Pet Shop Boys

Με πάνω από 15 χρόνια καριέρας -με αρκετά σκαμπανεβάσματα- να βαραίνουν τους ώμους τους, οι βετεράνοι πλέον Pet Shop Boys επισκέφτηκαν για δύο ημέρες τη χώρα μας, με σκοπό να μας μεταφέρουν για μιάμιση ώρα στον δικό τους αστραφτερό κόσμο, της kitch pop αισθητικής και να μας θυμίσουν πως ήταν η μουσική στη δεκαετία του ’80, αλλά πάνω από όλα να παρασύρουν όσους πιστούς ανέβηκαν το λόφο του Λυκαβηττού σε ένα special party χωρίς ενοχές.

Κατά τις 9.15, οπότε και έκανε την εμφάνισή του επί σκηνής ο Κ. Βήτα για το 30λεπτο support show της βραδιάς -με υλικό από το τελευταίο album του- το θέατρο είχε σχεδόν γεμίσει. Με ετερόκλητο κόσμο, μέσο όρο ηλικίας τα late 20’s, early 30’s, και μια πολύ ζεστή και χαρούμενη ατμόσφαιρα. Αν μη τι άλλο οι περισσότεροι γνώριζαν τι θα παρακολουθούσαν τις επόμενες ώρες και ότι θα περνάγαμε όλοι ένα ευχάριστο βράδυ.

Λίγο μετά τις 10 λοιπόν εμφανίστηκε ο Neil Tennant, ντυμένος με ένα αστραφτερό μαύρο κουστούμι και καουμπόικο καπέλο, και ο Chris Lowe στην γωνία στα πλήκτρα. Μαζί τους οι δύο στρουμπουλοί backing τραγουδιστές με εμφάνιση που ίσως έφερνε σε υδραυλικούς εν ώρα δουλειάς. Στη συνέχεια μετατράπηκαν σε χτίστες, ναυτάκια και άλλα παρόμοια, πιστά στην gay μυθολογία που ακολουθεί τους PSB. Bοηθούμενοι από μία πληθωρική τραγουδίστρια και μία συνεχόμενη προβολή videos αλλά και δύο άλλους μουσικούς που για κάποιο λόγο έμειναν κρυμμένοι πίσω από την οθόνη (στα κρουστά και στο electro sound system) οι Pet Shop Boys ως καθώς πρέπει μεσήλικες πλέον pop stars, και με τoν Neil Tennant με αέρα μεγάλης ντίβας, παρουσίασαν ένα greatest hits sets διανθισμένο με λίγα τραγούδια από το περσινό τελευταίο album τους.

Το ένα αγαπημένο τραγούδι ακολουθούσε το άλλο, αναμνήσεις ξεπηδούσαν από τη μνήμη μας, και όλοι γύρω μου αν και δεν φάνηκαν να χορεύουν ιδιαίτερα, έδειχναν με ένα χαμόγελο μόνιμα χαραγμένο στο πρόσωπό τους να περνάνε πάρα πολύ καλά. Από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς για μένα το λατρεμένο Rent (A Love song from the 1980’s, όπως χαρακτηριστικά είπε ο Tennant), Suburbia, Domino Dancing, Being Boring, η ακουστική version του Was It Worth It?, με τον Tennant στην κιθάρα, καθώς και το κλασσικό It’s A Sin, με ένα πέρασμα στα μισά του τραγουδιού από το I Will Survive, για ακόμα πιο disco καταστάσεις. Για το encore μας επεφύλαξαν το πρώτο τους single -και ίσως την καλύτερη στιγμή της καριέρας τους- West End Girls, καθώς και την ξεδιάντροπη διασκευή τους στο Go West των Village People.

Ακούστηκαν πολλά ύστερα από τις δύο εμφανίσεις των PSB στην Αθήνα περί playback των φωνητικών, και γενικά διάφορα άλλα σχόλια για το κατά πόσο “live” ήταν η εμφάνισή τους. Κατ’ αρχάς είναι σίγουρο ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος της μουσικής -όπως συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις συναυλίες όπου κύριο στοιχείο είναι ο ηλεκτρονικός ήχος- ήταν προηχογραφημένο. Επίσης, από ότι πρόσεξα, ένα μέρος των φωνητικών ήταν επίσης προηχογραφημένο, όχι τόσο των Tennant και Lowe, όσο των backing φωνητικών. Σε περιπτώσεις όμως σαν τους Pet Shop Boys τέτοια γεγονότα πρέπει συγχωρούνται. Μας χάρισαν ένα πολύ ωραίο και διασκεδαστικό βράδυ, χορέψαμε, γελάσαμε και γενικά αμφιβάλλω αν κάποιος έφυγε με άσχημη διάθεση από το Λυκαβηττό. Ότι πρέπει για ένα δροσερό καλοκαιρινό βραδάκι στην πρωτεύουσα.