Είμαι σίγουρος πως θα διαβάσετε πολλές αποθεωτικές ανταποκρίσεις από το σύνολο των μουσικών media για την πρώτη εμφάνιση των Septicflesh ως εκπρόσωποι του ελληνικού metal στον ιστορικό χώρο του Ηρωδείου. Χρειάζεστε ακόμα μία; Μπορεί και όχι. Μήπως χρειάζεστε ένα κείμενο Σωτηρίας, με μηδενικά αστεία και αρνητικό ειρμό. Σίγουρα ναι. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την σημασία και κυρίως την δυσκολία επίτευξης αυτής της προσπάθειας. Είναι κάτι που δεν περιμέναμε; Θα πω πως το περιμέναμε, αφού ήδη στον χώρο αυτό ήδη είχαν παίξει μεγάλα ονόματα της rock μουσικής και πρόσφατα οι Wardruna, που έχουν αρκετά μεγάλη συσχέτιση με το metal. Τι απαιτήθηκε για να συμβεί αυτό; Ένας διοργανωτής που έχει όρεξη να ασχοληθεί με την γραφειοκρατία που απαιτείται για να κλειστεί ο χώρος, θα απαντήσω. Θεωρώ πως το οικονομικό ρίσκο για “να βγει το live” αυτό ήταν σχεδόν μηδενικό. Τα κέρδη για αυτόν θα είναι πολλαπλά στο μέλλον, αφού το άνοιγμα που έκανε σε αυτό το κοινό κρίνεται ως τεράστιο. Το αποτέλεσμα, δηλαδή αυτό που παρακολουθήσαμε και ακούσαμε, την βραδιά της 28ης Σεπτεμβρίου, άξιζε όλο αυτό το hype; Προφανώς και ναι. Μια μπάντα, μια πλήρης ορχήστρα και μια χορωδία που δούλεψαν και παρουσίασαν μια καλλιτεχνικά αρτιότατη παράσταση, σε σημείο που δεν χωράει απολύτως καμία αρνητική κριτική. Και συνολικά η διοργάνωση δεν είχε ψεγάδι. Τότε ρε μλκ Επίτροπε, η βραδιά ήταν ιστορική; Θα σας απαντήσω. Η απάντηση όμως έχει επίπεδα.
Η Μπάντα
Οι Septicflesh είναι μια από τις 2-3 σημαντικότερες metal μπάντες της ελληνικής σκηνής και δεν χωράει αμφιβολία πως έχει δουλέψει σε όλα τα επίπεδα για να καταφέρει να συγκαταλέγεται στην αφρόκρεμα του ευρωπαϊκού metal. Αυτό που έφερε στο Ηρώδειο, ως group το έχει ξανακάνει και μάλιστα 5 χρόνια πιο πριν, στο Μητροπολιτικό Θέατρο του Mexico City. Η live κυκλοφορία Infernus Sinfonica MMXIX είναι η επίσημη καταγραφή εκείνης της ιστορικής βραδιάς. Είναι μεγάλο κρίμα, αυτή η πρώτη φορά, να μην συμβαίνει στην χώρα καταγωγής του group, όμως αυτοί είμαστε. Και το γεγονός πως στο Ηρώδειο είδαμε μια αντανάκλαση αυτής της βραδιάς, εναποθέτει μια μικρή σκιά πάνω στο εγχείρημα. Η οποία σκιά περιορίζεται περαιτέρω από την προσωπική προσπάθεια του group, μιας και στα κομμάτια που είδαμε / ακούσαμε στο Ηρώδειο σε σχέση με αυτά του Μεξικού, προστέθηκαν οι πλήρεις εκδοχές των Neuromancer, Coming Storm, A Desert Throne και Hierophant από το τελευταίο album του group (Modern Primitive). Εάν συνυπολογίσουμε σε όλα αυτά, πως το Ηρώδειο ήταν ένας διακαής πόθος για τους Septicflesh για πολλά χρόνια, τότε δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε πως ξεκάθαρα για την μπάντα ήταν μια ιστορική βραδιά, που δεν θα ξεχάσουν ποτέ.
Το Κοινό
Το κοινό είναι μια γενική λέξη. Κοινό είναι και αυτός που μπήκε στα 5 λεπτά από την ανακοίνωση και αγόρασε 3 εισιτήρια, ένα για αυτόν και 2 για την μαύρη αγορά. Κοινό είναι και αυτός που ήρθε από την Γουατεμάλα να δει την αγαπημένη του μπάντα να παίζει στον ιστορικό αυτό χώρο. Κοινό είναι και αυτός που πέρασε απέξω από το Ηρώδειο, του περίσσευαν 200 ευρώ και αγόρασε από τον πρώτο φίλο ένα εισιτήριο να δει τι στον μπούτσο γίνεται εδώ από κοινή τουριστική περιέργεια. Όλοι αυτοί, δεν είναι δυνατό να έχουν την ίδια αίσθηση της ιστορικότητας ή μη της βραδιάς. Ανάλογα με το πόσο κοντά βρίσκεσαι ή θες να νομίζεις πως βρίσκεσαι στο group, η σημασία της βραδιάς αυξάνεται γεωμετρικά. Όμως ακόμα και ένας ταπεινός φασαίος να είσαι, το γεγονός πως βρέθηκες στους τυχερούς που παρακολούθησαν μια μέταλ μπάντα να παίζει μέσα στο Ηρώδειο για πρώτη φορά, δίνει extra aura points για να φλεξαριστούν στην παλιοπαρέα. Οι υπόλοιποι άσχετοι, που ούτε στο live πήγαν ούτε πίτα έφαγαν από τα κέρδη, δεν μπορώ να καταλάβω πως θα νιώσουν την ιστορικότητα της βραδιάς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως υπάρχει μερίδα του κόσμου που αφουγκράζεται την μουσική χωρίς να έχει ενδιαφέρον για τον πόλεμο των genres, ούτε καν ενδιαφέρονται για την παγκόσμια ειρήνη. Και το προσωπικό μου αισθητήριο λέει πως όλοι αυτοί οι “άσχετοι” είναι μικροί στην ηλικία και καλώς ή κακώς, θα καθορίσουν εν πολλοίς την ιστορία από δω και πέρα. Τροφή για σκέψη.
Η Σκηνή
Η έρμη ελληνική σκηνή έχει τραβήξει διάφορα από αντίστοιχες επιτυχίες και θα έπρεπε να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί όταν χρησιμοποιούνται αυτά τα μάρκετινγκ τρικς σε τέτοιο scale. Το να παίξει μια μέταλ μπάντα σε έναν ιστορικό χώρο είναι something, είναι μια ένωση ενός αντισυμβατικού χώρου με έναν πλήρως συμβατικό κόσμο, όπου είναι πλέον cool να εμφανίζονται εκεί ταυτόχρονα ένας standup comedian, ένας μπουζουκτσης, ένα θεατρικό σύνολο, ένα κουαρτέτο εγχόρδων, ένας παγκοσμίου φήμης μαέστρος, μια παρηκμασμένη pop star, μια post rock μπάντα, μια δεύτερη post rock μπάντα κ.ο.κ. Με λίγα λόγια, αδερφέ, το ιστορικό γεγονός δεν επετεύχθη όταν για να παίξεις εκεί έπρεπε να είσαι μέλος της “παγκόσμιας πολιτιστικής ελίτ” αλλά ίσως όταν οι πύλες άνοιξαν για να υποδεχθούν το οποιοδήποτε freak show που απαντάει στο ερώτημα “τι μπορεί να παίξει στο Ηρώδειο και να το γεμίσει;”. Συγχωράτε με αδέρφια, όμως αυτή η διαδικασία δεν συνδέεται καθόλου με την ελληνική σκηνή. Δεν θα πάρει φωτιά η σκηνή, ούτε θα γεμίζουν τα υπόγεια clubs, ούτε καν θα ασχοληθεί κάποιος αν από αύριο το Ηρώδειο και κάθε γαμημένο καλοκαίρι φιλοξενεί και μια μέταλ μπάντα. Η κανονικοποίηση ενός χώρου που θέλει να θεωρείται αντισυμβατικός, ποτέ δεν έφερε κάτι καλό eventually. Βέβαια ακούω και την άποψη, πως το metal έχει κανονικοποιηθεί πολλά χρόνια τώρα και αυτό ήταν ένα κερασάκι στην τούρτα. Ακόμα και αυτό να έχει συμβεί, η θέση αυτή ισχυροποιεί το point μου, δεν αλλάζω λέξη από όσα λέω εδώ πέρα. Με ακόμα πιο λίγα λόγια, για την ελληνική σκηνή η πρώτη φορά των Septicflesh στο Ηρώδειο, είναι ένα ακριβό κόσμημα στο χέρι ενός γυμνού βασιλιά. Αν ψάχνετε για ιστορία στην ελληνική σκηνή, ίσως θα πρέπει να σκύψετε λίγο πιο χαμηλά, εκεί που οι τίμιοι εργάτες αυτής, μέρα με την μέρα στήνουν 100αδες μικρά live κάθε μέρα, για να βγει το προβάδικο και τα μεταφορικά. Την ιστορία άλλωστε την φτιάχνουν οι λαοί, όχι οι βασιλιάδες.
ΥΓ. Thanks to Martha Kourogeni για την φώτο.
