Θεωρείται ένα από τα πιο επιτυχημένα παιδικά παιχνίδια όλων των εποχών και σίγουρα ξεχωρίζει ως η πιο δημοφιλής παιδική κούκλα σε ολόκληρο τον κόσμο από το 1959 όταν και «γεννήθηκε». Είναι όμως παράλληλα μια από τις πιο προβληματικές συλλήψεις στον πολύχρωμο κόσμο των παιχνιδιών, έχοντας διαμορφώσει μερικά από τα πλέον άπιαστα για οποιοδήποτε κορίτσι ή γυναίκα πρότυπα ομορφιάς εκεί έξω. Και μοιάζει εδώ και μερικά χρόνια να είναι αρκετά ντεμοντέ. Τι δουλειά έχει λοιπόν η Greta Gerwig να σκηνοθετήσει μια ταινία για την κούκλα της Barbie, με την ευλογία του εταιρικού κολοσσού της Mattel και διαθέτοντας ένα διόλου ασήμαντο background στον indie κινηματογράφο με σαφή φεμινιστική ματιά; Αυτή ήταν και η μεγάλη απορία που μας έτρωγε όλους τους προηγούμενους μήνες, όσο το Barbiecore απλωνόταν σε κάθε γωνιά του σινεφίλ και μη διαδικτύου, σε ένα από τα πιο επιτυχημένα και fun κινηματογραφικά πρόμο όλων των εποχών. Και μπορεί η ελληνική εταιρία διανομής να μας στέρησε την ευκαιρία να απολαύσουμε τη Barbie ως double bill μαζί με το Oppenheimer (το Barbenheimer είναι το απόλυτο κινηματογραφικό ραντεβού του καλοκαιριού παγκοσμίως), το σίγουρο είναι όμως ότι και η απορία μας λύθηκε και εμείς περάσαμε σπουδαία. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η Barbie της γλυκύτατης στον ρόλο Μargot Robbie φαίνεται να τα περνάει περίφημα στην hot pink Barbieland μαζί με όλες τις υπόλοιπες Barbies και τους Kens τους (με τον Ryan Gosling να είναι ο βασικός από αυτούς, ο Beach Ken). Η θρυλική κούκλα ζει στο άνετο κουκλόσπιτό της, κάνει πατίνια όλη μέρα με τις φίλες της, λιάζεται στην παραλία και περνάει κάθε νύχτα ως girls night out με επικά parties γεμάτα glitter και χορό. Η Barbie γοργόνα κολυμπάει κάπου εκεί γύρω (hello Dua Lipa!), μαζί με τη Barbie φυσικό της Emma Mackey, τη Barbie συγγραφέα της Alexandra Ship, τη Barbie πρόεδρο των ΗΠΑ της Issa Rae και δεκάδες ακόμη συμπαθέστατες κούκλες – πάντα εμπνευσμένες από τα πραγματικά προϊόντα του καταλόγου της Mattel. Μέχρι που μια μέρα όλα θα αλλάξουν όταν η «στερεοτυπική» Barbie αρχίσει να σκέφτεται ξαφνικά κάτι ασυνήθιστα σκοτεινό: τον θάνατο! Και σαν να μην έφτανε αυτό, άλλα περίεργα δεινά θα την βρουν βυθίζοντάς την στο άγνωστο συναίσθημα της μιζέριας, όπως η πλατυποδία και η κυτταρίτιδα! Λαμβάνοντας τότε τη συμβουλή της «weirdo» Barbie (της εξαιρετικής Kate McKinnon) – εξόριστης της Barbieland από τότε που το κορίτσι που έπαιζε μαζί της την κούρεψε γουλί – η «στερεοτυπική» Barbie θα σπεύσει στον πραγματικό κόσμο για να διορθώσει το glitch που έχει δημιουργηθεί, ως αποτέλεσμα της στενοχώριας που πλήττει το κορίτσι που παίζει μαζί της. Και στην περιπέτειά της θα βρεθεί μαζί με τον Ken, που ως συνοδός και σύντροφός της προσδοκά να της αποδείξει την αξία του, παρά το γεγονός ότι μοιάζει να βρίσκεται πάντα στο περιθώριο…
Έτσι, Barbie και Ken βρίσκονται με τα πατίνια τους στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια, αναζητώντας λύση για το πλήγμα που η κούκλα δέχεται στον ροζ σαν ζαχαρωτό κόσμο της, μόνο που τα ευτράπελα σύντομα θα κάνουν την εμφάνισή τους. Το ζευγάρι θα συλληφθεί από την αστυνομία, ο CEO της Mattel (ένας ξεκαρδιστικός Will Ferrell) θα τους πάρει στο κυνήγι για να μπουν ξανά «στο κουτί τους» και το χειρότερο από όλα: ο Ken θα αρχίσει να καλοβλέπει την πατριαρχία του πραγματικού κόσμου, αφού για πρώτη φορά γίνεται κάτι παραπάνω από ορατός. Και φυσικά θα θελήσει να μεταφέρει ό,τι μάθει από αυτήν και στην εντελώς μητριαρχική Barbieland, στην οποία θα έρθουν γρήγορα τα πάνω-κάτω!
Η Greta Gerwig δημιουργεί έναν κόσμο για την Barbie βγαλμένο από τα πιο τρελά όνειρα κάθε μικρού κοριτσιού που έπαιξε ποτέ μαζί της, με σύμμαχο τη Sarah Greenwood σε ένα εμβληματικό production design οσκαρικού επιπέδου που χαρίζει την απαραίτητα dreamy ατμόσφαιρα σε μια ταινία εμπνευσμένη από παιδικό παιχνίδι. Στο σενάριο της ίδιας και του Noah Baumbach, η Gerwig υιοθετεί μια meta και σαρκαστική προσέγγιση της θεματικής της, χαρίζοντας στο κοινό ξεκαρδιστικές σκηνές που θα θυμάται για καιρό και διατηρώντας την κλασική και ευχάριστα ελαφριά μορφή του blockbuster, στο τέλος του οποίου αποδίδεται η δικαιοσύνη και αποκαθίσταται η κανονικότητα.
Αυτός ο meta χαρακτήρας είναι που επιτρέπει στη Gerwig να θίξει τα κακώς κείμενα της Mattel –ποιος να το περίμενε ότι η girl boss έμπνευση που μετέφερε η κούκλα Barbie στα μικρά κορίτσια δεν θα ήταν τελικά αρκετή για να καταστραφεί η πατριαρχία στον πραγματικό κόσμο!–, απογειώνοντας έτσι ακόμη περισσότερο τις κωμικές στιγμές της ταινίας. Όμως ο ίδιος meta χαρακτήρας είναι που εγκλωβίζει τη Gerwig, αφού όσο και να θέλει να «πυροβολήσει» τους corporate όρους με τους οποίους γεννήθηκε και εξελίχθηκε η κούκλα Barbie τις τελευταίες 6 δεκαετίες, αυτή παραμένει στο τέλος της ημέρας ένα εμπορικό προϊόν. Η συνθήκη αυτή επηρεάζει νομοτελειακά τα όρια του ίδιου του σεναρίου, με την ταινία να κάνει σημαντικότατη κοιλιά μετά τα 45 πρώτα λεπτά της, αλλά και την ίδια τη φεμινιστική χροιά που περιμέναμε και ήθελε και η ίδια η Gerwig να προσδώσει στον χαρακτήρα και την ταινία να περιορίζεται σε ένα κάπως άβολο preaching που θα μπορούσαμε να βρούμε σε βίντεο του TikTok. Και το οποίο φυσικά διστάζει να μιλήσει για τον ελέφαντα στο δωμάτιο ως προς την πατριαρχική δομή της κοινωνίας: την κουλτούρα της εκμετάλλευσης και της συσσώρευσης κεφαλαίου, τον καπιταλισμό, βρε αδερφέ!
Τα παραπάνω βέβαια θα μας πείραζαν πολύ αν περιμέναμε η ταινία της Barbie να αποτελούσε τον θεμέλιο λίθο μιας νέας τρανσφεμινιστικής επανάστασης όμοιας με την Οκτωβριανή. Όμως η αλήθεια είναι πως το μόνο που περιμένεις από ένα φιλμ βασισμένο σε ένα αγαπημένο παιδικό παιχνίδι δεν είναι τίποτε άλλο από το να νιώσεις ξανά, έστω και για λίγο, παιδί. Και αυτό η Barbie της Gerwig το καταφέρνει και με το παραπάνω, δίνοντας βάση σε εντυπωσιακά σκηνοθετικά τρικ που δρουν ως απρόσμενα easter eggs της ιστορίας της κούκλας, στο πιο-pop-πεθαίνεις soundtrack που χωράει από τη Dua Lipa και τη Billie Eilish, μέχρι την Charli XCX και τις αδερφές Haim, και στο iconic cast της ταινίας, που ταιριάζει γάντι με όλη την αισθητική της.
Τι κρατάμε λοιπόν από τη Barbie; Μια εμβληματική εναρκτήρια σεκάνς-homage στο 2001: A Space Odyssey που θα εκτιμήσουν όλοι οι σινεφίλ εκεί έξω, την πιο ξεκαρδιστική αναπαράσταση της μετατροπής του Ken σε incel/ chad και γενικά τον Ryan Gosling που είναι ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟΣ στον ρόλο του, το εύρημα με τα άλογα (δεν θα το σποϊλάρουμε) και το απλανές βλέμμα του Michael Cera ως Alan (φίλος του Ken) που μας έκαναν να κλαίμε από το γέλιο, εν ολίγοις το πόσο fun ήταν στο σύνολό της η ταινία ως εμπειρία. Τι κι αν έχει σημαντικά ψεγάδια, η Barbie είναι ό,τι πιο διασκεδαστικό θα δείτε αυτό το καλοκαίρι στις αίθουσες και υπάρχει μια μεγάλη πιθανότητα να αποκτήσει cult status εφάμιλλο ταινιών όπως το Mean Girls ή το Scott Pilgrim vs. the World. Και δεν είναι πια λίγες οι γενιές πιτσιρικιών που μεγάλωσαν με τις παραπάνω ταινίες σαν standard επιλογή για rewatch.
