Μετά τη διάλυση των Mano Negra, ο ηγέτης τους Manu Chao ακολούθησε μια σόλο καριέρα επικεντρωμένη στην προσπάθεια αναπαραγωγής του ήχου που μπορούσε να ακούσει κανείς στους δρόμους και τα μικρά μπαράκια της Λατινικής Αμερικής. Και όχι μόνο το κατόρθωσε, αλλά γεφύρωσε κιόλας τον παραπάνω ήχο με τις δικές του punk rock καταβολές, δημιουργώντας μια εντελώς προσωπική latin pop/rock πρόταση. Από το πολύχρωμο εξώφυλλο του πέμπτου προσωπικού του album La Radiolina, o Manu Chao μας αντικρίζει χαμογελαστός, με τις αξυρισιές, τα τζόκεϊ του και τα παντελόνια με τσέπες, σφύζοντας από τη χαρακτηριστική του, σχεδόν εφηβική, ζωντάνια (και ας έφτασε πια τα 46). Λες και το ξέρει πως για άλλη μια φορά κατάφερε να μας χαρίσει μια άκρως ερωτεύσιμη δουλειά.
Είναι εκπληκτικό το πώς ο Manu Chao κατορθώνει, χωρίς να εγκαταλείψει την ηχητική βάση-σήμα κατατεθέν του, να μην επαναλαμβάνεται και να βρίσκει φρέσκους τρόπους να παίζει με τα δεδομένα του. Το Radiolina (μικρό ραδιόφωνο στα Ιταλικά) είναι φτιαγμένο από τα υλικά παραγωγής του Clandestino και του Próxima Estación: Esperanza, ρέει όμως σαν ένας ανεξάρτητος από τα τελευταία παραπόταμος, με το γάργαρο και δροσερό του ρεύμα να μεταφέρει εδώ κι εκεί ψήγματα από ατόφιο χρυσάφι. Το νωχελικό ξεκίνημα με το "13 Días" γρήγορα μας οδηγεί στο διόλου ανώδυνο “Politik Kills”, προοίμιο για την πρώτη σημαντική στιγμή της δουλειάς, το εκρηκτικό αγγλόφωνο single “Rainin’ In Paradize”. Στο τελευταίο οι παραμορφωμένες ηλεκτρικές κιθάρες του Madjid Fahem ντύνουν στίχους πολιτικοποιημένους, με έντονες αντιαμερικανικές αιχμές, οι οποίοι διαμαρτύρονται για την ύπαρξη διαφόρων εστιών αιματοχυσίας ανά τον πλανήτη, όπως π.χ. το Ιράκ, η Λιβερία ή η Παλαιστίνη. Τελευταία ο Manu Chao έχει κατηγορηθεί πως προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης και το ρεύμα του αντιαμερικανισμού, πουλώντας αριστερή ιδεολογία με αντάλλαγμα την επιτυχία. Όσοι όμως έχουν παρακολουθήσει την καριέρα του από τα χρόνια των Mano Negra ξέρουν καλά πως ο Chao εννοεί ό,τι λέει: συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με την οπτική του, πρόκειται για μια στάση συνεπέστατη, από την οποία ουδέποτε έχει παρεκκλίνει.
Για να επιστρέψουμε όμως στο album, υπάρχουν και άλλες ευχάριστες εκπλήξεις για τον ακροατή και μετά το “Rainin’ In Paradize”. Οι σπουδαιότερες εστιάζονται κατά τη γνώμη μου στη μελαγχολία που πηγάζει κατά αριστουργηματικό τρόπο από τις νότες του “Me Llaman Calle”, καθώς και στο λυπημένο “La Vida Tómbola”, το οποίο μοιάζει λες και είναι βγαλμένο από τη δεξαμενή των εκλεκτότερων στιγμών της ισπανόφωνης μπαλαντοποιίας. Αξίζει όμως να προσέξετε και την ηλεκτροφόρα μοναξιά του “Bleedin’ Clown”, αλλά και το πόσο αβίαστα το τελευταίο δίνει τη σκυτάλη στο ράθυμο "Mundorévès", που οδηγεί κατόπιν γεωμετρικά στην πανδαισία του “El Hoyo”. Όπως επίσης αξίζει να εντοπίσετε και τις διάσπαρτες, πανέξυπνες ενορχηστρωτικές ιδέες, που ομορφαίνουν διάφορα άλλα συμπαθητικά τραγούδια εδώ κι εκεί (“A Cosa”, “Mala Fama”, “Tristeza Maleza”). Με αυτά και με αυτά ο Manu Chao πετυχαίνει να φτιάξει μια ακόμα δουλειά με ενιαίο μεν χαρακτήρα, μα γεμάτη παράλληλα από εναλλαγές και χρώματα. Ένα μεθυστικό δηλαδή κολλάζ διαθέσεων με λατινικό ταμπεραμέντο και αιχμηρής, ασυμβίβαστης πολιτικής άποψης, γεμάτο αγάπη για τη ζωή, αλλά με επίγνωση των σκοτεινών της γωνιών.
