Πρώτος ανέβηκε στη σκηνή ο Liebknecht, ο οποίος μας χάρισε ένα δυναμικό, πλήρες, ευφάνταστο και προσεγμένο στις λεπτομέρειες DJ set. Πρόκειται για τον έμπειρο Γερμανό καλλιτέχνη Daniel Myer, που πίσω από αυτό το alter ego ξεσπάθωσε με electro-industrial μίξεις που σου διαόλιζαν τον εγκέφαλο. Ό,τι και να δοκίμαζε ο άνθρωπος στην κονσόλα, του έβγαινε: από τον τρόπο με τον οποίον έμπλεκε τα βρώμικα techno beats με τα φωνητικά της Björk, μέχρι τους σιδερένιους ρυθμούς και την εξαιρετική experimental διασκευή της παλιάς επιτυχίας του Adamski "Killer".
Οι Nitzer Ebb πήραν τη σκυτάλη και με μιλιταριστικό ζήλο παρουσίασαν ένα άριστο set τραγουδιών. Η σκληροτράχηλη EBM (electronic body music) αισθητική τους δεν θα μπορούσε να ακουστεί πιο μεγαλοπρεπής, πιο αποστασιοποιημένη συναισθηματικά –κομπλιμέντο είναι αυτό– πιο αυθεντική, πιο κρύα και πιο ελκυστική.
Ο Douglas McCarthy ήταν επιβλητικός με το clean cut στυλ, το μαύρο κουστούμι και τα μαύρα γυαλιά. Και δεν σταμάτησε να οργώνει τη σκηνή, να γδέρνει τα ηχεία με παγερές, αγωνιώδεις κραυγές και να ζει το κάθε τραγούδι ξεχωριστά. Η συναυλία θα περιγραφόταν λοιπόν σαν μια επίθεση στις αισθήσεις από βιομηχανικό post-punk ρυθμολογικού χάους. Ένα πηχτό μείγμα «διεστραμμένης» συμπεριφοράς και industrial αισθητικής, όλα μαζί λουσμένα από διάχυτο, μαύρο EBM φως.
Μετά από τόσες δεκαετίες και παρά την δεκαπενταετή ανάπαυλα στην καριέρα τους, οι Nitzer Ebb απέδειξαν στο Temple ότι παραμένουν εμμονικοί στρατιώτες μίας φουτουριστικής μηχανής, η οποία εξακολουθεί να θρέφεται από τον χορό του κόσμου σε βρώμικα υπόγεια.
Από το "Blood Money" και το "Getting Closer" μέχρι το "Once You Say", το "Ascend" και το "Join Ιn Τhe Chant" και από το "Captivate" μέχρι το κολασμένο "Murderous", η τελετουργική φιέστα της μπάντας αποδείχθηκε αρκούντως στρεσογόνα, αλλά και αλάνθαστη. Με τον McCarthy σε μεγάλα κέφια και απόλυτα επικοινωνιακό και με τον Ben Harris να βγαίνει πωρωμένος στο προσκήνιο, για να δώσει παλμό στις πρώτες σειρές.
Ήταν υπόθεση βαθιά νυχτερινή αυτή η συναυλιακή επίσκεψη. Πλασμένη να λειτουργήσει σαν ένα μαζικό κάλεσμα εκ μέρους του συγκροτήματος, με σκοπό να μας παρασύρει και να μην καταλάβουμε για πότε έκλεισαν πίσω μας οι χοντρές σιδερένιες πύλες του φετιχιστικού club.
{youtube}S3UnkQhAWQw{/youtube}
