Gogol Bordello (Terra Stage)
της Αναστασίας Τουρούτογλου
Με τον ήλιο να έχει αρκετή ώρα μπροστά του για να δύσει και τους περισσότερους να βρίσκονται ακόμα ξαπλωμένοι στα γρασίδια, η μανιώδης κιθάρα του Eugene Hütz και το φλογερό βιολί του Sergey Ryabtsev ανέβηκαν στo Terra Stage, επιχειρώντας να μας παρασύρουν σε τρελό, τσιγγάνικο πάρτι. Το οποίο όμως δυστυχώς δεν απογειώθηκε ποτέ, όπως περιμέναμε. Οι Gogol Bordello, δίνοντας το γνώριμο, θεοπάλαβο σόου τους –ένα σόου που θα μπορούσε να φαντάζει στα μάτια όποιου τους αγνοούσε ως υπερβολικός θεατρινισμός– υπήρξαν αρκετά εκφραστικοί ως προς την ενέργεια και τη διάθεση την οποία επέδειξαν. Παρ' όλα αυτά, το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν άνευρο και βαρετό: ο Hütz λες και κατανάλωσε όλη του τη δύναμη στο να τρέχει πάνω-κάτω, παρά εστίασε στο πώς θα μετέδιδε κάτι από το αστείρευτο νεύρο του στο κοινό. 
Οι πιστοί θαυμαστές χορεύανε βέβαια σαν τρελοί, όχι όμως και οι υπόλοιποι. Εκτός των άλλων, οι Gogol Bordello κατανάλωσαν αρκετό από τον χρόνο τους παίζοντας τις πιο αδύναμες έως και αδιάφορες στιγμές τους από τα Multi Kontra Culti vs. Irony (2002) και Super Taranta! (2007), αφήνοντας πολύ δυνατές στιγμές όπως τα “Immigrant Punk”, “Think Locally, Fuck Globaly” και “Start Wearing Purple”, για το τέλος. Τη δε απουσία του εκρηκτικού “60 Revolutions”, τη βρήκα προσωπικά ασυγχώρητη.
Foals (Vibe Stage)
του Χάρη Συμβουλίδη
Οι Foals είναι δουλευταράδες. Αυτό αν μη τι άλλο απέδειξαν ανεβαίνοντας στο Vibe Stage σε ώρα όχι και ιδιαιτέρως κατάλληλη. Λίγο το απόγευμα, λίγο οι Gogol Bordello στο Terra Stage, δεν θα έλεγα ότι οι συνθήκες ήταν υπέρ τους. Αλλά οι Βρετανοί με τον «δικό μας» frontman Γιάννη Φιλιππάκη έδειξαν στάση σωστών επαγγελματιών, μπαίνοντας δυνατά και ηλεκτρικά και κρατώντας αμείωτη τη συγκέντρωσή τους στο live που έδιναν ως το τέλος του. Ίδρωσαν, κοπανήθηκαν, παθιάστηκαν χωρίς ποζεριά και αποζημίωσαν τόσο τους φίλους τους, οι οποίοι έκαναν αισθητή την παρουσία τους μπροστά στη σκηνή, όσο και κοινό που, προερχόμενο από τους Gogol Bordello, έκατσε να τους ακούσει και έμεινε εκεί. 
Τι κρίμα όμως να μην έχουν ρεπερτόριο. Όσα προσόντα και αν έδειξαν επί σκηνής οι Foals ως φιλόπονη μπάντα, τραγούδια δεν διαθέτουν. Το είχα διαπιστώσει ακούγοντας το προβληματικό και άνευρο Antidotes (2008) –κι ας το παρουσίασαν αλλιώς πέρυσι οι μηχανισμοί του indie hype– το διαπίστωσα και στη Μαλακάσα. Με την εξαίρεση στιγμών και μόνο, π.χ. στο “Cassius” ή στο “Olympic Airways”, η δυναμική του γκρουπ δεν είχε πού να πατήσει μετά την πάροδο των πρώτων 20 λεπτών. Εξανεμιζόταν δηλαδή εξ’ αιτίας των ίδιων τους των τραγουδιών, δίνοντας μια εικόνα μετριότητας, η οποία προσωπικά με κούρασε πολύ.
Moby (Terra Stage)
του Βύρωνα Κριτζά
Μετά το πολυεθνικό γύφτικο punk των Gogol Bordello, σειρά στο Terra Stage είχε η ηλεκτρονική pop του Moby. Μία ώρα έκατσε στη σκηνή, παίζοντας ηλεκτρική κιθάρα ως επί το πλείστον και έχοντας στο πλάι του δυο βιολίστριες, δυο τραγουδίστριες, μια μπασίστρια και έναν ντράμερ (έψαχνε γυναίκα, αλλά δεν έβρισκε και συμβιβάστηκε). Τραγούδια από το καινούριο άλμπουμ Wait For Me νομίζω δεν έπαιξε, εκτός κι αν ένα από αυτά ήταν μια μπαλάντα που τραγούδησε άτεχνα η μία εκ των δύο τραγουδιστριών του. 
Επικεντρώθηκε στα hits του ο Moby. Και μάλλον σοφά έπραξε. Ευδιάθετος και ομιλητικός, έπαιξε όλα τα καλά: “Porcelain”, “Why Does My Heart Feel So Bad?”, “Go”, “Natural Blues”, “Bodyrock” και ένα εξαιρετικό “We Are All Made Of Stars” –τραγούδι γραμμένο, όπως είπε, για τους χαζούς celebrities. Στο τέλος ήρθε ένα ενθουσιώδες “Lift Me Up” κι ύστερα, στο encore, ένα θεϊκό “Feeling So Real”, που απογείωσε την όλη εμφάνιση και άφησε τους πάντες άφωνους. 
Κατά γενική ομολογία ο Moby έδωσε την καλύτερη συναυλία της πρώτης ημέρας του φετινού Rockwave. Μπορεί οι δύο προηγούμενοι δίσκοι του να μην ήταν σπουδαίοι, το συγκεκριμένο live όμως ήταν ένα από τα καλύτερα του καλοκαιριού –δείχνοντας το πόσο σπουδαίος εξακολουθεί να είναι. Απίστευτη η δυναμική που βγάζουν τα τραγούδια του επί σκηνής, αξιοθαύμαστη και η ενέργεια η οποία βγάζει ο ίδιος, χωρίς περιττά στοιχεία σόου, ποζεριές, διαλείμματα για τσιγάρο και σαχλαμάρες. Μουσική, μόνο μουσική. Ο Moby μοιάζει ανεβασμένος στον ουρανό της μουσικής και για μία ώρα μας πήρε κι εμάς στις πλάτες του. Ήταν ωραία εκεί πάνω.
Placebo (Terra Stage)
της Αναστασίας Τουρούτογλου
Οι headliners της 1ης ημέρας του φετινού Rockwave κατόρθωσαν να κάνουν τη Μαλακάσα να βουλιάξει από την προσέλευση όσων ήρθαν ως εκεί για το χατίρι τους. Οι Placebo έφτασαν στην Αθήνα με τον ολοκαίνουργιο δίσκο τους Battle For The Sun στις αποσκευές, φροντίζοντας να μας υπενθυμίσουν ...9(!) φορές την κυκλοφορία του κατά τη διάρκεια της συναυλίας –αριθμός δυσανάλογος σε σύγκριση με τη συνολική διάρκεια του live, το οποίο δεν ξεπέρασε τη 1,5 ώρα. Τραγούδια όπως τα “Battle For The Sun” και “For What It’s Worth” ακούστηκαν πάντως απολαυστικά, ατυχείς επιλογές όμως, όπως τα κουραστικά “The Never-Ending Why” και “Happy You Are Gone”, θα μπορούσαν να λείπουν, αφήνοντας χώρο για παλαιότερα: η απουσία π.χ. των “Without I’m Nothing” και “Pure Morning”, έκανε δυσάρεστη αίσθηση σε πολλούς ανάμεσα στο πλήθος. 
Με τον 22άχρονο Steve Forrest να κάθεται πλέον στα ντραμς ακριβώς πίσω του, ο Brian Molko κατείχε όπως πάντα το κέντρο της σκηνής και παρέμενε το ίδιο λαμπερός όπως και παλιά (είναι 36 πλέον), μέσα στο συνηθισμένο του λευκό πουκάμισο και στο σκούρο του γιλέκο. Κι όμως φέτος οι Placebo, σε αντίθεση με παλιότερες συναυλίες τους στην Ελλάδα, φάνηκαν να αντιμετωπίζουν την όλη διαδικασία του Rockwave σαν μια απλή ευκαιρία προώθησης του καινούριου δίσκου. Κάπως στυγνά δηλαδή ή έστω υπέρ το δέον επαγγελματικά, με το πιο προσωπικό στοιχείο και τον (αναμενόμενο εκ μέρους τους) ενθουσιασμό να απουσιάζουν. Μόνο στο “Special K” είδαμε βασικά τους Placebo εκείνους που πολλοί από μας περιμέναμε.
