To 2006 κυκλοφόρησε το End Of An Era, όπου καταγραφόταν (σε DVD και διπλό CD) η τελευταία συναυλία της παγκόσμιας περιοδείας των Nightwish για το Once, στη Hartwall Areena του Ελσίνκι (Οκτώβριος 2005): ήταν και το τελευταίο live της Tarja Turunen μαζί τους, αφού ακριβώς μετά απολύθηκε. Στο DVD αυτό έβλεπες ένα συγκρότημα έτοιμο να κατακτήσει τον κόσμο, με τους παρευρισκόμενους κάτω από τη σκηνή να βρίσκονται σε κατάσταση υστερίας. Από τότε, οι Φινλανδοί μεγάλωσαν ακόμα περισσότερο σε στάτους και μαζί τους «μεγάλωσε» και το κοινό.
Δέκα χρόνια αργότερα βρέθηκα κι εγώ στη Φινλανδία, σε μια άλλη Areena –τη Metro, στο Espoo– με χωρητικότητα 8.500 θεατών (αριθμημένες θέσεις). Σε μια βραδιά την οποία θα άνοιγαν οι συμπατριώτες τους Beast In Black, παρότι στην υπόλοιπη περιοδεία οι Nightwish έχουν μαζί τους Amorphis και τους Arch Enemy. Ψάχνοντας λίγο τα πράγματα, συνειδητοποίησα ότι οι Beast In Black είναι το νέο σχήμα του κιθαρίστα Anton Kabanen (πρώην Battle Beast) και ότι τραγουδιστή τους έχουν τον Γιάννη Παπαδόπουλο των Θεσσαλονικιών Wardrum. Μιλώντας μαζί του μετά το live, όταν τους συνάντησα στο merchandise να βγάζουν φωτογραφίες με τους οπαδούς, μου είπε πως η επαφή έγινε με τον «παραδοσιακό» τρόπο: κάπου τον άκουσαν, τους άρεσε η φωνή του, τα βρήκαν.
Αν και περίμενες ότι θα τους «καταπιεί» η μεγάλη σκηνή μιας και ήταν το πρώτο τους live, οι Beast In Black τα κατάφεραν αρκετά καλά. Κανονικά θα ήταν μάλιστα μαζί τους και ο έτερος κιθαρίστας Kasperi Heikkinen, αλλά βρισκόταν σε περιοδεία με τους UDO: και σε σημεία φάνηκε πράγματι η έλλειψη της δεύτερης κιθάρας. Η setlist βασίστηκε σε τραγούδια των Battle Beas γνωστά σε μερίδα του κοινού, με αποτέλεσμα να υπάρχουν και κάποιοι φανατικοί ανάμεσα στο πλήθος. Οι Φινλανδοί, που όσο να είναι ξέρουν από μουσική, έλεγαν κατόπιν τα καλύτερα λόγια για τη φωνή του Παπαδόπουλου. Μακάρι λοιπόν να υπάρξει συνέχεια στη συνεργασία και να τον ακούσουμε όταν βγάλουν την πρώτη τους κυκλοφορία.
Όπως είπα και παραπάνω, το κοινό των Nightwish έχει «μεγαλώσει»: στη σχεδόν sold-out Metro Areena έβλεπες από παιδιά 10 ετών μέχρι 60άρηδες, οι περισσότεροι έχοντας φορέσει τα καλά τους για το σόου, μιας και ήταν Παρασκευή βράδυ. Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ότι ήμουν στον Badminton καθώς οι ευγενικοί ταξιθέτες έβαζαν τον κόσμο στις θέσεις του, που στο μεταξύ είχε προμηθευτεί τα απαραίτητα ποπ-κορν και αναψυκτικά. Ο Γιάννης Παπαδόπουλος με είχε προετοιμάσει ότι θα παρακολουθήσω ένα φοβερό σόου· πραγματικά, μόλις έπεσε η κουρτίνα, το διαπίστωσα αμέσως.
Μια μεγάλη σκηνή, ένα ακόμα μεγαλύτερο video wall που «έντυνε» οπτικά τα τραγούδια τους, φωτιές, καπνοί, εντυπωσιακός φωτισμός, και φυσικά η μπάντα. Ξεκίνημα με το πρώτο τραγούδι από την τελευταία τους κυκλοφορία Endless Forms Most Beautiful, κι εγώ θυμήθηκα τα όσα είχα γράψει στην κριτική (εδώ): «…το δυναμικό, γρήγορο “Shudder Before The Beautiful”· τραγούδι στα γνωστά μοτίβα των Nightwish, στo heavy μεσαίο σημείο του οποίου εύκολα μπορείς να φανταστείς μια γεμάτη αρένα να πηγαίνει πάνω/κάτω». Ήμουν σωστός για την γεμάτη αρένα, αλλά όχι για το «πάνω/κάτω».
Έχοντας πάει μπροστά-μπροστά, γύρισα το κεφάλι μου προς τις εξέδρες στο heavy σημείο, για να νιώσω τον παλμό. Αλλά, αντί γι' αυτόν, ένιωσα κάτι ασορτί με τον φινλανδικό καιρό: παγωμάρα, καθώς δεν υπήρχε η παραμικρή συμμετοχή. Ακόμα πρώτο τραγούδι είναι, σκέφτηκα, θα πρέπει να «ζεσταθεί» λίγο ο κόσμος για να πάρει μπρος. Πάντως το συγκρότημα είχε ζεσταθεί από την αρχή. Ο Emppu Vuorinen στην κιθάρα έτρεχε αριστερά-δεξιά πάνω στη σκηνή, ο Marco Hietala έκανε τις γκριμάτσες του και αναλάμβανε τα μισά φωνητικά στο “The Islander”, o Tuomas Holopainen στα πλήκτρα να πετάει γρήγορα το καπέλο από το κεφάλι του για να χτυπιέται καλύτερα και η Floor Jansen να αποδεικνύει ότι έχει και τον «αέρα», εκτός από τα φωνητικά –κάτι που τόσο έλειπε στην Anette Olzon. Σχετικά διακριτική η παρουσία του πολυοργανίστα Troy Donockley, καθώς εμφανίστηκε σε μερικά μόνο από τα τραγούδια, ενώ καλή δουλειά έκανε και ο ντράμερ τους Jukka Nevalainen.
Σε αρκετούς, το πρώτο single του Endless Forms Most Beautiful, το "Élan", είχε φανεί άνευρο και ποπ. Live όμως, με την ένταση στο φουλ και με το εντυπωσιακό video wall να το τονίζει ακόμα περισσότερο, ένιωσα ότι άκουγα ένα από τα πιο heavy τραγούδια των Nightwish. Η setlist περιείχε 7 τραγούδια από το νέο άλμπουμ, με αποτέλεσμα ορισμένα χιτάκια –όπως το “I Wish I Had An Angel”– να μείνουν εκτός. Καθώς ήθελα να απολαύσω καλύτερα το video wall κατευθύνθηκα σιγά-σιγά προς τις εξέδρες, βλέποντας γύρω οικογένειες με παιδιά, καλοστεκούμενα ζευγάρια και αρκετές κυρίες με άσπρα μαλλιά. Οι Nighwish είναι πλέον το πιο γνωστό όνομα στη χώρα τους.
Θέλει πάντως κότσια να κλείσεις μια συναυλία με το μεγαλύτερο κομμάτι που έχεις γράψει ποτέ, έστω κι αν από το 24άλεπτο “The Greatest Show On Earth” έκοψαν ορισμένα σημεία, με αποτέλεσμα να το φτάσουν στα 16 λεπτά. Και είχε πλάκα που κάποιος από την αρένα προσπαθούσε, σε ρόλο εμψυχωτή, να ξεσηκώσει το κοινό με τις κινήσεις του –όσο όμως και να προσπαθούσε, δεν υπήρχε περίπτωση να πετύχει τίποτα. Στο τέλος χειροκροτήματα, υποκλίσεις και τρέξιμο για να προλάβουμε το τελευταίο λεωφορείο, καθώς βρισκόμασταν σε μια πόλη κάπου 20 χιλιόμετρα μακριά από το Ελσίνκι.
Είναι η 3η φορά που βλέπω τους Nightwish, τους οποίους έχω παρακολουθήσει και με την Tarja Turunen, αλλά και με την Anette Olzon. Είδα λοιπόν ένα σόου που άξιζε το κάθε ευρώ του εισιτηρίου: εντυπωσιακή παραγωγή, φοβερός ήχος, μια καλοκουρδισμένη μπάντα να παίζει 2 ώρες. Είναι βέβαια μια παράσταση που χρειάζεται και την κατάλληλη υποδομή για να υποστηριχθεί, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τη συγκεκριμένη setlist δίχως το video wall από πίσω. Θα έχανε υπερβολικά σε μαγεία.
Setlist
1. Shudder Before the Beautiful
2. Yours Is an Empty Hope
3. Ever Dream
4. Storytime
5. My Walden
6. The Islander
7. Élan
8. Weak Fantasy
9. 7 Days to the Wolves
10. Alpenglow
11. The Poet and the Pendulum
12. Nemo
13. Stargazers
14. Sleeping Sun
15. Ghost Love Score
16. Last Ride of the Day
17. The Greatest Show on Earth
{youtube}l1MBTfTLCGk{/youtube}
