Δεν ξέρω αν είναι δικό μου λάθος, αλλά έχω διακρίνει τον τελευταίο καιρό ένα αδικαιολόγητο άγχος του συνειδητοποιημένου αγοραστικού κοινού για την ανεύρεση του δίσκου της χρονιάς. Την αποκάλυψη. Πολλοί είναι αυτοί που περιμένουν το Amnesiac, αλλά εγώ βαριέμαι. Αυτό το άγχος που ανέφερα, δεν πρόκειται να αλλάξει με τη σημερινή δισκοκριτική όσο και να το ελπίζω. Γιατί εγώ νομίζω ότι το δίσκο της χρονιάς τον βρήκα και ας βρισκόμαστε ακόμα στον πέμπτο μήνα του τρέχοντος έτους. Και όπως πέρυσι με τους Lambchop έτσι και φέτος η έκπληξη και η μουσική ομορφιά έρχεται από Αμερική αν και γι’αυτό δεν είχα καμία αμφιβολία εξ’αρχής. Το ζήτημα βέβαια είναι να συμφωνήσετε και εσείς. Έκανε ο Βonnie ‘Prince’ Billy το δίσκο της χρονιάς ? Μόνον ο χρόνος θα δείξει.
Βonnie ‘Prince’ Billy λοιπόν ή αλλιώς Palace Brothers ή Palace Music, Palace Songs ή σκέτο και ειλικρινές Will Oldham. Ο ιδιοφυής τραγουδοποιός έκανε και πάλι το θαύμα του με ένα από τα πολλά alter ego του και μας προσέφερε τον πιο ειλικρινή και τίμιο δίσκο ως τώρα. Η εμπιστοσύνη που έδειξε στα τραγούδια του ο παραγωγός Rick Rubin που πρότεινε στον Johnny Cash τη διασκευή του “I See A Darkness” (από τον προηγούμενο και πρώτο δίσκο υπό το όνομα Βonnie ‘Prince’ Billy) εκτόξευσε την καλλιτεχνική προσωπικότητα του Oldham στα ουράνια και η αριστουργηματική αυτή εκτέλεση του “Man in black” (με τον Oldham να βοηθά στην ηχογράφηση) απλά επιβεβαίωσε αυτό που πάντοτε πιστεύαμε. Το αναμφισβήτητο ταλέντο του τραγουδοποιού.
Κινούμενος σε ένα lo-fi country (alternative country, το λέμε τα τελευταία χρόνια) μουσικό ύφος , ο Oldham έγραψε 12 τραγούδια πλούσια σε στιχουργικό οίστρο και διάχυτα με υπέροχη μουσική και παραγωγή. Τραγούδια που μιλούν για λατρεία, πόνο, χωρισμό, θάνατο και μοιχεία, σε μία κατάθεση που ξεγυμνώνει τον καλλιτέχνη αλλά ταυτόχρονα του δημιουργεί ένα τεράστιο έδαφος για πλήρη καταξίωση στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα.
“I’ve been with you for a fairly long time / may I call you , may I call you, may I call you mine?”. Mε αυτούς τους στίχους ξεκινά το ταξίδι στην ψυχή του Oldham στο κομμάτι που ανοίγει το δίσκο, “May it always be”. Απολογία, λατρεία, υπόσχεση και παντοτεινή παράδοση με μόνη προϋπόθεση την αμοιβαία μοιρασιά των προαναφερθέντων συναισθημάτων. Στο “Just to see my holly home” μέσα από μία παιδική μελωδία εκλύονται ζωτικά και ουσιώδη ερωτήματα για την κατεξοχήν ανθρώπινη ανάγκη, τη δημιουργία της οικογένειας και την καταστάλλαξη σε ένα ασφαλές και όμορφο περιβάλλον το οποίο αποτελείται μόνο από αγαπημένα πρόσωπα και συνήθειες. Στο μαγευτικό “At the break of day” ο Oldham χαρίζει μία ελεγεία στον χωρίσμο είτε αυτός είναι προσωρινός είτε παντοτεινός είτε άχρηστος είτε αναγκαίος. Μουσική και στίχοι δένουν και το αποτέλεσμα ταξιδεύει μαζί με τον ακροατή.
Στο καλύτερο κομμάτι του δίσκου, το “After I made love to you”, ο Oldham αναφέρεται στον παράνομο έρωτα, στη γλύκα που τον περιβάλλει, στον κίνδυνο που εκλύει και τις τύψεις που με μία μόνο κίνηση μπορούν να φύγουν αλλά γυρνούν πιο γρήγορα και από την ίδια την πράξη. Τα γυναικεία back-up φωνητικά στο συγκεκριμένο τραγούδι μεταφέρουν το κλίμα σε αρκετά υψηλά επίπεδα δραματικότητας. Ένα αληθινό διαμάντι. Συνεχίζοντας στον ίδιο δύσκολο (αλλά επιλεγμένο) δρόμο, ο Oldham κινείται συνεχώς στα ίδια μονοπάτια. Στο “Mrs. William” διακρίνουμε ένα βιολί να ξεσπά σε λυγμούς υπό γνήσιους country ήχους, ενώ στο “Sheep” η σκληρόπικρη μελωδία είναι πέρα από διαπεραστική. Στο προτελευταίο εξαίσιο “Grand dark feeling of emptiness”, oι γνήσιοι παλιοί «ακόλουθοι» του Oldham θα αναγνωρίσουν το κλασσικό ύφος του όσον αφορά τη σύνθεση πικρών και υπαρξιακών τραγουδιών. Στο κλείσιμο που γίνεται με το “Rich wife full of happiness” η μελωδία διαταράσσεται από ένα χαρούμενο banjo ενώ οι στίχοι μιλούν για κλειστοφοβικές σεξουαλικέ εμμονές με υπέροχες γυναίκες , κλασσικό trademark του Oldham.
Απολογισμός. Δεν δύναμαι προς το παρόν να αποδώσω τον όρο «αριστουρηματικός» γιατί είναι βαρύς και ίσως είναι ακόμα νωρίς. Ο δίσκος ξεδιπλώνει τις αρετές του σταδιακά και με μαθηματική ακρίβεια. Είναι όμως συγκινητικός, έχει σπάνια αμερικάνικη ομορφιά και αγγίζει συναισθήματα και βιώματα που λίγοι δίσκοι καταφέρνουν. Έχω την εντύπωση ότι στο μέλλον θα μετανιώσω για το βαθμό που ακολουθεί γιατί θα ήθελα να έβαζα παραπάνω. Στο κάτω κάτω όμως ένα νούμερο είναι και τίποτα παραπάνω.
