδα στο φόντο, η δραματική μελωδία στο πιάνο, ο ανομολόγητος ερωτισμός και η παλαιακή και συγχρόνως νευρώδης μελωδία, θα έδινε ούτε λίγο, ούτε πολύ ένα από τα καλύτερα τραγούδια που ακούσαμε στα 1990s.
Δεν παύει όμως να χορεύει ο Jarvis Cocker, απλά αλλάζει την χορογραφία. Τα άκρα του δεν μοιάζουν πια σαν λαστιχένια, αλλά οι κινήσεις του είναι μικρές, υπολογισμένες, σαν ένα κάλεσμα. Στο “Glory Days” θα υποστηρίξει πως υπάρχει ζωή και μετά τα 30 και οι αναφορές στο Αφεντικό δεν θα περιοριστούν μόνο στον τίτλο. Μην ξεχνάμε ότι αυτό είναι ένα άλμπουμ συνειδητοποίησης. «I start to wonder what it takes to be a man / Well, I learned to drink, and I learned to smoke / And I learned to tell a dirty joke / Oh, if that's all there is then there's no point for me», τραγουδά στο “I’m A Man” –μάλλον το πιο χαλαρό αισθητικά κομμάτι του δίσκου, μαζί με τη ρομαντική μπαλάντα “Sylvia”.
{youtube}CrOwTZ6ZX4A{/youtube}
Σε μια στιγμή απόγνωσης, ο frontman των Pulp θα κάνει ένα fast forward και θα καθρεφτίσει τους φόβους για τον μελλοντικό του εαυτό στους ηλικιωμένους, για τους οποίους θα παρακαλέσει “Help The Aged”. Όχι ότι το τραγούδι δεν ήταν αρκετό από μόνο του για να κουμπώσει πάνω ο καθένας τις δικές του ανησυχίες για το πέρασμα του χρόνου, αλλά από όταν το είδαμε σε α-λα-Roy Andersson εκδοχή στο ντοκιμαντέρ Pulp: A Film About Life, Death and Supermarkets (Florian Habicht, 2014), η ισχύς του πολλαπλασιάστηκε, συναισθηματικά κι αισθητικά.
O έρωτας κι ο θάνατος που κινούν τα νήματα είναι πιο κοντά από ό,τι νομίζουμε και ποιος θα ήταν ο Jarvis Cocker για να αμφισβητήσει τον Georges Bataille; Τα χώρεσε λοιπόν και τα δύο ισόποσα στον τελευταίο πραγματικά σημαντικό δίσκο των Pulp, πριν πουν ένα μετριοπαθές We Love Life (2001).
Όταν το σύνθημα “Party Hard” περνάει ανεπιστρεπτί, μένει ένας άντρας του οποίου τα όνειρα μπορούν να είναι το ίδιο υγρά με τα πιάτα που πλένει. «I am not Jesus, though I have the same initials», λέει λοιπόν ο Jarvis Cocker (“Dishes”). Αυτός τουλάχιστον σκαπούλαρε τα 33.
{youtube}JXbLyi5wgeg{/youtube}
