Ξεκινώντας τα πλαίσια του προλόγου σε προσωπικό επίπεδο, ο υπογράφων οφείλει να δηλώσει πως αισθάνεται ιδιαίτερα τυχερός από την στιγμή που δέχθηκε μια δεύτερη ευκαιρία να παρακολουθήσει ζωντανά τους Κολομβιανούς black metallers INQUISITION, καθώς η πρώτη εμφάνιση του group έτυχε να συμπέφτει την ίδια ακριβώς μέρα με την επιστροφή ενός άλλου, πιο αγαπητού σχήματος στο χώρο του An Club. Η αλήθεια βέβαια είναι πως ο κόσμος που βρισκόταν στο εν λόγω δίλημμα δεν ήταν σημαντικός σε απολογισμό, από την στιγμή που οι Σουηδοί RAISED FIST δεν αποτελούν συγγενή περίπτωση σε προτιμήσεις, έστω και αν διανύουμε εποχές στις οποίες οι μουσικοί ορίζοντες των ανθρώπων έχουν πραγματικά διευρυνθεί.
Οι EMBRACE OF THORNS, ενδεχομένως, αποτελούσαν το ιδανικότερο σχήμα που θα μπορούσε να ανοίξει την συναυλία, παρά τα καθήκοντα δύο μελών, που τους έθεσαν σε ανάλογη εναρκτήρια θέση στα πλαίσια της τελευταίας συναυλίας των ASPHYX. Δύο εμφανίσεις σε διάστημα δύο ημερών απαιτούν ιδιαίτερη προετοιμασία, κάτι που δεν δείχνει να προβληματίζει το group, από την στιγμή που καταφέρνει να κερδίσει ολοένα και περισσότερη «ζωντανή» εμπειρία με κάθε του νέα εμφάνιση.
Ο Archfiend DevilPig αποτέλεσε τον σημαντικότερο κρίκο εδώ, επικαλύπτοντας επάξια τα όποια death metal πρότυπα με μια κάπα ανάλογη της αισθητικής που συναντάται στο τελευταίο πόνημα του σχήματος με τίτλο “Praying for Absolution”. Τα υπόλοιπα μέλη -με σημαντικότερο τον A.V. των DEAD CONGREGATION- έμοιαζαν να παραδίδουν μόνο τον καλύτερό τους εαυτό, ενώ ο αρκούντως καλός ήχος στεκόντας ως νοερός σύμμαχος στις εκτελέσεις του νεότερου υλικού. Μοναδικό ελάττωμα σε απολογισμό, στάθηκε το χαμηλό volume της κιθάρας του Herald Of Demonic Pestilence, το οποίο για καλή τύχη δεν ήταν σημαντικό σε σύγκριση με το μπουντρουμίσιο ήχο που πλαισίωνε τις όποιες δυναμικές εκτελέσεις.
Περνώντας στο κομμάτι των INQUISITION, θα ήθελα να ξεκινήσω με το φαινόμενο έκπληξης που αφορά τη σκηνική παρουσία τους, από την στιγμή που επιτυγχάνουν στο να «γεμίσουν» μια ολόκληρη σκηνή, δίχως να περιβάλλονται από επιπρόσθετα «live» μέλη. Φυσικά, το μικρό εύρος της σκηνής του 7 Sins υποβοηθά μια πολύ καλή παρουσία σε περιπτώσεις ντουέτου, αλλά, ως βασικό ατού της μπάντας, δεν καταλήγει κάτι πέρα από την θετική αύρα που αποπνέουν με το να απολαμβάνουν κάθε λεπτό του χρόνου τους στη σκηνή. Η μουσική από μόνη της μένει αρκούντως δυναμική για να κρατά τον κόσμο «απασχολημένο», ενώ οι χαρακτηριστικές κινήσεις του Dagon δεν προκαλούν παρά ενθουσιασμό, στις στιγμές που απαλλάσεται από τα φωνητικά του καθήκοντα.
Από πλευράς ήχου, τα δεδομένα εντυπώνονταν αρκούντως «κοφτερά», μιας και δεύτερη κιθάρα, ή μπάσο δεν υπάρχει στη σύνθεση των INQUISITION, οπότε το λίγο επιπλέον «χιονάκι» κρίνεται απαραίτητο για την ποιότητα της ζωντανής μουσικής τους. Σημαντικότερα highlights σε απολογισμό αποτέλεσαν τα “Astral Path To Supreme Majesties” και “Nefarious Dismal Orations”, αν και η εμφάνιση στο σύνολο της δεν έδειχνε να υπολείπεται σταγόνα ενέργειας αντίστοιχης των πιο δυνατών στιγμών. Μοναδικό παράπονο, μάλλον αποτέλεσε η μικρή διάρκεια του set, καθώς 1-2 επιπλέον τραγούδια θα έκλειναν τη νύχτα ιδανικά, αλλά όπως και αν έχει η απόδοση του σχήματος δεν άφηνε περιθώρια απληστίας, σε στιγμές που λίγοι δείχνουν να αγγίζουν τον «αμείωτο» χαρακτήρα της.
Αν εξαιρέσουμε την ιδιαιτέρως χαμηλή προσέλευση, ελέω του μεγάλου τελικού (τι να σου κάνει το χαμηλό εισιτήριο σε τέτοιες περιπτώσεις...), η βραδιά εξελίχθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ξεπερνώντας τα standards της πρώτης εμφάνισης σύμφωνα με απόψεις αγαπητών παρευρισκόμενων. Όπως αναφέρθηκε και στο σχετικό άρθρο που δημοσιεύθηκε λίγες ημέρες πριν τη συναυλία, οι INQUISITION αποτελούν περίπτωση συγκροτήματος που χαίρει άκρας αποδοχής, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έκαναν ποτέ ιδιαίτερους συμβιβασμούς αναφορικά με το ύφος της μουσικής τους, διατηρώντας τα επίπεδα ποιότητας αναλλοίωτα σε κάθε πιθανή πτυχή. Ας ελπίζουμε μόνο πως το παρόν status τους θα είναι αρκετό για να διατηρήσει τα νούμερα της προσέλευσης την επόμενη φορά, γιατί τα όποια «γηπεδικά» θύματα δεν βρίσκονται μόνο στον αγωνιστικό χώρο...
