Ο Adam -μοναχικός, μελαγχολικός, 40άρης, εργένης- είναι κλεισμένος σπίτι με writer’s block. Την πόρτα του, την σκέψη του και την ψυχή του ξεκλειδώνει αναπάντεχα ένα μυστηριώδες γοητευτικό πλάσμα, o αρκετά νεότερός του, Harry, που τρίβει επίμονα το πρόσωπό του στην χαραμάδα της πόρτας και ζητά να μπει μέσα. Ο Adam -αν και intrigued- τον αποφεύγει και ξανακρύβεται στο καβούκι του. Μετά από αυτό το περιστατικό, σαν υπνοβάτης οδηγείται στο σπίτι των παιδικών του χρόνων και εκεί βρίσκει τους γονείς του, όπως τους θυμάται από την ημέρα που τους είδε για τελευταία φορά.
Κάπου στο Λονδίνο, κάπου στο σήμερα:
«Είσαι queer, σωστά;»
«Ναι, ΟΚ, queer. Ή gay. Είμαι gay.»
«Πλέον λέμε queer. Ακούγεται πιο ευγενικό.»
Οι πρωταγωνιστές της νέας ταινίας του Andrew Haigh Άγνωστοι Μεταξύ Μας Andrew Scott και Paul Mescal φωτογραφήθηκαν και προβλήθηκαν πολύ, πάρα πολύ -πολύ περισσότερο, ενδεχομένως, κι από πολλούς A-listers της περσινής κινηματογραφικής σεζόν. Το φιλμ διαφημίστηκε ως gay drama της χρονιάς, στην πλειονότητά τους οι κριτικοί το χαρακτήρισαν αριστούργημα, το κοινό έφευγε κλαίγοντας από την αίθουσα του σινεμά και επέστρεφε για δεύτερη και τρίτη προβολή. Οι ανυποψίαστοι σινεφίλ, επηρεασμένοι από όλα αυτά, έσπευδαν στους κινηματογράφους με πολύ συγκεκριμένες προσδοκίες, έχοντας υπόψιν τα βασικά: Το story βασιζόταν σε ιαπωνικό βιβλίο, το τρέιλερ υποδήλωνε μια μείξη ερωτικής έντασης και μεταφυσικού δράματος και (α, τι ωραίο «τυράκι»!) σε συνεντεύξεις είχε αποκαλυφθεί πως οι σκηνές όπου ο Adam συναντιέται με τους γονείς του (Claire Foy και Jamie Bell) γυρίστηκαν στο πραγματικό πατρικό του (openly gay) σκηνοθέτη στο Croydon, με τη σύμφωνη γνώμη των τωρινών ενοίκων. Αυτό που δεν περίμεναν οι θεατές, ωστόσο, ήταν το ότι η ταινία (μα gay drama δε λέγανε;) -ύπουλα, υποδόρροια, σχεδόν υπνωτιστικά- θα κατάφερνε να φέρει και εκείνους σε επαφή με δικές τους απωθημένες σκέψεις ή και αναμνήσεις.
Λέξη κλειδή: επαφή. Δύσκολο πράγμα. Εδώ παρουσιάζεται σε όλες της τις εκφάνσεις: επαφή με τον εαυτό, με τα συναισθήματα, με το παρελθόν και τις αναμνήσεις, επικοινωνιακή επαφή, εγκεφαλική, σεξουαλική, συντροφική.
Η ερωτική χημεία του διδύμου βάζει φωτιά στο σελιλόιντ, στο πρώτο φιλί του Adam του κόβεται η ανάσα γιατί έχει πολύ καιρό να το κάνει αυτό και «ξέχασε να αναπνεύσει». Φυσικά και έχει φιληθεί ξανά, απλά αυτή τη φορά η σύνδεση είναι βαθειά, κι όλα φαντάζουν πρωτόγνωρα. Όλο αυτό το παράφορο βίωμα θα τον «ξυπνήσει», θα δει τον εαυτό του μέσα από τα μάτια του Harry, θα νιώσει θαλπωρή, ζεστασιά, θα αναπολήσει τα τρυφερά χάδια και τις στοργικές αγκαλιές των γονιών του όταν ήταν παιδί, θα θυμηθεί το πώς όλα τα προβλήματα έμοιαζαν λυμένα ως διά μαγείας, όταν υπήρχε ακόμα η επιλογή απλά να χωθείς στο μεγάλο κρεβάτι, κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα, ανάμεσα στους γονείς σου.
Όμως… Αυτή δεν είναι μια ταινία (μόνο) για το βίωμα ενός ομοφυλόφιλου άνδρα που προσπαθεί να πει στους γονείς του αυτά που δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να πει.
«Όχι δεν έχω κοπέλα. Γιατί δεν μου αρέσουν τα κορίτσια.»
…Ούτε μια ταινία (μόνο) για γονείς που μετανιώνουν για πράξεις ή παραλείψεις και δεν υπάρχει τρόπος να γυρίσουν πίσω τον χρόνο και να επανορθώσουν ένα παιδικό τραύμα.
«Συγγνώμη που σε άκουγα να κλαις στο δωμάτιο και δεν ερχόμουν να δω τι έχεις».
…Ούτε μια ταινία (μόνο) για την εξέλιξη (ή μη) της κοινωνίας ως προς την αποδοχή και στήριξη των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων.
«Πλέον μπορούν και παντρεύονται μεταξύ τους και οι άντρες. Και οι γυναίκες. Όλα έχουν αλλάξει πια. Όλα.»
…Ούτε μια ταινία (μόνο) για την αστική αποξένωση και την πανδημική κατάθλιψη.
«Δηλαδή δεν νιώθεις μόνος;»
«…Όχι όμως επειδή είμαι gay».
Στα μισά της ταινίας ο Adam και ο Harry μπαίνουν στο μετρό, κατεβαίνουν downtown, μπαίνουν σε ένα κλαμπ, πίνουν μερικούς γύρους pints, κατεβάζουν σφηνάκια, σνιφάρουν κεταμίνη και αφήνονται στα ένστικτα. Από πίσω παίζει Blur.
The death of the party
Came as no surprise
Why did we bother
Should have stayed away
Another night
And I thought well well
Go to another party
And hang myself
Gently on the shelf
Ο Adam ζαλίζεται, ξυπνά ρουφώντας οξυγόνο απότομα, σαν από μακροβούτι, είναι μόνος, το πάρτυ έχει πεθάνει.
Λίγο πριν τους τίτλους τέλους οι Frankie Goes to Hollywood συμβουλεύουν “make love your goal” κι όλο το αστρικό σύμπαν συνοψίζεται σε μια αγκαλιά.
Πριν και πάνω από όλα, αυτή η ταινία είναι μια ψυχαναλυτική άσκηση πάνω στην ματαιότητα της ύπαρξης που φοβάται να δώσει και να δεχτεί αγάπη.
«Φοβόμουν να σε αφήσω να μπεις μέσα».
Η ταινία του Andrew Haigh All Of Us Strangers προβάλλεται στις αίθουσες.
