Θα ήταν άραγε ποτέ ίδιος αυτός ο δίσκος στην ποπ αντίληψη, αν κυκλοφορούσε αυτούσιος και δεν συσχετιζόταν με την πιο ανομολόγητα γλυκιά και ειλικρινή animation παρέα που γνωρίσαμε ποτέ, εκείνη του Charlie Brown;
Ας είμαστε ειλικρινείς, όχι.
Κάτι τέτοιο δεν υποβαθμίζει φυσικά τη μεμονωμένη αξία του A Charlie Brown Christmas, το οποίο κυκλοφόρησε από το τρίο του Vince Guaraldi το 1965 (στη Fantasy), ως μουσική επένδυση στο ειδικό χριστουγεννιάτικο επεισόδιο με τον ίδιο τίτλο. Αυτή η σχέση μεταξύ ...Peanuts και Guaraldi κρατούσε ήδη μια πενταετία, από όταν ο Αμερικανός συνθέτης έφτιαξε το score για ένα σχετικό ντοκιμαντέρ που τελικά δεν κυκλοφόρησε ποτέ, το A Boy Named Charlie Brown.
Αν για κάτι ξεχώρισαν τα Peanuts –τόσο στο χαρτί, όσο και στην οθόνη– είναι γιατί μίλησαν για βαθιές ενήλικες (ή καλύτερα, παντοτινές) αλήθειες με τον πιο φαινομενικά αφελή παιδικό τρόπο. Και κατά μία έννοια, ακριβώς πάνω σε αυτό το γεφύρωμα των κόσμων κινήθηκε και ο Vince Guaraldi για τη συγκεκριμένη δουλειά. Έγραψε δηλαδή τζαζ, την κατ’ εξοχήν «ενήλικη» και «σοβαρή» μουσική, για κάτι τόσο γλυκό, όσο οι περιπέτειες μιας παρέας παιδιών τα Χριστούγεννα.
Στο «δίνει» μάλιστα λίγο-λίγο όλο αυτό. Η πρώτη στροφή του “O Tannenbaum” (aka "Ω, Έλατο"), ξεκινάει με ένα σκέτο πιάνο, που για λίγο σε κάνει να λες «να άλλη μία ίδια εκδοχή του κομματιού». Μόνο για την πρώτη στροφή, όμως, καθώς στη συνέχεια έρχονται τα τύμπανα να δώσουν το τζαζ σπάσιμο και από εκεί και πέρα να αφήσουν το πράγμα να κινηθεί ανάμεσα στην τζαζ, στην κλασική (άλλη μια «σοβαρή», «ενήλικη» μουσική) και στα αιωνίως παιδικά Χριστούγεννα, με σχετικές, στάνταρ συνθέσεις.
{youtube}w4qe7oLlizs{/youtube}
Στο δεύτερο κομμάτι αυτό θα αρχίσει να γίνεται ακόμη πιο εμφανές: “What Child Is This?”, παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο, με τις καταβολές του να βρίσκονται στο κλασικό “Greensleeves” (ποιος πέρασε από ωδείο και δεν το έπαιξε ξανά και ξανά, ανάμεσα σε Μάνο Χατζιδάκι και Ludwig Van Beethoven;) και το άτακτο πιάνο μαζί με τα σκουπάκια-στυλοβάτες στα ντραμς να υπενθυμίζουν τη χροιά που θα έχει το πρώτο μισό του δίσκου. Στο επόμενο τραγούδι θα υπονοηθεί το δεύτερο μέρος, με εκείνα τα ρυθμικά, άναρθρα παιδικά φωνητικά που ακούμε στο “My Little Drum” (aka "Ο Μικρός Τυμπανιστής").
Το “Christmas Time Is Here”, σύνθεση του Guaraldi, είναι εκείνο που θα σταθεί στις δύο αυτές διαθέσεις του άλμπουμ. Θα ακουστεί μία φορά ορχηστρικά κι αμέσως μετά με παιδική χορωδία, την οποία αναπόφευκτα κάνεις εικόνα ως την παρέα του Charlie Brown. Ακόμα και τα ορχηστρικά κομμάτια στη συγκεκριμένη πλευρά του δίσκου (“Skating”, “Christmas Is Coming”) θα διαλέξουν μια πιο σπιρτόζικη και παιχνιδιάρικη οδό.
Ενώ πρόκειται στην πραγματικότητα για δίσκο που χρησιμοποιεί όλα τα χριστουγεννιάτικα κλισέ, με κάποιον τρόπο γλιτώνει τη γραφικότητα και τα γυρνάει τελικά υπέρ του. Θέλετε να είναι η τζαζ που μπαίνει στη μέση; Ή η αναπόφευκτη παβλόφια αντίδραση και σύνδεση με τον πιτσιρίκο Charlie Brown; Ακόμη και το προηγούμενο ως δικαιολογία για λίγο ατόφιο χριστουγεννιάτικο πνεύμα, για όσους «δεν συγκινούνται με τέτοια», κατά τ’ άλλα;
Ίσως να μην έχει πολλή σημασία. Εκεί που βρίσκεται η ουσία είναι στο ότι κατάφερε να γίνει ένας δίσκος που μπορεί να απολαύσει και όποιος μετράει όλη την υπόλοιπη χρονιά ως «τόσες μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα», αλλά και ο πιο άπιστος και αδιάφορος για αυτά. Σχεδόν. Δεν ξέρουμε δηλαδή αν θα άρεσε στον Ebenezer Scrooge, αλλά το να του χαρίζαμε το A Charlie Brown Christmas θα ήταν μια ελπιδοφόρα αρχή.
Όμως να παραδεχτούμε και κάτι; Δημιούργησε και μια άλλη κατηγορία ο συγκεκριμένος δίσκος, αυτών που μετράμε «τόσες μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα» για να τον ξανακούσουμε και να δούμε λίγο ακόμη γιορτινό Charlie Brown. Γιατί μπορείς να βγάλεις τα Χριστούγεννα από τον Charlie Brown, αλλά δεν μπορείς να βγάλεις τον Charlie Brown από τα Χριστούγεννα.
Αντίστοιχα, για να μην ξεχνιόμαστε, μπορείς να βγάλεις τον χριστουγεννιάτικο Charlie Brown από τον Vince Guaraldi, αλλά δεν μπορείς να βγάλεις τον Vince Guaraldi από τον χριστουγεννιάτικο Charlie Brown.
{youtube}_fh133ZO1AE{/youtube}
