Το εορταστικό live που προωθήθηκε πυρετωδώς από την ομάδα του Gagarin, αλλά και από τις ίδιες τις μπάντες, με το πιασάρικο hashtag #τορεβεγιόνσας, βρήκε μία από τις παλιές καραβάνες του ρόστερ της Inner Ear (A Victim Of Society) και μία νέα δυναμική προσθήκη σ' αυτό (Bazooka), να παρουσιάζουν στην ίδια σκηνή δύο εντελώς διαφορετικές κοσμοθεωρίες πάνω στο τι σημαίνει «εγχώρια ροκ συναυλία».
Με τον αέρα έξω να διαπερνάει κάθε στρώση ρουχισμού και την παγωμένη βροχή να έχει μόλις ξεκινήσει, ο ζεστός χώρος του Gagarin φάνταζε παρηγορητικό καταφύγιο για όσους (λίγους) είχαν προσέλθει από νωρίς. Ο κόσμος κατέφθανε με αργούς ρυθμούς, γι' αυτό και οι A Victim Of Society εμφανίστηκαν κατά τις 10:30, μισή ώρα αργότερα από το προγραμματισμένο.
Πρώτη έκπληξη, πριν καν παίξουν, ήταν η παρουσία ενός τέταρτου μέλους στο μπάσο: «ο Χρήστος», όπως μας τον σύστησαν στο τέλος· μία live προσθήκη που φάνταζε απαραίτητη στη νέα κατεύθυνση που ακολουθεί η κάποτε ροκ δυάδα. Για να μπω όμως κατευθείαν στην ουσία της εμφάνισής τους, οι A Victim Of Society δεν χρειάζονταν τίποτα απ' όσα δοκίμασαν εκείνο το βράδυ. Δεν χρειάζονταν δηλαδή φανταχτερά κουστούμια που ισορροπούσαν αισθητικά ανάμεσα σε γκαρσόν και ξεχασμένο glam star, δεν χρειάζονταν watts εντυπωσιασμού, τα οποία δεν θα εκτιμήσει ποτέ κανείς για τόση ώρα, δεν χρειάζονταν καταραμένους beatnik ποιητές να απαγγέλουν στα μισά του live για το αισθητικό εσάνς της υπόθεσης. Με λίγα λόγια, δεν χρειάζονταν κανενός είδους στιλιζάρισμα που δεν είναι προϊόν της δικιάς τους λογικής.
Έχουν ροκ δυναμίτες στη διάθεσή τους, πρέπει λοιπόν να κατέβουν με τα πρώτα ρούχα τα οποία θα βρουν μπροστά τους, να τους πουν, να τους επικοινωνήσουν, να μας τους τρίψουν στη μούρη. Αλλά ενώ συνεχώς δουλεύουν τεχνικά τον ήχο τους, τη σύνθεσή τους, το θέμα performance, δείχνουν να ξεχνούν το πιο σημαντικό –ότι υπάρχει ένα κοινό εκεί κάτω, στο οποίο πρέπει να δείξεις ταυτότητα και χαρακτήρα. Κι έτσι, ενώ στο πρώτο μισό της εμφάνισης μπορούσε να εκτιμήσει κανείς τη νέα διάσταση που έδινε το μπάσο τόσο στις παλιές, όσο και στις καινούριες συνθέσεις, όσο η ώρα περνούσε τόσο περισσότερο μεγάλωνε το χάσμα μεταξύ ουσίας και εντυπωσιασμού: όταν τελικά αποχώρησαν από τη σκηνή μετά από 1 ώρα και 10 λεπτά, ο κόσμος από κάτω απέμεινε διχασμένος. Το φετινό τους άλμπουμ το λάτρεψα και το έχω αποθεώσει με κάθε ευκαιρία, αλλά πώς να εκτιμήσεις ροκ έπη όπως τα “Potential Mental Patient” και “Freaktown”, όταν η ζωντανή τους εκδοχή στοχεύει στην εικόνα και όχι στα αυτιά;
Η ουσιαστική εμφάνιση των Bazooka ήρθε με την έντονη προσωπικότητά της να αναδείξει ακόμη περισσότερο την κραυγαλέα αντίφαση ανάμεσα στην ουσία και στην εντύπωση. Αρχικά, τη δεδομένη στιγμή δεν υπάρχει καμία άλλη μπάντα στην Ελλάδα που να κάνει τόσο καλά ό,τι επιχειρεί η ροκ πεντάδα από τον Βόλο: ο τρόπος με τον οποίον αφομοιώνεται ο ελληνικός στίχος πάνω σε μία διαχρονική garage rock φόρμα, είναι ένας γρίφος που ελάχιστα εγχώρια ροκ συγκροτήματα έλυσαν πραγματικά. Οι Bazooka είναι ένα από αυτά, άξιοι συνεχιστές της «καταραμένης» εκείνης παράδοσης. Κατά δεύτερον, στη μουσική τους η ουσία βρίσκεται στα τραγούδια: στιβαρές ροκ συνθέσεις, που δεν έχουν την ανάγκη του ψυχαναγκασμού της κατηγοριοποίησης, με στίχους μάλιστα οι οποίοι προσδίδουν βάρος και νόημα ύπαρξης.
Έπειτα υπάρχει μια τρομερή live χημεία μεταξύ τους, αλλά και ο frontman Ξάνθος Παπανικολάου, ο οποίος, με την όλη παρουσία του, τείνει να εξελιχθεί στον εκφραστή των σκέψεων μίας ολόκληρης γενιάς. Η "Άχρηστη Γενιά" λ.χ. είναι ένα χαρακτηριστικό σημείο αναφοράς: θεατρικότητα, αλητεία, ηλεκτρισμός, όλα σε έναν αυτοκριτικό ύμνο, όπως άλλωστε είναι και η "Οθόνη". Όλα αυτά τα απολαύσαμε live στο Gagarin, μαζί με τα τραγούδια από το νέο –και εξαιρετικό– EP Ζούγκλα, από το οποίο ξεχώρισαν το "Θέλω Φύση" με την ανατριχιαστική κορύφωσή του και η ανέμελη (μόνο ηχητικά, γιατί στιχουργικά ξυρίζει συνειδήσεις) μπαλάντα "Εξαϋλώσου" με τις τρομπέτες.
Ακούσαμε ασφαλώς και παλαιότερα άσματά τους, σαν το "Κορίτσι Στην Ακτή", στο οποίο είδαμε pits και όλα τα ωραία που συμβαίνουν σε όσες ροκ συναυλίες υπάρχει πραγματικά διάθεση. Ενώ πια είχε απομείνει σχεδόν το μισό κοινό στο Gagarin, μετά από 1 ώρα και κάτι συναυλίας οι Bazooka μας αποχαιρέτησαν με το πιο σπουδαίο τραγούδι που έχουν γράψει: το "Δεμένος Στο Κρεβάτι Σου", όπου ο Παπανικολάου έπαιξε δεύτερα ντραμς. Θα επέστρεφαν βέβαια και πάλι λίγο μετά επί σκηνής, για ένα αχρείαστο (είναι η αλήθεια) encore.
Στο τέλος ο Παντελής Καρασεβδάς –ντράμερ των A Victim Of Society– πήρε την πρωτοβουλία να ανέβει στη σκηνή και να μας ευχαριστήσει που στηρίζουμε τις προσπάθειές τους έμπρακτα, ενθαρρύνοντάς μας να συνεχίσουμε. Πράγματι, είναι κάτι το πολύ σημαντικό για όλα αυτά τα παιδιά που παλεύουν για το καλύτερο δυνατό σε μία περίεργη εποχή. Ωστόσο, χωρίς να θέλω να χαλάσω το εορταστικό κλίμα και το πνεύμα «σκηνής», «κοινότητας» και «ρεύματος» που χαρακτήρισε την όλη διοργάνωση, πρέπει να γράψω την αίσθηση μου: μέσα από το συγκεκριμένο double bill φάνηκε τρανταχτή η διαφορά ανάμεσα στο τι συμβαίνει όταν το ροκ σημαίνει τσογλανιά και αλητεία, και όταν σημαίνει στυλ και σόου.
Δεν υπάρχει πιο «σωστή» αντίληψη των πραγμάτων, αλλά η πρώτη θα φτάνει πάντα πιο αληθινή στον ακροατή.
{youtube}rD-jvzuTXuE{/youtube}
