Οι νέοι, ανερχόμενοι καλλιτέχνες αποτελούν συχνά επικίνδυνο στοίχημα για τον κάθε διοργανωτή. Δεδομένου πως οτιδήποτε φρέσκο χαίρει ευρείας απήχησης στο εξωτερικό έρχεται στη χώρα μας με σημειωτέα καθυστέρηση, η επιλογή της Myrkur από την εταιρία Doledrums στάθηκε το λιγότερο θαρραλέα, μιας και μόλις στο δεύτερο μισό της τρέχουσας χρονιάς ξεκίνησε να παραδίδει headline εμφανίσεις. Ως εκ τούτου, η αποθαρρυντική προσέλευση του κοινού στο Fuzz υπενθύμισε πως μοιάζει σοφότερο να επενδύει κανείς σε ήδη καθιερωμένα ονόματα, καθότι η πλειονότητα σπάνια αφουγκράζεται ό,τι είναι νέο και ποιοτικό, παρά εμμένει στα ήδη γνωστά.
Το καθιερωμένο ζέσταμα ανέλαβε η Labri Giotto, φέροντας ως βέλη στη φαρέτρα της την πιστή της nyckelharpa, αλλά και a capella επιδόσεις που μαγνήτιζαν στοχαστικά την προσοχή. Ερμηνεύοντας παραδοσιακά τραγούδια από τις περιοχές της Ιρλανδίας, Σκωτίας και Νορβηγίας, το οδοιπορικό μιας μεσαιωνικής διαδρομής περνούσε από λαϊκά μοιρολόγια σε αρχαϊκές δοξασίες, αλλά και σε νανουρίσματα μιας εποχής χαμένης στη λήθη του νου. Δεδομένης λοιπόν της άμεσης συνάφειας με την παραδοσιακή πλευρά της Myrkur, το κοινό βυθίστηκε αυτοβούλως στην αιθέρια διάσταση των συνθέσεων, ξεσπώντας συχνά-πυκνά σε ρυθμικά παλαμάκια, επικυρώνοντας έτσι τη δικαιολογημένη επιλογή της ως support.
H Amalie Bruun, από την πλευρά της, φρόντισε να ισοσταθμίσει εξίσου άριστα τη διττή όψη του ιδιόμορφου ύφους της. Μυστηριακή σαν στοιχειό του δάσους, αλλά και επίφοβη σαν λύκαινα που προστατεύει τα μωρά της, κατόρθωσε να παλατζάρει σαγηνευτικά συναισθήματα με αρχαϊκό γρέζι κοφτερής υφής. Ξεκινώντας το set με ορισμένα από τα δυνατότερα τραγούδια της ("The Serpent", "Ulvinde", "Dybt I Skoven", "Onde Børn"), έθεσε ιδιαίτερη μερίδα της προσοχής σε ένα δυναμικό έναυσμα, το οποίο θα εξίταρε τις αισθήσεις του κόσμου από το πρώτο κιόλας λεπτό. Η συνέχεια εμπλουτίστηκε με παραδοσιακά folk κομμάτια ("De Tre Piker", "Villemann Οg Magnhild", "I Riden Så") μεταξύ άλλων ασμάτων ("Jeg Er Guden I Er Tjenerne", "Elleskudt", "Måneblôt"), γέρνοντας την πλάστιγγα σε μια πολυμορφική παρουσία που θα απέτρεπε τον σχηματισμό κοιλιάς.
Η υπόλοιπη μπάντα έφερε τέλεια εις πέρας τον εκτελεστικό της ρόλο –σε βαθμό που φάνταζε ως σφιχτοδεμένο σύνολο, αντί μιας προσθήκης ευκαιριακών σεσιονάδων. Κάθε μέλος εντυπώθηκε στιβαρό και τεταμένο, ωθώντας μέχρι τον τελευταίο μυ να πάλλεται στις στιγμές που οι επιμεταλλωμένα καλπάζοντες ρυθμοί διατηρούσαν σταθερά τα ηνία. Όταν, πάλι, το ύφος μετουσιωνόταν σε πιο αιθέριες καταστάσεις, η σκιερή τους παρουσία με τις κουκούλες και τα επιβλητικά αμάνικα συνηγορούσε στη νοερή ανασυγκρότηση ενός νωχελικά απρόσμενου σκοταδισμού.
Παρόλα αυτά, υπήρξαν και αρνητικά σημεία, τα οποία αμαύρωσαν πλευρές της όλης εμφάνισης. Πρώτον, ο ήχος φάνταζε αρκετά θολός, με τη μπότα των τυμπάνων να ηχεί διακριτά υψηλότερα όλων των υπόλοιπων οργάνων. Οι δε κιθάρες φάνταζαν θαμμένες στη μίξη, σε σημείο που οι πάλλευκες μελωδίες τους συχνά αχνοφαίνονταν στο υπόβαθρο των εκτελέσεων. Η κατάσταση δεν έδειχνε να καλυτερεύει ούτε στα στιγμιότυπα που η Bruun αναλάμβανε δεύτερο κιθαριστικό ρόλο, παρά έμενε στάσιμη, καθόσο η ιριδίζουσα αύρα των συνθέσεων πάλευε να εξέλθει στην επιφάνεια μιας απροσδιόριστης βοής.
Κατά δεύτερο, σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε η απελπιστικά μικρή διάρκεια της setlist. Μία ώρα, όπως και να το κάνουμε, είναι υπερβολικά λίγο για μια καλλιτέχνιδα που ήδη αριθμεί 2 ολοκληρωμένους στούντιο δίσκους. Ενδεχομένως να απατώμαι, αλλά όταν κανείς ποντάρει αποκλειστικά σε ένα μείγμα δυνατών hits με ελκυστικές διασκευές, αυτό ίσως να σημαίνει πως φέρει ισχνή πίστη στην πλειονότητα του υλικού του. Στοιχείο όχι ιδιαίτερα κολακευτικό, αν αναλογιστούμε την ισχυρή στήριξη που έχει δεχθεί η Myrkur από τον παγκόσμιο Τύπο, ο οποίος αγκάλιασε την εξωτική ευρηματικότητά της ήδη από την κυκλοφορία του Μ (2015).
Μήπως πρόκειται για μια δισκογραφική φούσκα, εν τέλει; Ένα κατασκεύασμα, το οποίο δεν φέρει ως στόχο παρά να ιντριγκάρει τον ανυποψίαστο ακροατή; Όπως και να έχει, οι επιμεταλλωμένες πτυχές της folk, αλλά και pop απλότητας, παρέμεναν σαγηνευτικές, τη στιγμή που τα όποια ξεσπάσματα αφύπνιζαν κλειστούς πόρους στη συνείδηση. Σαν τη σκάρτη μοιρασιά μίας παρτίδας που η Bruun έσωσε στις λεπτομέρειες, τόσο χάρη στην πειθώ της σκηνικής της παρουσίας, όσο και στην άρτια προβαρισμένη παρουσία των υπολοίπων μουσικών. Και, φυσικά, μερίδα των ευσήμων αποδίδεται στην υπέροχη εκτέλεση του "Crown", κατά την οποία η Bruun παρέμεινε μόνη στη σκηνή με τα πλήκτρα της και έναν προβολέα να ρίχνει λιτό φως. Σαν μια θηλυκή εκδοχή του γίγαντα Trent Reznor, η οποία έκανε κατάθεση ψυχής σε μια σπαρακτική απόδοση ενός ολόδικού της "Hurt".
{youtube}Uim4a31ZaiI{/youtube}
