Τι άραγε συμβαίνει όταν ένα υπέρ-επιτυχημένο anime, το οποίο βασίζεται στο μεγαλύτερο manga όλων των εποχών (με κάτι παραπάνω από σχεδόν μισό δισεκατομμύριο πωλήσεις μέχρι και το 2022), με 25 χρόνια παρουσίας στη μικρή οθόνη, 1000κάτι επεισόδια και αρκετές spin-off ταινίες ανακοινώνεται ότι θα διασκευαστεί σε μια live action τηλεοπτική σειρά από το Netflix; Tο κανάλι δηλαδή πίσω από τα Death Note και Cowboy Bebop live action adaptations - τα οποία είναι ικανά να προκαλέσουν μέχρι και αυτό-ανάφλεξη στον δύστυχο θεατή που θα μπει στη διαδικασία να τα παρακολουθήσει; Αν συνυπολογίσει κανείς και το γεγονός, ότι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του One Piece είναι η εξωφρενική, over the top σουρεαλιστική παλαβομάρα σε κάθε του σχεδόν επίπεδο (αισθητικό, σε όρους storytelling, θεματικό κτλ.), αλλά και την κακή παράδοση που έχει χτιστεί διαχρονικά στην live action τηλεοπτική ή κινηματογραφική μεταφορά αγαπημένων anime, το στοίχημα του καναλιού και του δημιουργού του One Piece -executive producer της τηλεοπτικής σειράς- Εiichiro Oda έμοιαζε όχι απλά χαμένο, αλλά σαν κάτι που ερχόταν με φόρα να θέσει ένα “new level of low” για τις anime/manga live action μεταφορές στην οθόνη. Και όμως, μετά και το πέρας του 8ου επεισοδίου της πρώτης σεζόν του One Piece, ο live action Monkey D. Luffy έχει κάθε δικαίωμα να ελπίζει ότι θα καταφέρει να γίνει μια μέρα ο «Βασιλιάς των Πειρατών», γιατί έχει κερδίσει πλέον με το σπαθί του -ή στην συγκεκριμένη περίπτωση με τις λαστιχένιες γροθιές και κλωτσιές του(!) - μια θέση στη σύγχρονη τηλεοπτική πραγματικότητα.
Ο Monkey D. Luffy σαλπάρει μέσα σε ένα βαρέλι (!) προς τη Μεγάλη Ρότα, ένα μυθικό μέρος που συγκλίνουν όλοι οι ωκεανοί της Γης, όπου ο μεγαλύτερος πειρατής της εποχής του έχει κρύψει τον προσωπικό του θησαυρό, το One Piece. Για να το καταφέρει αυτό, θα στρατολογήσει στη πορεία μια παρέα απόκληρων, ο καθένας εκ των οποίων κουβαλάει μια προσωπική τραγική ιστορία σαν αποσκευή, αλλά και ένα πολύ συγκεκριμένο όνειρο να κυνηγήσει. O Luffy θα τους εμπνεύσει να κυνηγήσουν όλοι μαζί τα όνειρά τους και έτσι θα ξεχυθούν παρέα σε έναν φανταστικό κόσμο γεμάτο πειρατές, κυνηγούς πειρατών, ορδές Ναυτικών - Λιμενικών που δουλεύουν για την Παγκόσμια Κυβέρνηση, πλάσματα που ξεπερνούν κάθε φαντασία, εξωτικά μέρη και χιλιάδες κινδύνους εντός και εκτός θαλάσσης.
Το One Piece του Netflix πάσχει από όλες τις παθογένειες μιας τυπικής σειράς του καναλιού: μέτρια σκηνοθεσία -ενίοτε και φτηνιάρικη, με μερικές πολύ άστοχες επιλογές όσον αφορά κάποια close ups στα πρόσωπα ηρώων και ανταγωνιστών- κάκιστη φωτογραφία με εκείνη την trademark «ξεπλυμένη» χρωματική απόχρωση που δείχνει να αγαπάει τόσο πολύ η πλατφόρμα, αναμενόμενα μέτριο CGI και μερικές ερμηνευτικές αστοχίες εδώ και εκεί, οι οποίες δεν ενοχλούν, αλλά ούτε και περνάνε απαρατήρητες. Όμως, όλα τα παραπάνω συγχωρούνται για έναν και μόνο λόγο: η σειρά δημιουργήθηκε με τεράστια αγάπη, τόσο για αυτό που θέλει να είναι, όσο και για το πρωτότυπο υλικό στο οποίο βασίστηκε. Και αυτό είναι εμφανές από τα πρώτα κιόλας λεπτά του πρώτου επεισοδίου της μέχρι το φινάλε. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να αφεθεί κανείς ολοκληρωτικά στον κυνισμό του και να «κολλήσει» σε τεχνικά ζητήματα και λεπτομέρειες, που αφορούν την κατασκευή της σειράς και μόνο, αγνοώντας το προφανές -ότι το One Piece είναι, σε κάθε του επίπεδο, ότι πιο κοντά θα δει κάποιος σε κυριακάτικο cartoon, με όλες εκείνες τις σωστές αναλογίες θεάματος και συγκίνησης που θα κάνουν έναν ενήλικο να θυμηθεί πως κάποτε υπήρξε και εκείνος παιδί.
Η αγάπη των δημιουργών της σειρά αλλά και το μεράκι που επιστράτευσαν στο να «πιάσουν» το πνεύμα και το ύφος ενός κυριακάτικου anime, μετουσιώνεται αρχικά στο οπτικό κομμάτι της σειράς, το οποίο αποτελεί και ένα από τα πιο τρανταχτά της highlights. Πανέμορφα και πελώρια χειροποίητα σκηνικά, κατασκευές που «ουρλιάζουν» διαρκώς Terry Gilliam και Jean - Pierre Jeunet/Marc Caro με την πολύπλοκη, πολύχρωμη και πολύ-σύνθετη δομή τους, «παρδαλά» κουστούμια -τα οποία δεν προδίδουν σε κανένα δευτερόλεπτο την «χάρτινη» καταγωγή τους- όλα δουλεύουν υπέρ μιας οπτικής πανδαισίας που σπάνια επιδεικνύει το Netflix στις πρωτότυπες σειρές του. Το επίπεδο των πρακτικών εφέ οριακά συγκινεί σε ορισμένες περιπτώσεις, θυμίζοντας πως ακόμα και όταν όλα δεν λειτουργούν στην εντέλεια, πιθανότατα αρκεί κάτι χειροπιαστό για να σε βυθίσει όλο και πιο βαθιά σε έναν κόσμο, ο οποίος εξαιτίας και της αναλογικότητάς του, μοιάζει αληθινός. Σε δεύτερο τόνο, οι δημιουργοί της σειράς δεν κρύβουν σε κανένα δευτερόλεπτο τις original καταβολές της. Αυτό σημαίνει ότι δεν γίνεται καμία έκπτωση στο σενάριο, στον ρυθμό αλλά και στο ύφος της σειράς, σε αντιστοιχία με την anime εκδοχή της. Ακόμα και οι σκηνοθετικές αστοχίες της σειράς συμβάλλουν με τον τρόπο τους στο να αποκτήσει το One Piece μια πιο cartoon-y λογική στη δομή του, καθώς το μοντάζ τρέχει διαρκώς να χωρέσει όλο και περισσότερα στην εικόνα, οι πληροφορίες πάνε και έρχονται με ρυθμό πολυβόλου, οι συμπεριφορές ηρώων και ανταγωνιστών έχουν κάτι το εγγενές «κομιξικό» και η γενικότερη φιλοσοφία που διέπει το σύμπαν των showrunners Matt Owens και Steven Maeda είναι ξεκάθαρα υπέρ της πλήρους αφομοίωσης της «παλαβομάρας» του πρωτότυπου υλικού. Πιθανότατα το One Piece είναι και ότι πιο κοντά δημιουργήθηκε ποτέ στο να πιάσει τόσο ικανοποιητικά τον τόνο και το γενικότερο ύφος ενός εβδομαδιαίου anime, σε όρους που δεν περιέχουν παρά ελάχιστες στιγμές «αμερικανοποίησης» του κεντρικού του σεναριακού ιστού.
Ορισμένες αλλαγές εδώ και εκεί κρίνονται επιτυχημένες -μιας και, όσο και να ευλογεί κανείς τις προθέσεις των δημιουργών, είναι αδύνατον κάποια στοιχεία της σειράς να μεταφερθούν επακριβώς σε μια live action εκδοχή της- ενώ όλα τα παραπάνω έρχονται να συμπληρώσουν οι σκηνές δράσης, οι οποίες με τη σειρά τους είναι γεμάτες ευφάνταστες χορογραφίες από επαγγελματίες κασκαντέρ αλλά και μέλη του cast. Η σκηνοθεσία σε αυτές ξεφεύγει από την ευρύτερη μετριότητα που τη διακρίνει στην υπόλοιπη σειρά και προσφέρει απλόχερη widescreen απόλαυση χωρίς εκνευριστικά close ups στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών ή hand-held πλάνα που συνήθως προκαλούν ναυτία.
Το cast τέλος της σειράς, αν και όπως προαναφέρθηκε δεν του λείπουν οι αδυναμίες, κρίνεται άκρως πετυχημένο και απολαυστικό, με την κεντρική πεντάδα των Iñaki Godoy, Emily Rudd, Mackenyu, Jacob Romero Gibson και Taz Skylar να πείθει 100% στους ρόλους της, ενώ παράλληλα η χημεία μεταξύ των ηθοποιών να χτυπάει κόκκινο. Από το υπόλοιπο πολυπληθές cast ξεχωρίζει χαρακτηριστικά ο Jeff Ward των παλαιότερων Agents of S.H.I.E.L.D -εδώ ως Buggy the Clown σε μια πολύ πετυχημένη comic relief παρουσία που ενίοτε γίνεται και αρκούντως απειλητική για τους πρωταγωνιστές- ενώ παράλληλα δίνεται χρόνος ακόμα και στους πιο δεύτερο-τρίτους χαρακτήρες να λάμψουν και να αφήσουν το αποτύπωμά τους στην οθόνη. Η μουσική τέλος της σειράς, θυμίζει πολύ έντονα ένα πάντρεμα των soundtracks των Pirates of the Caribbean με κλασσικά swashbucklerμουσικά θέματα, ενώ δυστυχώς η original μουσική του anime είναι απούσα στο μεγαλύτερο μέρος της σειράς -η χρήση της όμως σε καίρια σημεία προς το φινάλε, σίγουρα θα φέρει μερικά δάκρυα χαράς στους θεατές που μεγάλωσαν με τις περιπέτειες του Luffy, του Zoro, της Nami, του Usopp, του Sanji και των υπόλοιπων Straw Hat Pirates.
Συνοψίζοντας, το One Piece δεν είναι η σειρά που θα αλλάξει τον κόσμο, ούτε αναμένεται να αρέσει σε όλους, αλλά ως μεταφορά anime σε μικρή οθόνη είναι μάλλον ότι πιο κοντά έχουμε δει ως τώρα στο να πιάνει (από τα μαλλιά) το vibe του αρχικού του format. Σαν ιστορία «τρέχει» μόνο του και δεν θέλει ιδιαίτερη σεναριακή μεταχείριση όπως πχ το -αποτυχημένο εν τέλει- Cowboy Bebop, καθώς είναι φτιαγμένο με τα πιο πιασάρικα και fun υλικά ώστε να περάσει κάποιος καλά, χωρίς να σκοτίζεται ιδιαίτερα με το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής του είναι ένα λαστιχένιο αγόρι και ο ύπαρχός του ένας ξιφομάχος που κραδαίνει 3 σπαθιά στη μάχη -το ένα στο στόμα του. Οι δημιουργοί δεν φοβήθηκαν την παλαβή φύση του anime ή του manga, αλλά την αγκάλιασαν σε κάθε της υπερβολή, εξτραβαγκάνζα και παιδικότητα -τόσο υφολογικά και σεναριακά, όσο όμως και σε επίπεδο γενικότερης κατασκευής. Και αυτό την σημερινή κυνική εποχή των βαρύγδουπων δραμάτων και των σοβαροφανών σειρών φαντασίας, δεν θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο. Εν αναμονή της 2ης σεζόν λοιπόν, gomu gomu no pistol και to be continued…
To "One Piece" το πρώτο Σαββατοκύριακο προβολής του στο Netflix, βρέθηκε στην Νο.1 θέση των προτιμήσεων των τηλεθεατών σε 84 διαφορετικές χώρες, καταρρίπτοντας έτσι τα ρεκόρ τόσο του "Wednesday", όσο και της τέταρτης σεζόν του "Stranger Things", τα οποία όταν έγιναν διαθέσιμα στη συνδρομητική πλατφόρμα κατέκτησαν την κορυφή 83 χωρών.
