Wibbly wobbly timey wimey! Αν η παλιά Αγγλική ρήση “something old, something blue, something borrowed, something new…” φέρνει αυτομάτως στο μυαλό γαμήλιες τελετές και όρκους αιώνιας αγάπης, τότε μάλλον οι χώρο-χρονικές περιπέτειες ενός εξωγήινου υπέρ-αιωνόβιου ταξιδευτή του Γαλαξία που κυκλοφορεί στο σύμπαν μέσα σε έναν μπλε Αγγλικό τηλεφωνικό θάλαμο, πιθανότατα χρειάζονται συστάσεις από την αρχή. Πολύ πιθανό άλλωστε, μιας και το Doctor Who, μια από τις κορωνίδες της βρετανικής τηλεοπτικής επιστημονικής φαντασίας υπήρξε ανέκαθεν ένα αμιγώς εγχώριο τηλεοπτικό προϊόν -από το 1963, όταν και ξεκίνησε την προβολή της η σειρά στο BBC. Μέσα στις δεκαετίες ο αγαπημένος Doctor των Βρετανών άλλαξε συνολικά 14 φορές πρόσωπο -σε μια πολύ έξυπνη συνθήκη της σειράς, ώστε να μένει πάντα επίκαιρη και να μπορεί να επεκτείνει τα ταξίδια του αγαπημένου της Doctor εσαεί στο μέλλον- και γαλούχησε αρκετές γενιές θεατών που περίμεναν κάθε εβδομάδα να μάθουν σε τι περίεργα μέρη ή σε ποια εποχή θα τους ταξίδευε ο μυστηριώδης εξωγήινος με τις δύο καρδιές και την αδάμαστη ανάγκη εξερεύνησης κάθε σπιθαμής του χρόνου και του χώρου.
Το σύγχρονο, πετυχημένο εμπορικά και καλλιτεχνικά, revival της σειράς το 2005 αλλά και η νέα εποχή του internet έφεραν τις νέες περιπέτειες του Doctor Who σε περισσότερα σπίτια εκτός Ηνωμένου Βασιλείου, συστήνοντας καλύτερα τον Doctor στο νέο, διευρυμένο πλέον παγκόσμιο τηλεοπτικό κοινό. Προσφάτως, η συμφωνία Disney και BBC ήρθε σχεδόν νομοτελειακά και η νέα σεζόν του Doctor Who προβλήθηκε μέσω του Disney+ ταυτόχρονα σε ολόκληρο τον κόσμο, για πρώτη φορά στην ιστορία της - εκτοξεύοντας παράλληλα το budget της σειράς και… χάνοντας μοιραία και κάτι από την πάλαι ποτέ low budget γοητεία της.
Η Disney/BBC εποχή του Doctor Who έφερε αρχικά ξανά στη καρέκλα του showrunner τον Russell T. Davies (It’s a Sin, Years and Years, Queer as Folk), τον υπεύθυνο δηλαδή του αρχικού revival της σειράς το 2005 και showrunner των τεσσάρων πρώτων της seasons. Μια κίνηση που αντιμετωπίστηκε με ενθουσιασμό, καθώς η προηγούμενη σεζόν με τον Chris Chibnall στα ηνία και την Jodie Whittaker ως την πρώτη γυναίκα Doctor απογοήτευσε τους φίλους της σειράς -ήδη ρωγμές είχαν αρχίσει να αναδεικνύονται από τις αμέσως προηγούμενες seasons με τον Steven Moffat στο τιμόνι και τον Peter Capaldi στον ομότιτλο ρόλο. Μαζί με τον Davies έρχεται και ο Ncuti Gatwa (Sex Education, Barbie) στον ρόλο του Doctor, αναλαμβάνοντας τη σκυτάλη από την Jodie Whittaker και τον David Tennant – τον κατά γενική ομολογία αγαπημένο Doctor της νέας εποχής, ο οποίος επανέλαβε τον ρόλο του στα 3 special επεισόδια που προηγήθηκαν της νέας σεζόν. Δίπλα του προστέθηκε σαν companion η Millie Gibson του Coronation Street και ένας μικρός θίασος από γνωστούς Βρετανούς τηλεοπτικούς ηθοποιούς.
Αν ψάχνει λοιπόν κανείς να χαρακτηρίσει με μια λέξη αυτή τη νέα -από πολλές απόψεις- season του Doctor Who, η λέξη αυτή θα ήταν μάλλον «πολύχρωμη»: ο ανοιχτά queer Gatwa έρχεται με μια σαρωτική φόρα να χρωματίσει κάθε επεισόδιο της σειράς με μια συναρπαστική ενέργεια. Η ενέργεια αυτή παρασέρνει εμφατικά και όλα εκείνα τα σταθερά αρνητικά στοιχεία του showrunner της, όπως η εύκολη ροπή προς το μελόδραμα, η αφελής σημασιολογία και η συχνή του αδυναμία να ολοκληρώνει δυναμικά ένα εξίσου δυναμικό κεντρικό σεναριακό arc -στοιχεία τα οποία δεν λείπουν και από την νέα σεζόν, έστω και σε βαθμό εμφανώς υποδεέστερο από το προ 20ετίας σχεδόν παρελθόν. Ο Gatwa αποδεικνύεται ο τέλειος partner in crime του επίσης ανοικτά gay Davies και μαζί συνεχίζουν τη μακρά παράδοση της σειράς σε θέματα συμπερίληψης και εκπροσώπησης, καθρεπτίζοντας στις περιπέτειες του Doctor την εκάστοτε εποχή και όλο το πολιτισμικό και κοινωνικό της πλαίσιο – χωρίς ποτέ η σειρά να θυσιάζει κάτι από το καλλιτεχνικό της όραμα για να ξεπέσει στον φθηνό διδακτισμό. O Gatwa φέρνει μια όρεξη και ενέργεια που μπορεί να αιχμαλωτίσει ακόμα και τον πιο επικριτικό φίλο του show, ενώ παράλληλα πετυχαίνει άκοπα και αβίαστα μια δυνατή χημεία με τη νεαρή Gibson -η οποία γρήγορα βρίσκει τα πατήματά της και βουτάει στον παλαβό κόσμο του Tardis με περίσσια άνεση και μπρίο.
Τα επεισόδια του νέου κύκλου είναι συνολικά 8 (θα επωφελούνταν σίγουρα από μερικά ακόμα) και ένα προς ένα καταφέρνουν να «πιάσουν» όλο το φάσμα μιας καλής μέσης season του Doctor Who: υπάρχουν τα «ανόητα» γαρ χαριτωμένα και ξέγνοιαστα - «Σάββατο πρωί με τα δημητριακά» -επεισόδια, όπως το εναρκτήριο Space Babies, υπάρχει το Moffat επεισόδιο (Boom) που συνεχίζει με τον τρόπο του τα εξαιρετικά stand alone επεισόδια του δημιουργού τύπου Blink, υπάρχουν τα ήδη κλασσικά, όπως το φανταστικό 73 Yards ή το εξωφρενικό The Devil’s Chord (το οποίο μεταπηδάει από τον τρόμο στο musical και στην 4th wall breaking κωμωδία όπως κανένα άλλο μάλλον επεισόδιο της σειράς), υπάρχουν τα επεισόδια που «σκαλίζουν» τον πρωταγωνιστή λίγο παραπάνω, ενώ παράλληλα δείχνουν το μέλλον με νέους χαρακτήρες όπως το Rogue, υπάρχουν τα επεισόδια που καυτηριάζουν σύγχρονα κοινωνικά φαινόμενα με έναν εντελώς Douglas Adams Βρετανικό τρόπο (Dot and Bubble), υπάρχει το -ανέκαθεν επί θητεία Davies- προ-τελευταίο επεισόδιο της season που σε κρατάει στην άκρη της θέσης σου με τα νύχια μπηγμένα στο κάθισμα (The Legend of Ruby Sunday) και τέλος, υπάρχει το grand finale (Empire of Death) που ίσως είναι λιγότερο θεαματικό από ότι περιμένει κανείς – όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση κατορθώνει να κλείσει ένα σύντομο μα περιεκτικό arc 8 επεισοδίων συν τριών επετειακών με ικανοποιητικό τρόπο.
Ως όφειλε λοιπόν, η τελευταία season του Doctor Who κάνει ένα ριζικό re-invent στον εαυτό της, «παίζει» με τα είδη και τις δυνατότητες του format και προσγειώνεται με ορμή στο 2024, με προφανή στόχο να πάει σε διαφορετική κατεύθυνση από τις αμέσως προηγούμενες seasons – χωρίς ποτέ να χάνει τα βασικά στοιχεία της αρχικής της ταυτότητας. Τα σκαμπανευάσματα δεν λείπουν, όμως και αυτά ήταν ανέκαθεν μέρος της όλης εμπειρίας – και στη συγκεκριμένη περίπτωση λειτουργούν μάλλον αρκετά πιο ανώδυνα από άλλες φορές. Ο νέος Doctor Who του Russell T. Davies και του Ncuti Gatwa έχει σιγουριά στις κινήσεις του, εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του και πάνω από όλα όρεξη – πολύ όρεξη να εξελίξει το franchise προς τα μπροστά, χωρίς πισογυρίσματα και ευκολίες. Αρκεί κάποιος να αφεθεί στη μαγεία που μπορεί να προσφέρει ένα ταξίδι στα άστρα, μέσα σε ένα πελώριο μπλε κουτί και με πλοηγό έναν ανθρωπόμορφο εξωγήινο που πιστεύει ότι τα πάντα είναι πιθανά!
