Σε ατυχή συναυλιακή περίσταση εξελίχθηκε η ζωντανή εμφάνιση του Ty Segall το Σάββατο, καθώς, για διάφορους λόγους, ο προγραμματισμός της βραδιάς αποδείχθηκε ανεπαρκής. Ως έναν βαθμό αυτό ενδέχεται να οφείλεται στην απρόβλεπτα μεγάλη προσέλευση, αλλά και στον (ευγενή) αλληλέγγυο διακανονισμό μεταξύ Arte Fiasco και Vinyl Microstore ώστε να συντονιστούν οι ώρες εμφάνισης Ty Segall/Acid Baby Jesus (στο An Club) και Chinese Basement (στο δισκοπωλείο), με σκοπό να προλάβουν όσοι ενδιαφέρονταν να παρακολουθήσουν και τα δύο γεγονότα. Ως αποτέλεσμα, οι πόρτες του An άνοιξαν γύρω στις 22.15 (όταν ήδη στη Σολωμού επικρατούσε το αδιαχώρητο), η ουρά προχωρούσε με μηδενική ταχύτητα και οι Acid Baby Jesus ξεκίνησαν και έπαιξαν το μεγαλύτερο μέρος του σετ τους όσο το μισό πλήθος έκοβε ακόμη εισιτήριο. Επιπλέον, πρέπει να σημειωθεί η κακοδιαχείριση του θέματος της πόρτας: είχε ως συνέπεια το πήξιμο του κόσμου στον δρόμο και δημιούργησε για πάνω από μία ώρα την εντύπωση ότι σ' αυτή τη συναυλία δεν θα πέφτει καρφίτσα, πράγμα που τελικά δεν ίσχυε, καθώς (παρά την πολυκοσμία) υπήρχε η σχετική δυνατότητα κίνησης στον χώρο.
Μπαίνοντας λοιπόν στο An μετά από μία ώρα και κάτι από την ώρα προσέλευσής μου, δεν είδα τους Acid Baby Jesus ούτε να μαζεύουν. Αν προλάβαινα να τους δω λογικά θα ήταν... φοβεροί, όπως είναι πάντα. Λογικά θα ενέπλεκαν επί σκηνής την ψυχεδελο-γοητεία τους με τις χίλιες διαφορετικές εκφάνσεις της δικής τους σύζευξης garage/dream/space αισθητικής και πανκ εκλεκτισμού, αποδίδοντας με αδιαμφισβήτητη ατομικότητα ήχους των οποίων η αναζήτηση και ανάδειξη υποτίθεται ότι έχει εξαντληθεί εδώ και δεκαετίες. Λογικά, επίσης, θα έπαιζαν τα “I'm A Baby”, “Tomboy” και “It's On Me”, ενώ θα απορροφούσαν με αυταρέσκεια τις εντυπωσιασμένες αντιδράσεις του όποιου κοινού έχει τύχει να τους παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια. Λογικά η εμφάνιση των Acid Baby Jesus το βράδυ του Σαββάτου πρέπει να ήταν ένα από τα καλύτερα πράγματα που μπορεί να σου συμβούν στην Αθήνα αυτή τη στιγμή και πιθανότατα (απ' ό,τι άκουσα) μια εμφάνιση πολύ πιο ζωντανή και επικοινωνιακή σε σχέση με εκείνη του Ty Segall που ακολούθησε.
Για την ακρίβεια όμως των πραγμάτων, ο Ty Segall ήταν πολύ δυνατός ζωντανά. Αυτό είναι άλλωστε, κατά γενική ομολογία, το δυνατό του σημείο. Αλλά η πλειονότητα του αθηναϊκού κοινού σε λίγες στιγμές φάνηκε να χαρίζεται στην ανεμελιά την οποία απαιτεί η μουσική του. Χαρακτηριστικό είναι ίσως ότι η πιο διαδραστική στιγμή της βραδιάς σημειώθηκε στη διασκευή του ...“Paranoid” των Black Sabbath, στο πλαίσιο του encore που ζητήθηκε μετά το τέλος του σετ. Έμμεση επικύρωση της πιο «σκληραγωγημένης» κατεύθυνσης του δίσκου Slaughterhouse ή απλώς αγάπη για τις απρόοπτες διασκευές, το συγκεκριμένο σημείο συνάντησε μια αισθητά μεγαλύτερη ανταπόκριση σε σύγκριση με τις καλές στιγμές του φετινού Twins, όπως το εναρκτήριο “Thank God For The Sinners”, το κατά τα άλλα συναρπαστικό “The Hill” (απ' όπου έλειψαν όμως τα φωνητικά της Brigid Dawson των Thee Oh Sees) και το αναμενόμενο δίπτυχο “You're The Doctor” και “Inside Your Heart”. Δεν είναι πολύ σαφές το γιατί δεν επικράτησε ανεξέλεγκτος χαμός, παρά μόνο μικρής έκτασης αναστάτωση, στο άκουσμα του κλασικού “Girlfriend” ή στη διάρκεια «προοδευτισμών» όπως τα “I Bought My Eyes”, “Tell Me What's Inside Your Heart” και “Wave Goodbye”: το μόνο σίγουρο είναι πως ο Ty Segall έδειξε ότι έχει τη δυνατότητα να τον προκαλέσει.
Σε γενικές γραμμές, η συναυλία του Σαββάτου στα Εξάρχεια περιλαμβάνεται σε εκείνες που κερδίζουν τελικά το θετικό πρόσημο, ενώ το διαδικαστικό κομμάτι της είναι πιθανώς εκείνο στο οποίο θα πρέπει να καταλογιστούν οι όποιες απώλειες διάθεσης και διαδραστικότητας.
{youtube}jW9fNiXCuuY{/youtube}
