PARENTAL ADVISORY EXPLICIT CONTENT
Το παρακάτω κείμενο ίσως προσβάλει την αισθητική κάποιων αναγνωστών λόγω της γλώσσας που χρησιμοποιεί ο γράφοντας, αλλά τηρουμένων των αναλογιών δεν είχα περιθώρια επιλογής.
“We are the fucking Stooges” ήταν οι πρώτες κουβέντες που βγαίνουν δια στόματος Iggy Pop προς το κοινό, αφού είχε προηγηθεί το πρώτο κωλοδάχτυλο σε απάντηση των πρώτων μπουκαλιών ενθουσιασμού από τους γνωστούς-άγνωστους κάφρους. Βεβαίως δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό, από τα συνολικά 70 λεπτά, να ίπτανται αντικείμενα προς πάσα κατεύθυνση, μέχρι που η σκηνή έγινε ένας σκουπιδότοπος. Ο Iggy όμως ήταν σίγουρα πιο «βρώμικος» από τη σκηνή!
“Come up here fuckers…more…more…”, το κλασικό κάλεσμα του Jim O, όχι όμως στο “Passenger” που δεν ακούστηκε (μιας και ήταν βραδιά Stooges), αλλά στο “No fun” to be alone, όπου καμιά πενηνταριά τρελαμένα αγόρια κορίτσια είχαν γεμίσει τη σκηνή και χοροπηδούσαν...
“Turn the fucking lights on asshole”...αυτό καταλαβαίνουμε που πήγαινε. Το ιγκουάνα του ροκ θέλει να βλέπει το κοινό του. Και θέλει το κοινό του να τον βλέπει ακόμα και με κατεβασμένο το παντελόνι.
Στα 60 του ο Iggy χτυπιέται, ουρλιάζει, εκστασιάζεται, παρεκτρέπεται, αποθεώνεται, σαν να είναι ακόμα το ψυχοτικό, εικοσάχρονο τσογλάνι που έκανε παρέα με το David Bowie και το Lou Reed τη δεκαετία του ’70, και που με τους Stooges κατέθεσαν στην τράπεζα της μουσικής αυτό που ονομάζουμε punk. Σαν ο πιο αυθεντικός πάνκης που έχει υπάρξει ποτέ, βγάζει τη γλώσσα του, σκαρφαλώνει στις σκαλωσιές της σκηνής κάνοντας τη μαϊμού, ασελγεί πάνω στους ενισχυτές και τα μικρόφωνα, μας δείχνει τις σωματικές αρετές λεπτομερέστατα, βρίζει όσους βρίσκονται από κάτω του, γίνεται το σκυλάκι τους, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν γίνεται παρωδία ή καρικατούρα του παρελθόντος εαυτού του.
Φόρεσε πάλι το στέμμα,του απόλυτου ροκ σταρ-performer, που απέκτησε με τους Stooges και έπαιξαν μπροστά στο γεμάτο Θέατρο Βράχων, το πρωτόγονο, ομώ, art punk τους. “1969”, “I got a right!”, “Gimmie some skin”, “Search and destroy”, “Raw power”, “T.V. eye”, “Dirt”, “Down on the street” και “I wanna be your dog” εις διπλούν. Χωρίς πολλά πολλά, μιας και τα πάντα έχουν γραφτεί, απλά ίσως η καλύτερη του εμφάνιση στη χώρα μας. Σκέτη «καύλα»!
Υ.Γ.: Δυστυχώς για μια ακόμη φορά δεν κατάφερα να δω τους Film που έπαιξαν σαν πρώτο support μιας και έφτασα αργά στο χώρο. Έμαθα ότι έπαιξαν και πάλι καλά και πιο απολαυστικά από τους Puressence που ακολούθησαν, κάτι που δεν με εκπλήσσει πλέον.
