Οι Yob είναι μία μπάντα αγαπημένη στη doom/sludge σκηνή. Το συγκρότημα από το Όρεγκον έχει καταφέρει να βρει ισορροπία σε ένα πολύ ιδιότυπο κράμα επιθετικότητας, θορύβου και ψυχεδέλειας. Παρότι οι αναφορές τους είναι σαφείς, οι ίδιοι αψηφούν τα αυστηρώς ορισμένα πρότυπα του doom ήχου και φτιάχνουν μουσική που περιγράφει μία ευρεία παλέτα συναισθημάτων, χωρίς ποτέ να χάνει τη μεταλλική της χροιά. Τίποτα από αυτά δεν χάθηκε στην εμφάνισή τους στο Κύτταρο.
Tη βραδιά άνοιξαν οι δικοί μας Automaton, με μία καλοδουλεμένη, heavy εμφάνιση. Βγαίνοντας ελάχιστα αργότερα από την προγραμματισμένη τους ώρα έναρξης, επιδόθηκαν στο χτίσιμο ενός πολύ γεμάτου ήχου, με θυελλώδη riffs, διανθισμένου με τα εξαιρετικά growl φωνητικά του Δημήτρη Ζήση να μας «ζεσταίνουν» με τον πιο ιδανικό τρόπο για τους Yob. Κατά το set τους, το Κύτταρο γέμισε ικανοποιητικά και το συγκρότημα κατάφερε να κερδίσει μέχρι και τα τελευταία απρόθυμα αυτιά, με κάθε κεφάλι να είναι στραμμένο στη σκηνή μετά το πέρας του πρώτου κιόλας κομματιού.
Όταν οι Yob πήραν τη σκυτάλη, είχαν απέναντί τους ένα Κύτταρο γεμάτο με πανέτοιμο κόσμο. Τα φωνητικά του Mike Scheidt ήχησαν τρομερά ευλύγιστα, περνώντας από καθαρά φωνήεντα σε μπρουτάλ κραυγές χωρίς την παραμικρή ένδειξη κόπου. Μετά τις πρόσφατες περιπέτειες υγείας φαίνεται να έχει μετατοπιστεί σε μία πολύ διαφορετική θεώρηση της ζωής, κι αυτό γίνεται ξεκάθαρο από τον τρόπο με τον οποίον επικοινωνεί την ευγνωμοσύνη του για το κοινό και την (εξαιρετική όπως πάντα) διοργάνωση της Smoke The Fuzz. Η διάταξη επίσης που έχει διαλέξει να τηρήσει η μπάντα επί σκηνής δημιουργεί μία πολύ ενδιαφέρουσα συνθήκη κατάνυξης, με την ενέργεια του Scheidt να τρέφεται, αλλά και να θρέφει τον Aaron Rieseberg και τον Travis Foster στο μπάσο και στα ντραμς, φτιάχνοντας έτσι έναν εσωστρεφή κύκλο που γεννάει θαυμαστούς, άγριους και απίθανους ήχους.
Mε μεγάλη έμφαση στον φετινό τους δίσκο, οι Yob περάσανε από το set σαν στοιχεία της φύσης, χτίζοντας τείχη από έναν γεμάτο, μανιασμένο ήχο, ο οποίος διογκωνόταν και μετά βίας χωρούσε στο Κύτταρο, δονώντας άβια κι έμβια στοιχεία αντιστοίχως. Oι ρυθμικές δομές του Foster –γεμάτες από breaks– έχτιζαν προσμονές και τις διέλυαν διαρκώς, σε ένα αέναο παιχνίδι με τις μπασογραμμές, τα κιθαριστικά riffs και τα ευέλικτα φωνητικά· σαν κύματα που έσκαγαν αναπάντεχα από κάθε πλευρά επάνω στα σώματά μας, οδηγώντας σε μία κατάσταση χαύνωσης, η οποία προκλήθηκε από καθαρή κατάπληξη για το θέαμα που λάμβανε χώρα μπροστά στα μάτια μας.
Η μετατόπιση των Yob είναι ξεκάθαρη και στη ζωντανή εμφάνιση. Αλλά αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα. Το ακριβώς αντίθετο, μάλιστα. Έχει κρατήσει ζωντανή τη μουσική τους, εμφυσώντας μέσα της μία αναπάντεχη νότα επιμονής, κάτι που θυμίζει τον τίτλο του βιβλίου της Μαργαρίτας Καραπάνου Η Ζωή Είναι Αγρίως Απίθανη. Μέσα σε τέτοια δίπολα κινούνται πλέον οι Αμερικανοί, έχοντας λαξέψει έναν ολόδικό τους χώρο στη μεταλλική σκηνή και χαρίζοντας μας εμφανίσεις που θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μας.
{youtube}sv7tgcc-YZM{/youtube}
