Αν ο Τy Segall είναι γνωστός για κάτι, είναι για την απίστευτη ενεργητικότητά του. Μόλις το περασμένο Σαββατοκύριακο έδωσε (διπλό) λάιβ στο Primavera Sound στη Βαρκελώνη, από το οποίο δεν θα μπορούσε ασφαλώς να λείπει, όντας αυτή τη στιγμή πιο hype από ποτέ· και το ερχόμενο Σάββατο θα βρεθεί στο παράρτημα του φεστιβάλ στην Πορτογαλία (Optimus Primavera Sound). Στο ενδιάμεσο, αποφάσισε να μας τιμήσει με την παρουσία του στο An Club –στον χώρο δηλαδή όπου είχε ξαναβρεθεί και το 2012, αλλά με μερικούς δίσκους λιγότερους και με τους Acid Baby Jesus να ανοίγουν τη συναυλία, αντί για τους Callas που έπαιξαν support προχθές.
Αυτό όμως που καθιστά τον Segall ξεχωριστό, εκτός από γνωστό (μα και ιδιαίτερα δημοφιλή στα χίπστερ τάγματα ανά την υφήλιο) είναι η φιλοσοφία πίσω από τον προοδευτικά ρετρό lo-fi ήχο του. Ο οποίος αντιτίθεται στον μοντέρνο «υψηλής ευκρίνειας» ήχο και στις καλογυαλισμένες παραγωγές αξιόλογων κατά τα άλλα δίσκων, που καταδικάζονται σε εύκολη ιντερνετική κατανάλωση. Δεν παίρνει τον εαυτό του τόσο στα σοβαρά Segall, ώστε να κάτσει να βγάλει κάποιον ασφυκτικά δουλεμένο δίσκο, κάτι που αποτελεί σημάδι αβίαστης δημιουργικότητας: τα τελευταία χρόνια τα LP του εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο, με λίγους μήνες διαφορά, ακολουθούμενα από διάφορα EP, 7άιντσα και συνεργασίες. Κατά συνέπεια, είμαι βέβαιη ότι ούτε ο πιο σκληροπυρηνικός φαν του δεν θα μπορούσε να κατονομάσει όλα τα τραγούδια του αθηναϊκού του σετ.
Στις 21.20 οι πόρτες του An Club είχαν ήδη ανοίξει και ο Αμερικανός άραζε μόνος του στο γωνιακό τραπεζάκι στο βάθος, με τα προς πώληση βινύλιά του απλωμένα μπροστά του και με τον αραιό ακόμα κόσμο να μη φαίνεται ιδιαίτερα συγκινημένος από την παρουσία του –πολλοί βέβαια ίσως δεν τον αναγνώρισαν, εξαπατημένοι από το αθώο παρουσιαστικό του (ροδαλό προσωπάκι, ριχτό κρεμ μπλουζάκι, ημίκοντο ξανθό μαλλί· τίποτα δηλαδή που να παραπέμπει σε «θεό της garage».) Ωστόσο μετά τη συναυλία αρκετοί ήταν αυτοί που έσπευσαν να αγοράσουν κάποιον δίσκο, με πιο πολυζήτητο το καινούριο του επτάιντσο "Feel/The Fakir".
Η κουλτούρα του «κάν' το όπως σ' αρέσει και διασκέδασέ το» που έχει ο Ty Segall χαρακτηρίζει εξίσου και τους δικούς μας Callas, οι οποίοι –από μια τέτοια άποψη– αποτέλεσαν ταιριαστή επιλογή για να ανοίξουν τη συναυλία. Τους είδαμε στη σκηνή στις 22.30, όταν πλέον το An είχε γεμίσει σε ικανοποιητικό βαθμό. Στο μισάωρο σετ τους πρόλαβαν να ερμηνεύσουν αρκετά κομμάτια από το τελευταίο τους άλμπουμ Am I Vertical?, με απολαυστικότερη στιγμή το "Disaster". Αυτή η φορά ήταν από τις λίγες που ακούστηκαν εντάξει στο ζωντανό, η εμφάνισή τους θα κρινόταν μάλιστα άψογη, αν δεν επέλεγαν να μας γυρίσουν την πλάτη στον επίλογο, επιδιδόμενοι σε ένα (περίπου) 10λεπτο τζαμάρισμα –εν είδει εντυπωσιακού κλεισίματος.
Ο Τy Segall εμφανίστηκε αμέσως μετά τους Callas, και δεν μπορώ να τονίσω αρκετά την (ευχάριστη, κατ' εμέ) έκπληξη που προκάλεσε η παντελής έλλειψη στυλιζαρίσματος πάνω του, αν σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για τον άνθρωπο που στην Καλιφόρνια –και όχι μόνο– θεωρείται ως ο σημαντικότερος εκπρόσωπος της νεότερης γκαραζοψυχεδελικής σκηνής. Τον ακολούθησαν τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας του: οι μακρυμάλληδες Mikal Cronin (μπάσο) & Charles Moothart (κιθάρα) και η πανέμορφη, υπερστυλάτη Emily Rose Epstein στα ντραμς. Επί μιάμισι χορταστικότατη ώρα έπαιξαν δεμένα και με πολύ κέφι, περνώντας απότομα από το ένα τραγούδι στο επόμενο. Χωρίς περίτεχνες ειαγωγές και κλεισίματα, αλλά με αρκετό αυτοσχεδιασμό, έτσι όπως προστάζει το είδος της μουσικής τους.
Τα άλμπουμ Slaughterhouse και Twins είχαν τον κυριότερο λόγο στο σετ –πράγμα που φάνηκε να ευχαριστεί το κοινό. Αρκετά κομμάτια ακούστηκαν επίσης από το Melted, μία από τις καλύτερες δουλειές του Segall (αν και όχι το αγαπημένο μου "My Sunshine"), ενώ παίχτηκε και το καταιγιστικό πανκ γκαρατζάκι "Standing At The Station" από το Lemons. Κατά τα άλλα, παρά το ότι θα περίμενε κανείς πως ο θορυβώδης ήχος του Αμερικανού και η χαρισματική λάιβ παρουσία του δεν θα ήθελαν πολύ για να ξεσηκώσουν το κοινό, η ενέργεια δεν ήταν σε καμία περίπτωση μοιρασμένη ομοιόμορφα στο υπόγειο του An.
Προϋπόθεση για να αποβεί πετυχημένη μια garage rock συναυλία είναι ο απόλυτος αυθορμητισμός από τη μεριά του κοινού: η απελευθερωμένη διάθεσή του ν' απορροφήσει τη μουσική σαν ναρκωτικό, να συντονιστεί στον ρυθμό και να χορέψει. Kαλώς ή κακώς, όμως, δεν μιλάμε για κάποιο underground venue στην Αμερική των 1970s, αλλά για το An Club στην Αθήνα· όπου προχθές ίσχυσε περισσότερο η στημένη αναταραχή, τύπου «βλέπω ροκ συναυλία, άρα πρέπει να τα σπάσω», με τον κόσμο στα πίσω «διαζώματα» ν' απολαμβάνει τη βραδιά εκ του ασφαλούς και χωρίς καμία συναισθηματική υπέρβαση. Οι μπροστινές πάλι σειρές κινήθηκαν στο άλλο άκρο, με νευρωτικές εξάρσεις μίνι χουλιγκανισμού και στημένο σπρώξιμο για να δημιουργηθεί σαματάς. Κάτι που κράτησε τον υπόλοιπο κόσμο μακριά από το «πάρτυ» μπροστά στη σκηνή.
Από τον συνολικό απολογισμό προκύπτει πάντως μια δυνατή εμφάνιση, η οποία θα άξιζε και μόνο για τη σύντομη μα απολαυστική μίμηση του Tom Waits στο "The Piano Has Been Drinking", κατά τη διάρκεια του encore.
SETLIST
Wave goodbye
You're the doctor
I bought my eyes
Slaughterhouse
Thank god for the sinners
Oh Mary
Tall Man Skinny Lady
Feel
Finger
The hill
Skin
Standin' at the station
Ceasar
Tell me what's inside your heart
-ENCORE-
The piano has been drinking
Imaginary person
Motörhead (διασκευή)
Girlfriend
{youtube}_0ubVILv26M {/youtube}
