Κόσμος και κοσμάκης μαζεύτηκε για τη Shakira, δείχνοντας ότι τέτοιου τύπου συναυλίες (μεγάλων pop stars της εποχής) μπορεί να μην είναι συνηθισμένες για τη χώρα μας, έχουν όμως απήχηση στο ευρύ κοινό και μπορούν να συμβαίνουν κάλλιστα και στην Ελλάδα. Μακάρι να γίνει μια αρχή, μπας και δούμε και τη Madonna μια μέρα στην Αθήνα.
Τη βραδιά άνοιξε η Ραλλία Χρηστίδου, η οποία έπαιξε με κέφι, βρήκε θερμή ανταπόκριση από το κοινό και επιβεβαίωσε αυτό που ήξεραν ήδη όσοι την είχαν παρακολουθήσει στο τραγουδοριάλιτι από όπου αναδείχθηκε: ότι έχει καλή φωνή, την οποία ελπίζω να ακούσουμε κάποτε και σε κάτι περισσότερο από ανώδυνα pop τραγουδάκια του συρμού σαν το σουξέ της “Εγώ Για Σένα”, το οποίο τραγούδησε πάντως εξαιρετικά, λες και άκουγες τη στούντιο εκτέλεση.
Την ακολούθησαν στη σκηνή οι επίσης καταπιανόμενοι με την ανώδυνη (και ολίγον μελοδραματική) ελληνόφωνη pop C:Real, οι οποίοι άνοιξαν με το τραγούδι από τη διαφήμιση της Ήβη (“Έτσι Μ’ Αρέσει Να Ζω”), συνέχισαν με το τραγούδι από τη διαφήμιση της Lacta (“Θα Περιμένω”) και έκλεισαν διασκευάζοντας το “Baila Morena” του Zucchero - το τραγούδι δηλαδή από τη διαφήμιση της Citroen 1! Αν και το γκρουπ υπερασπίστηκε συμπαθητικά το ό,τι κάνει, μου φάνηκαν κάπως κουμπωμένοι και λιγάκι στατικοί, με εξαίρεση κάποιες στιγμές της τραγουδίστριάς τους Ειρήνης Δούκα. 
Η Shakira, τώρα, έγινε δεκτή με μεγάλο ενθουσιασμό από το πλήθος, τόσο στην αρένα, όσο και στις κερκίδες, όπου οι καθισμένοι εκεί δημιούργησαν ιδιαίτερη ατμόσφαιρα χάρη στις πράσινες, φωσφορίζουσες ράβδους που κρατούσαν (ή πετούσαν, σημαδεύοντας τους μπροστινούς τους). Και πέτυχε να κρατήσει τον ενθουσιασμό αυτόν αμείωτο ως το φινάλε, είτε τις ισπανόφωνες μπαλάντες της ερμήνευε, είτε τις αγγλόφωνες επιτυχίες της. Το όλο σόου δεν ήταν βέβαια «το μεγαλύτερο και πιο εντυπωσιακό που έχει παρουσιαστεί ποτέ στη χώρα μας», όπως διατεινόταν το marketing της συναυλίας, ήταν όμως επαγγελματικό, φροντισμένο και τα πάντα κύλησαν ρολόι από την άποψη της διοργάνωσης. Για την οποία φυσικά και πρέπει να πούμε ένα μπράβο, καθώς επρόκειτο για μία από τις μεγαλύτερες παραγωγές που έχουν γίνει στα συναυλιακά μας χρονικά.
Όσον αφορά στην ίδια τη συναυλία, ήταν σε γενικές γραμμές μια άψογη, καλοστημένη βιτρίνα, χωρίς όμως να υπάρχει πάντα το περιεχόμενο πίσω της. Η Shakira ήταν πάντως ομιλητική, έπαιζε με το κοινό και σε κέρδιζε, όχι μόνο με το κορμί της και το αστραφτερό της χαμόγελο, αλλά και με τη γενικότερη στάση της. Το «γεια σου Αθήνα» που μας είπε σε άπταιστα Ελληνικά στο ξεκίνημα το ένιωθε και γενικά σε έπειθε ότι έχεις να κάνεις με ένα καλοσυνάτο, ζεστό πλάσμα, άσχετα αν τυχαίνει να στοιχειώνει τις φαντασιώσεις πολλών αντρών ανά την υφήλιο. 
Πάνω δε στη σκηνή του Ολυμπιακού Σταδίου έδωσε ρεσιτάλ κίνησης και ήταν πολύ εντυπωσιακό το πώς μεταμορφώθηκε από μια μπαλανταδόρο με την κιθάρα της σε λατίνα σεξοβόμβα στο “Whenever Wherever” (απόρησα πώς δεν ...ξεγοφιάστηκε σε κάποιο σημείο), καθώς και στο εκρηκτικό φινάλε με το mega hit “Hips Don’t Lie”.
Στο ενδιάμεσο, ωστόσο, την Κολομβιανή super star πρόδωσαν και τα τραγούδια της, αλλά και η συζητημένη της φωνή. Τα πρώτα γιατί (πέρα από μερικές εξαιρέσεις) αποτυπώθηκαν μέτρια, ορισμένα μάλιστα ήταν ακόμα και κακά· η δεύτερη γιατί αποδείχθηκε χωρίς ιδιαίτερες εκφραστικές δυνατότητες, ρέποντας μάλιστα ακόμα και στην επιπεδότητα σε κάποια σημεία. Όσο και να πλασάρει δηλαδή τον εαυτό της ως ιδιοσυγκρασιακή τραγουδοποιό, η Shakira -ιδιαίτερα στις ισπανόφωνες στιγμές της- δεν είναι παρά μια κοπέλα που πήρε την κιθάρα της και τραγουδάει, αναπαράγοντας στη διαδρομή όλα τα κλισέ που μπορεί να φανταστεί κανείς, προδίδοντας έτσι μια μάλλον αγοραία αντίληψη της latin μουσικής. Ερμηνευτικά δε πόνταρε αποκλειστικά και μόνο στη χροιά της και στους νιαουριστούς λαρυγγισμούς της, οι οποίοι στη διαρκή επανάληψη κατέληξαν ακαλαίσθητοι, αν όχι εκνευριστικοί. 
Τόσο βέβαια η συναυλία της Shakira, όσο και εκείνη των Scorpions με τους Whitesnake τις προάλλες -που ακούστηκε ότι μάζεψε 31.000 κόσμου- είναι events τα οποία δεν απευθύνονται σε όσους ψειρίζουν τη μουσική εμπειρία για τόση λεπτομέρεια. Μπορείς στη βάση τους να συζητήσεις για το αν και πώς αντικατοπτρίζουν τη σχέση του μέσου Νεοέλληνα της εποχής με την «ξένη» μουσική, πάντως το ζητούμενό τους το ικανοποιούν και με το παραπάνω, για το ακροατήριο όπου (πρωτίστως) απευθύνονται. Το απέδειξε άλλωστε και το πλήθος των αστραφτερών γυναικών που μαζεύτηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο (από πιτσιρίκες σαν τα κρύα τα νερά που τώρα βγαίνουν από το αβγό, μέχρι καλοστεκούμενες σαραντάρες), οι οποίες θα μπορούσαν να περάσουν ανετότατα από το “Hips Don’t Lie” σε ένα τσιφτετέλι χωρίς καν να αλλάξουν τρόπο λικνίσματος. Κι ενώ εγώ το λέω μάλλον ως κατηγόρια, εκείνες πιθανότατα να το έπαιρναν ως κομπλιμέντο, οπότε αντιλαμβάνεστε πόσο θέμα οπτικής γίνονται τα πράγματα έξω από τους μικρόκοσμους ημών των γραφιάδων σε έντυπα και sites.
