Εκεί που ο εγχώριος μουσικός πληθυσμός που ασχολιόταν με το μπαρόκ μέτραγε μόλις δύο-τρεις παρέες, ξαφνικά έχουμε κοσμοχαλασιά (για τα ελληνικά δεδομένα). Λίγο η τόλμη των μουσικών οι οποίοι άρχισαν να ερευνούν τον χώρο της προκλασικής μουσικής, λίγο η μόδα που ήρθε από έξω, λίγο το θάρρος αρχιμουσικών και καλλιτεχνικών διευθυντών να εντάξουν στον προγραμματισμό τους (και) αυτό το ρεπερτόριο, λίγο το γεγονός ότι πληθώρα πλέον Ελλήνων ειδικεύεται στην εκτέλεση της μπαρόκ μουσικής με όργανα εποχής ανά την Ευρώπη, λίγο ότι το εγχώριο κοινό άρχισε να νιώθει πιο οικεία αυτήν τη μουσική –η οποία, ακόμα και όταν είναι εξόχως εγκεφαλική, εντούτοις διατηρεί κάτι από την πηγαιότητα και τη ρυθμική και μελωδική ακολουθία που ικανοποιεί το αυτί και τέρπει την ψυχή– είμαστε κοντά στο να έχουμε τη δημιουργία μιας εγχώριας σκηνής μπαρόκ σχημάτων.
Απότοκο αυτής της διαδικασίας είναι και η συναυλία που έλαβε χώρα στην κατάμεστη από κόσμο Αγγλικανική Εκκλησία το Σάββατο. Το σχήμα, αποτελούμενο από ερμηνευτές αποκλειστικά οργάνων εποχής (φλάουτο τραβέρσο, μπαρόκ βιολί, μπαρόκ τσέλο, τσέμπαλο) εκτέλεσε ένα αρκετά έως πολύ απαιτητικό πρόγραμμα. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, οι μουσικοί αλλά και η μουσική βαδίζουν σε τεντωμένο σκοινί. Χρειάζεται μεγάλη προσήλωση, αυτοκυριαρχία, ικανότητα και σωστός συγχρονισμός.
Σε αυτό λοιπόν το λεπτό παιχνίδι ισορροπιών, οι τρεις από τους τέσσερις μουσικούς αποδείχτηκαν εξαιρετικοί, τόσο τεχνικά όσο και υφολογικά. Η Αντιγόνη Τσάλλα (φλάουτο τραβέρσο) απέδειξε ότι είναι ερμηνεύτρια με ψυχή, δύναμη και ωραίο φραζάρισμα, ενώ την ίδια στιγμή διατηρεί στην εκτέλεσή της τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια. Ο δεξιοτέχνης του κλασικού τσέλου Άγγελος Λιακάκης δεν χάνει ευκαιρία να αποδεικνύει ότι τα καταφέρνει το ίδιο καλά και στο μπαρόκ τσέλο –όργανο το οποίο μελετά το τελευταίο χρονικό διάστημα κυρίως. Η εκτέλεσή του στο έργο του Giovanni Battista Somis Σονάτα αρ. 9 σε σολ ελάσσονα, για βιολοντσέλο και μπάσο κοντίνουο με ενθουσίασε: θα ήθελα να το ακούσω πάλι, ως το ανκόρ της βραδιάς. Ο Γεράσιμος Χοϊδάς, επίσης, στον άχαρο μα τόσο σημαντικό στη μπαρόκ μουσική ρόλο του μπάσο κοντίνουο (δεν είχε επιφυλάξει για τον εαυτό του κάποια αμιγώς σολιστική στιγμή), αποτέλεσε τη στιβαρή βάση του σχήματος, που, σε αγαστή συνεργασία με τον Λιακάκη, σε οδηγούσε με ορθά βήματα και με παλμό στην ακουστική ανάγνωση των κομματιών. Η Αναστασία Μηλιώρη όμως (μπαρόκ βιολί) –παρ’ όλη την ορθή χροιά αλλά και το ηχητικό συνταίριασμά της με το υπόλοιπο σχήμα– υπήρξε δυστυχώς εκτός τόνου κατά στιγμές, μα και απρόσεκτη.
Σε γενικές πάντως γραμμές, όπως παρατήρησε κι ένας φίλος μου μουσικός που έτυχε να βρεθεί στο κοινό, το σύνολο «γκρούβαρε». Εννοώντας ότι απέδωσε με πειστικότητα ως ομάδα αλλά και με συνέπεια τη μουσικότητα των κομματιών των Georg Philip Telemann, Carl Philip Emmanuel Bach, Johann Joachim Quantz και Giovanni Battista Somis. Ότι δηλαδή συνδύασε την εκτελεστική δεινότητα με την καλλιτεχνική ισορροπία ενός μουσικού υλικού, το οποίο είναι καλό να κρατάει τον ακροατή σε συνεχή εγρήγορση.
