Them & The Serpent: Όταν το σκηνοθετικό στυλ παίρνει το πάνω χέρι

Them (Amazon Prime)

 https://www.youtube.com/watch?v=WL3Jz8fDgFI

Μια σειρά μεταφυσικού τρόμου με ξεκάθαρο κοινωνικό σχόλιο, εξερευνά τη ρατσιστική φρίκη στα αμερικάνικα προάστια της δεκαετίας του 50. Το Τhem υπόσχεται στον θεατή ότι θα τρομάξει από μια ιστορία που ξετυλίγεται σαν μεταξένια οδός προς τον στιλάτο φόβο και τις ποικίλες ποιότητες της αγωνίας. Μια μαύρη οικογένεια θέλει να φύγει από τα καλύβια και τις παρηκμασμένες πολιτείες και να ζήσει το αμερικάνικο όνειρο, μετακομίζοντας στην καρδιά ενός ολόλευκου, clean-cut προαστείου. Οι δυο σύζυγοι με τα δυο κορίτσια τους έχουν κρυφό καημό να γευτούν την καλή ζωή των προνομιούχων baby boomers, με ένα στεγαστικό δάνειο-παγίδα που τελικά θα τους μετατρέψει σε φυγάδες μέσα στο ίδιο τους το σπίτι και καταδιωκόμενους από αιμοβόρες stepford wives, από φαντάσματα και από αδίστακτους ρατσιστές. Το Them δε στήνει ένα ολοκληρωμένο εφιαλτικό αφήγημα, αλλά βασίζεται κυρίως στη μεμονωμένη εντύπωση της στιγμής, στο εφεύρημα ενός αυξημένου ρεαλισμού και στο αιφνίδιο σοκ. Πιο συγκεκριμένα, αντλεί από τα εργαλεία των ταινιών μεταπολεμικής υστερίας και της «κόκκινης απειλής».

Η ασφυκτική πίεση στην «καθαρή» γειτονιά αξιοποιείται καλά από τη γεωγραφία δράσης και η μεταφυσική απειλή στα οράματα των ηρώων δεν κρύβει τις γκραν γκινιόλ επιρροές. Οι απρόβλεπτες γωνίες λήψεις και το ανατρεπτικό μοντάζ παίζουν διαρκώς με τις προσδοκίες του θεατή. Βέβαια, ο κοινωνικός ρατσισμός περιγράφεται σαν κάτι απόκοσμο που έχει κυριεύσει και έχει μαυρίσει τις ψυχές των ανθρώπων. Η γειτόνισσα (Alison Pill) κινείται σχεδόν ρομποτικά, σαν τη μάνα του μελισσιού που ενορχηστρώνει τη μάζα να κάψει τις μάγισσες. Είναι μάλλον δύσκολο για τους Αμερικάνους να ερμηνεύουν τα κοινωνικά αντανακλαστικά των ανθρώπων εκείνης της υπερσυντηρητικής εποχής και πιο εύκολο να τους εντάξουν σε ένα πολωτικό παιχνίδι μεγαλόσχημων ρόλων: εμείς και οι «άλλοι». Είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις τη σκληρή ιστορική μνήμη με όχημα τις ανατριχίλες που φέρνει ο μεταμοντέρνος pop τρόμος. Το Them, ωστόσο, είναι ένας καλοφτιαγμένος τηλεοπτικός απόγονος του είδους που γέννησε το Invasion Of The Body Snatchers. Κι ας μη δέχεται τη b-movie φύση του γιατί έχει σοβαρό «μήνυμα» να μεταδώσει. Μπορεί οι blaxploitation διδακτισμοί να μην έχουν σεναριακό βάθος, αλλά τα 10 επεισόδια έχουν μια αξιοθαύμαστη αίσθηση του επείγοντος, οι αιματηρές σκηνές εκπέμπουν πολύβουο τρόμο και τελικά, η σκηνοθεσία ξορκίζει στα μάτια των νέων θεατών τα δηλητήρια μιας ρατσιστικής εποχής.

The Serpent (Netflix)

Η μίνι σειρά The Serpent περιγράφει την δολοφονική δράση ενός δικτύου που δρούσε κυρίως στην Μπανγκόκ στη δεκαετία του '70, με επικεφαλής τον ψυχοπαθή Σομπράι, έναν Γαλλο-ασιάτη που αρχικά σαγήνευε και μετά δολοφονούσε νεαρούς ταξιδιώτες που έκαναν σταθμό στην Ταϊλάνδη. Τα θύματά του ταξίδευαν συνήθως με ένα σακίδιο στην πλάτη, με προορισμό το Θιβέτ και την Ινδία, έχοντας σκοπό να ζήσουν το χίπικο όνειρο. Ο ψυχοπαθής ήρωας κατάφερνε να ασκεί επιρροή σε μια σπείρα που λειτουργούσε σαν φάκα για αφελείς ταξιδιώτες και χειραγωγούσε τα θύματά του ώστε να τα κρατάει σε ένα καθεστώς παράξενης αιχμαλωσίας.

Η αναπαράσταση εποχής φτάνει στα όρια του φετιχισμού, ο φακός στα επεισόδια του The Serpent έχει πυρετό και τα άλματα στο χρόνο «τσιτώνουν» την αφήγηση. Η καταδίωξη του δολοφόνου δεν εξελίσσεται γραμμικά αλλά με κοφτά άλματα στο χρόνο («δυο μήνες μετά», «τέσσερις μήνες νωρίτερα»). Το στυλ είναι τόσο έντονο συστατικό των επεισοδίων αυτής της μίνι σειράς που στο τέλος αισθάνεσαι ότι αυτός ο φαύλος κύκλος εξαπάτησης και ομηρίας μένει λίγο ανεξερεύνητος. Βέβαια, αυτό που έμεινε ανεξερεύνητο είναι η μυστικιστική αφύπνιση της Δύσης από τα ναρκωμένα παιδιά των λουλουδιών και τους δολοφονημένους ταξιδιώτες. Τραγικά θύματα σε μια εποχή που ο χίπικος ιδεαλισμός είχε ξεφτίσει και είχε λοιδορηθεί από μια κοινωνία που περιφρονούσε τις ποθητές ελευθερίες της νεανικής αντικουλτούρας.

Δύσκολα θα ερμηνεύσουμε τα εγκληματικά κίνητρα του Σομπράι και τις βαθύτερες αιτίες πίσω από τις εφιαλτικές πράξεις του. Αυτός ο ανατριχιαστικός ανθρώπινος χαμαιλέοντας που θα έκανε τον Τομ Ρίπλεϊ  να μοιάζει με παιδί του κατηχητικού, δεν έχει τα ειδικά χαρακτηριστικά ενός serial killer και δεν έχει την πεφωτισμένη εξωστρέφεια ενός αυτόκλητου γκουρού αίρεσης. Ακόμα κι αν οι δημιουργοί της σειράς δεν πετυχαίνουν κάποιο σαφές καλλιτεχνικό statement για τη φύση του γοητευτικού μπαμπούλα με το παγωμένο πρόσωπο ή για την ψυχοσύνθεση των πρόθυμων/άβουλων βοηθών που τον πλαισιώνουν, η διφορούμενη υπόστασή του ήρωα είναι ένας από τους άσσους στο μανίκι των επεισοδίων.