Θα ήταν εγκληματική αμέλεια πριν αναφερθούμε σε οποιοδήποτε από τα συγκροτήματα να παραλείψουμε να δώσουμε τα εύσημα σε μια εταιρεία (EAT METAL) που λειτουργεί με γνώμονα πρωτίστως την αγάπη και το πάθος για αυτή τη μουσική, χωρίς το κέρδος να είναι αυτοσκοπός, με την κερδοσκοπία να απέχει μίλια από οποιαδήποτε ενέργειά της. Και πριν βιαστεί κάποιος να με πει υπερβολικό, ας αναλογιστεί τι σημαίνει να έρχεται ένα συγκρότημα από την Αμερική (σκέψου τα αεροπορικά και μόνο) και όχι στα πλαίσια κάποιας περιοδείας, αλλά για μεμονωμένες συναυλίες με εισιτήριο 10 ευρώ και δωρεάν είσοδο σε ανέργους και ανήλικους. Για να μην αναφέρω τις τιμές στο αλκοόλ οπού έμειναν επιτέλους σε ανθρώπινα επίπεδα.
Αυτή είναι η δίκαιη και αντικειμενική ματιά σε μια κίνηση που είναι ικανή να κρατήσει τη φλόγα αναμμένη σε βαθμό που κανένας «δίσκος της χρονιά» δεν μπορεί… Σε τελική ανάλυση βέβαια πιστεύω ότι τέτοιες κινήσεις δεν μας αξίζουν, ειδικότερα από τη στιγμή που όχι μόνο δεν επιβραβεύονται, αλλά η κοσμοσυρροή έρχεται τελικά σε συναυλίες-παρωδίες, συναυλίες-εκμετάλλευσης. Αυτή βέβαια είναι μια μεγάλη κουβέντα και δεν θα καταχραστώ (παραπάνω) τον συγκεκριμένο χώρο. Η σπίθα πάντως υπάρχει ακόμα για αρκετούς, κάτι που διαπιστώνεται εύκολα όταν βλέπεις ένα μεγάλο μέρος του κοινού που θα μπορούσε να μπει δωρεάν, και τελικά αποφάσισε αντ’ αυτού να αγοράσει εισιτήριο…
Η μικρή αργοπορία μου σε συνδυασμό με την ακριβέστατη τήρηση του προγράμματος είχαν σαν αποτέλεσμα να προλάβω μόνο τη διασκευή σε Doro (“All We Are”) με την οποία έκλεισαν την εμφάνισή τους οι RUTHLESS STEEL. Νεοσύστατο συγκρότημα, female fronted, παλιάς κοπής όμως, όχι οπερετικές αηδίες. Μπορεί να μην πρόλαβα να βγάλω συμπέρασμα από την συγκεκριμένη εμφάνιση, αλλά σε παλιότερο live τους μου είχαν αφήσει θετικότατες εντυπώσεις, οπότε περιμένουμε μέχρι να κυκλοφορήσουν κάτι.
Οι DEMOLITION TRAIN είναι μπάντα που εξ’ ορισμού θα σε κάνει να περάσεις καλά σε ένα live της, ακόμα και αν δεν είσαι εξοικειωμένος με τα κομμάτια τους. Ξεσηκωτικοί τόσο με το δικό τους υλικό, όσο και με τις διασκευές, όπως πάντα κέρδισαν στο σανίδι περισσότερο από το cd (καλά, και εκεί καλοί είναι).
Demolition Train - "Metal Mayhem" (video)
Με την ίσως καλύτερη κυκλοφορία της χρονιάς, οι WRATHBLADE αποτελούν μια από τις πιο πολλά υποσχόμενες μπάντες παγκοσμίως. Μετά από πάμπολλα live που τους έχουμε παρακολουθήσει, με κομμάτια ικανά να κατεδαφίσουν οποιοδήποτε venue, η διασκέδαση είναι κάθε φορά εγγυημένη. Δεν ξέρω αν με κάθε του εμφάνιση το συγκρότημα καλυτερεύει, ή αν απλά βοήθησε η μεγάλη συμμετοχή από πλευράς κοινού, αλλά μου φάνηκαν καλύτεροι από κάθε άλλη φορά (αν και τελευταία, μάλλον το ίδιο λέω μετά από κάθε τους live). Δεν θυμάμαι να έχω ξανακούσει διασκευές από τους WRATHBLADE, αλλά αυτή τη φορά διάλεξαν τα “After Shock” (MANILLA ROAD) και “Fergus MacRoich” (SLOUGH FEG) για να εμπλουτίσουν το ήδη πλούσιο set τους.
Wrathblade - "After Shock " (video)
Το ότι είχαμε την ανέλπιστη χαρά να δούμε το ίσως μεγαλύτερο συγκρότημα που βγήκε στα 90’s στο pick της καριέρας τους (2004) φαντάζει πλέον εξωπραγματικό προνόμιο. Αυτό βέβαια δεν μειώνει στο ελάχιστο την αξία της συγκεκριμένης εμφάνισης των SLOUGH FEG. Μπορεί στους τελευταίους δίσκους να υπάρχει εμφανής αλλαγή μουσικής ρότας, και ταυτόχρονη, μερική, πτώση ποιότητας (λογικό άλλωστε αφού τουλάχιστον οι 4 πρώτοι δίσκοι φλερτάρουν με την τελειότητα), αλλά ακόμα και έτσι μιλάμε για δίσκους αξιοζήλευτους., που συνεχίζουν να τους κρατάνε στην κορυφή της metal league. Λογική συνέπεια των προηγούμενων, το συγκεκριμένο live να αποτελεί για τον γράφοντα ίσως το πιο αναμενόμενο της χρονιάς.
Οποιαδήποτε προσπάθεια για μια αντικειμενική ματιά της συναυλίας πάει περίπατο, γι’ αυτό θα μεταφέρω την εμφάνιση έτσι όπως τη βίωσα εγώ. Γιατί όταν ακούς ένα “Highlander”, “High season 2", "Highway corsair” ή “"High passage/Low passage", μόνο σαν βίωμα μπορείς να το χαρακτηρίσεις. Όταν δέχεσαι την ανελέητη, χωρίς ανάσα διπλή επίθεση των “The Red Branch” και “Sky Chariots” δεν γίνεται να μην συνειδητοποιήσεις ότι έχεις μπροστά σου ένα πραγματικά μεγάλο συγκρότημα. Δεν ξέρω αν φταίει που ήταν η πρώτη συναυλία μετά το καλοκαίρι και με βρήκε στερημένο, ή αν ήταν η τεράστια αγάπη που τρέφω για το συγκεκριμένο συγκρότημα, καθώς και η λαχτάρα με την οποία περίμενα αυτή τη συναυλία, αλλά παρ’ ότι μπορώ να αναγνωρίσω λόγους για τους οποίους κάποιος να μην τους ευχαριστήθηκε όσο θα ήθελε, γνωρίζοντας ότι έχουν αρκετά παραπάνω να δώσουν, εμένα με γονάτισαν.
Slough Feg - "Traders and Gunboats" (video)
Ο ήχος ήταν αρκετά μπουκωμένος σε σημεία (αλλά δεν με πείραξε), η φωνή δεν ήταν ακριβώς όπως στους δίσκους (αλλά ποιος χέστηκε), ο Scalzi είναι ένας πραγματικά περίεργος τύπος, με τρελαμένη σκηνική παρουσία και χαλαρά τα πιο ιδιόμορφα και «άπιαστα» αστειάκια (για να μην μιλήσουμε για την πλούσια γκαρνταρόμπα του από γελεκάκια), οπότε μην κάνετε το λάθος να παρερμηνεύσετε την κατ’ ιδίαν συμπεριφορά του ως σνομπ. Φυσικά και θα ήθελα μεγαλύτερο set-list, 1+25 είναι έτσι κι αλλιώς λίγο, ειδικά αν σκεφτείτε ότι άνετα έβγαζαν τρίωρο set αποτελούμενο μόνο από ύμνους, αλλά η αλήθεια είναι ότι έστω και σε αυτό το διάστημα που έπαιξαν κατάφεραν να με εξαντλήσουν εξαπολύοντας κομματάρες κατά ρυπάς.
Slough Feg - "Lycanthropic Fantasies" & "The Tell-Tale Heart" (video)
Ουσιαστικό ρεζουμέ για το event δεν μπορώ να δώσω, αφού ενώ είχε αρκετό κόσμο, δεν μπορώ να πω ποιος αριθμός θα έπρεπε να θεωρείται ικανοποιητικός. Να προσθέσω μόνο ότι η όχι όσο-εκδηλωτική-θα-περίμενα ανταπόκριση του κοινού στους headliners, δύο πράγματα σημαίνει: αφ’ ενός μεν οι SLOUGH FEG θα μείνουν (δυστυχώς) ένα κατ’ ουσίαν underground συγκρότημα, και αφ’ ετέρου (ευτυχώς) αρκετός κόσμος ήρθε για να στηρίξει ένα τίμιο live ακόμα και αν δεν τρελαινόταν για τη μπάντα.
{youtube}vPzMTNRoYnc{/youtube}
