Ουκ ολίγοι την έχουν ήδη θαυμάσει εμπρός στο μικρόφωνο των Sugah Galore και των Cast-A-Blast Soundsystem, καιρός είναι να την ανακαλύψουν ακόμα περισσότεροι με αφορμή τούτο το πρώτο της σόλο άλμπουμ. The Incredible/The Invisible, λοιπόν, σε στίχους της ίδιας της Sugahspank!, παραγωγή του Blend και μουσική σε από κοινού σύμπραξη.
Δίχως να μπλέκουμε σε συζητήσεις για ελληνικά δεδομένα και λοιπά σύνδρομα που άπτονται εθνικής ψυχανάλυσης, φωνή και παραγωγή είναι με μια λέξη εντυπωσιακές. Η Sugahspank! πειραματίζεται με ένα κάρο διαφορετικές μαύρες μουσικές περσόνες –εναλλακτική R'n'B στάρλετ, old school αλάνι, ρετρό soul/funk ντίβα– για να βρει την προσωπική της, κάπου ανάμεσα στις κοινές περιοχές των προαναφερθέντων υποσυνόλων. Θηλυκή, μη αναμενόμενα ώριμη και πολυδιάστατη, η ερμηνεία της παράγει από μόνη της groove. Ο δε Blend, προφανώς ποτίζει τα beats του με κάποια εθιστική ουσία οικιακής κατασκευής, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται η σχεδόν χημική επίδραση πάνω σε όσους εγκαταστήσουν επικοινωνία μαζί τους.
Αναφέρω ενδεικτικά την καμπυλωτή funk-rock δήλωση του “Kill The Bitch You Got In Ya”, τον όνομα και πράμα, ρυθμικό καταιγισμό στο “Beat Junkie” και τις μολυσμένες, soul ρίμες του “Blush?”. Απ’ την άλλη, έτσι και αφαιρέσεις νοητικά τις στρώσεις της παραγωγής και αγνοήσεις για λίγο τη φωνή της Sugahspank! –διόλου εύκολο το εγχείρημα– έρχεσαι αντιμέτωπος με μια ολίγον απογοητευτική συνθετική ένδεια. Τα περισσότερα τραγούδια υποφέρουν από μια επαναλαμβανόμενη παθητική θολούρα στα περιγράμματά τους. Δεν υπάρχει δηλαδή κάποιο ανάχωμα για να συγκρατήσει την ουσία τους: ούτε συμπαγή είναι, ούτε ευδιάκριτα. Γεγονός που τα δυσκολεύει να απαιτήσουν την ανεξάρτητη ύπαρξή τους.
Αναπόφευκτα, λοιπόν, τα κόλπα της κονσόλας από συνειδητή επιλογή ή και άποψη, μετατρέπονται σε αδιέξοδη ανάγκη. Ανάγκη που ενώ αρχικά αναλαμβάνει απλά να κρύψει ή να υποκαταστήσει την παραπάνω αδυναμία, στην πορεία –και ελέω έλλειψης ισχυρού αντιπάλου– καταντά υπερτροφική, διαταράσσοντας τις ισορροπίες ενός δεδηλωμένα προσωπικού άλμπουμ. Αναμφίβολα αξιόλογη κυκλοφορία, το The Incredible/The Invisible εν τέλει περισσότερο το θαυμάζεις, παρά το απολαμβάνεις (δεν μπορώ να θυμηθώ από πού έχω κλέψει την ατάκα). Συμπέρασμα όχι και τόσο κολακευτικό, για ένα άλμπουμ μαύρων καταβολών και ανάλογης υφής.
