Κείμενο: Ηλίας Πυκνάδας
Μπορώ να πω ότι έχω παρακολουθήσει έναν αξιοσέβαστο αριθμό συναυλιών στην ζωή μου. Σε πολλές διασκέδασα, σε άλλες πέρασα απλά την ώρα μου, σε άλλες έκανα το καθήκον μου να δώσω το παρόν ως μουσικόφιλος (μου συμβαίνουν και τέτοια δυστυχώς) και σε άλλες έβγαλα απωθημένα ετών. Τι έγινε λοιπόν με την εμφάνιση των Radiohead στο Λυκαβηττό; ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ!
Ανατρίχιασα τη στιγμή που άκουσα για πρώτη φορά την τόσο χαρακτηριστική φωνή του Thom Yorke να ηχεί στο κατάμεστο θέατρο του Λυκαβηττού. Μία αγγελική, και άλλες φορές βγαλμένη από τα έγκατα της κόλασης, φωνή, η οποία αντηχούσε απ’ άκρη σε άκρη στους βράχους...
Ανατρίχιασα με τον απίθανα δεμένο ήχο του group, με τους εξαιρετικούς μουσικούς να αναπαράγουν τα πασίγνωστα έπη τους με αριστοτεχνική επιμέλεια αλλά και να κάνουν φανερή την πρόοδό τους, με την πάροδο των χρόνων.
Ανατρίχιασα με το που άκουγα τις πρώτες νότες από κάθε ένα από τα διαμάντια του The Bends, τα οποία φαίνεται να έχουν στοιχειώσει μέσα μου από το 1995. Κάθε τραγούδι, κάθε στροφή, ένα μικρό τράνταγμα για τον συναισθηματικό κόσμο μου. Να νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω δεν ξέρω ποιόν (το Θεό, την Τύχη;) που κατάφερα να βιώσω σχεδόν κάθε στιγμή του αγαπημένου και τόσο σημαδιακού album σε ανεπανάληπτες συναυλιακές εκτελέσεις.
Ανατρίχιασα με τα αποθεωτικά στιγμιότυπα από το κορυφαίο για πάρα πολλούς album της δεκαετίας του ’90. Αποδείχτηκε ότι καθόλου άδικα δεν θεωρούνται το μακράν κορυφαίο group της Ευρώπης. Ίσως και του κόσμου, δεν ξέρω... Σίγουρα όμως το καλύτερο για τις 2 σχεδόν ώρες που τους παρακολούθησα και μεταφέρθηκα στον δικό τους κόσμο.
Ανατρίχιασα -αλλά και χαμογέλασα- με τις αντιδράσεις του νεαρού κοινού στην αναγνώριση από τις πρώτες κιόλας νότες των αγαπημένων του τραγουδιών. Σαν να δέχεται τη λύτρωση μέσα από μυστικιστική ιεροτελεστία, στην οποία οι επί σκηνής πέντε, είναι οι διαμεσολαβητές με το Θείο Στοιχείο.
Ανατρίχιασα με τα νέα τραγούδια που άκουσαν τα αυτιά μου, προσπαθώντας να τα αποτυπώσω στη μνήμη μου όσο καλύτερα γίνεται. Ίσως δεν μου δοθεί ποτέ ξανά η ευκαιρία να ακούσω σε ζωντανές εκτελέσεις τα νέα πονήματα των σπουδαίων δημιουργών.
Ανατρίχιασα και μόνο με την ιδέα ότι θα πρέπει με κάποιο τρόπο να μεταφέρω στους αναγνώστες του Avopolis, το πως πέρασα το βράδυ της Δευτέρας. Είναι άδικο για μία τόσο συναισθηματική και προσωπική συνεύρεση φίλων, να αναμασήσουμε τα τετριμμένα και να κολλήσουμε στο πόσα encores έγιναν, ποιά τραγούδια ακούστηκαν, και για το αν η διοργάνωση ήταν καλή ή όχι. Προσωπικά τα παραπάνω δεν με ενδιαφέρουν. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι μόνο να καταφέρω να διαφυλάξω μέσα μου τις μνήμες, όχι αυτής καθαυτής της συναυλίας των Radiohead, αλλά των συναισθημάτων που μου προξένησε και των νεφελωμάτων στα οποία ένιωσα να πλανιέμαι σε κάθε αγαπημένη μελωδία.
Τα παραπάνω ΔΕΝ είναι το review (τι άχαρος αγγλικός όρος) μίας συναυλίας. Είναι ένα αποτύπωμα ενός από τα συναισθήματα που διαπέρασαν το κορμί μου ελάχιστες ώρες πριν. Ίσως πάλι, το πρωί, όταν με το καλό ξυπνήσω να έχει σβηστεί από τη μνήμη μου αυτό που ένιωσα και να θυμάμαι μόνο αυτά τα στοιχεία που θα οδηγούσαν σε ένα ορθόδοξο και αμερόληπτο άρθρο, μακριά από κάθε συναισθηματική επιρροή και με κριτικό πνεύμα. Πιστεύετε όμως ότι θα την μία τέτοια βραδιά θα άξιζε μία τέτοια μεταχείριση;
