Πώς γίνεται να λέμε I Care A Lot και μαζί #FreeBritney;

Μεγάλο κύμα ενθουσιασμού έχει προκαλέσει τον τελευταίο μήνα η στυλιζαρισμένη περιπέτεια απάτης και εγκλήματος I Care A Lot του J Blakeson. Η ηρωίδα του φιλμ αισθάνεται ασφυξία από τη βαθιά σεξιστική κοινωνία που την έχει καταπιέσει ταξικά και ανακατεύει ξανά την τράπουλα με βάση τις δικές της κοσμοθεωρίες για τον αδηφάγο κόσμο, επιλέγοντας να γίνει θηρευτής αντί για θήραμα και λέοντας αντί για αμνός. Ξαναμοιράζει, λοιπόν, την παρτίδα σύμφωνα με τα δικά της αμοραλιστικά κριτήρια, βασιζόμενη σε μια νόμιμη μα παντελώς ανήθικη κομπίνα. Παίζει στα άκρα το παιχνίδι του άκρατου καπιταλισμού, καταστρέφοντας ζωές ηλικιωμένων. Αφού τους «κάψει» το μυαλό και τους εξασθενήσει τη μνήμη μέσα σε οίκο ευγηρίας, τους αποσπά με συνοπτικές διαδικασίες ολόκληρες τις οικονομίες μιας ζωής. Μια φαινομενικά ευυπόληπτη κυριούλα δείχνει να είναι το τέλειο θήραμα, αλλά για κακή τύχη της κοινωνιοπαθούς ηρωίδας η ηλικιωμένη προέρχεται από μια γκανγκστερική οικογένεια που την αναζητά. Η Rosamund Pike είναι εξαιρετική σαν σκληρή απόγονος των πρωταγωνιστριών του Hitchcock, κουβαλώντας σε κάθε σκηνή την παραστρατημένη φιλοδοξία της ηρωίδας. Η Dianne Wiest είναι φυσικά σπουδαία, όμως ο ρόλος της είναι εντελώς ισχνός και κακογραμμένος. Δεν υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στην στυλιζαρισμένη περιπέτεια, την σκόρπια ειρωνεία και τις άστοχες #metoo παραινέσεις.  

Το σενάριο πάσχει από ηθική ασάφεια και η ματιά του σκηνοθέτη δεν προσπαθεί καν να καλύψει αυτό το άβολο ιδεολογικό κενό (ίσως γιατί δεν το καταλαβαίνει και ο ίδιος). Παρακολουθούμε την ψυχολογική καταστροφή και το οικονομικό «γδύσιμο» ανήμπορων ανθρώπων επειδή ένα ζευγάρι γυναικών έχει μια ακόρεστη όρεξη για χρήμα και μια μανία να ανέβει στην τροφική αλυσίδα του καπιταλισμού. Αναρωτιέμαι, πόσο cool θέαμα μπορεί να είναι το I Care A Lot; Το κοινό χαζεύει τις ψηλοτάκουνες γόβες και το σαγηνευτικό στυλ της «ψαρωτικής» πρωταγωνίστριας και περνάει στα ψιλά την εκμετάλλευση ανθρώπων που υποφέρουν καθώς καταλήγουν να σβήνουν άποροι και ξεχασμένοι σε γηροκομεία. Η κομπίνα δεν στρέφεται στο τραπεζικό σύστημα, στο χρηματιστήριο ή στις πολυεθνικές, αλλά στο πορτοφόλι του έρημου συνταξιούχου.

Την ίδια περίοδο, έχει προκαλέσει ενθουσιασμό και ευαισθητοποίηση, ένα ντοκιμαντέρ για το παράξενο δράμα της Britney Spears. Η παραγωγή των New York Times και του Hulu με τίτλο Framing Britney Spears επιχειρεί μια πρόχειρη προσέγγιση στο περίπλοκο δράμα που κρατά αιχμάλωτη την pop τραγουδίστρια στα δαιδαλώδη νομικά μονοπάτια του "conservatorship". Εάν, σύμφωνα με το νόμο, κριθείς ψυχολογικά ακατάλληλος να διαχειριστείς τις υποθέσεις σου, το κράτος ορίζει τον επίσημο προστάτη που θα ελέγχει την περιουσία σου και θα σε εκπροσωπεί νομικά παντού. Πρόκειται για το ίδιο κόλπο σχεδόν που έχει στήσει αριστοτεχνικά η ηρωίδα του I Care A Lot.

Το πρόβλημα έγκειται στο ότι το ίδιο κοινό που χειροκροτά με ενθουσιασμό τον αντικαπιταλιστικό φεμινισμό (ήμαρτον κάπου) στο φιλμ του Netflix, την ίδια στιγμή εκφράζει την αμέριστη συμπαράστασή του στο ταλαιπωρημένο pop icon μέσα από το hashtag #FreeBritney. Το ίδιο όπλο που στο I Care A Lot πλασάρεται για μετα-φεμινιστικό κωλοδάχτυλο στο σύστημα, στην περίπτωση της Britney Spears είναι το απαύγασμα της πατριαρχίας, καθώς ο προστάτης της τραγουδίστριας την κρατά αιχμάλωτη και αρμέγει την αγελάδα των χρηματικών κερδών της. Το εν λόγω ντοκιμαντέρ εξετάζει την ακραία σχέση της Britney με τα tabloid από την εποχή του “Oops!...I Did It Again”, τη σεξουαλική της απεικόνιση στα συντηρητικά mainstream media, τον παροξυσμό γύρω από το ταλέντο της και όλα όσα την έριξαν στα δίχτυα του πατέρα-προστάτη της. Αναρωτιέμαι πώς γίνεται να συμπάσχεις με τις συνθήκες τρόμου μέσα στο σπίτι των Spears, με τις δικαστικές διαμάχες για να αποκτήσει η τραγουδίστρια τον έλεγχο της ζωή της και να είναι ξανά κοντά στα παιδιά της, ενώ ταυτόχρονα βλέπεις την πλεκτάνη με την οποία η ο χαρακτήρας που υποδύεται η Dianne Wiest χάνει όλα της τα υπάρχοντα και κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, σαν ένα cool scheme που έστησαν δυο sexy θηλυκοί απόγονοι της παρέας του Oceans 11.

Μάλλον η pop αισθητική και το στυλ είναι οι δυο άξονες που ορίζουν τη νέα ηθική. Δεν το λες και πολύ αισιόδοξο.