Πρόκειται αδιαμφισβήτητα για τη μεγαλύτερη τηλεοπτική επιτυχία της χρονιάς και αυτό αποδεικνύει ότι η εγκάρδιες ιστορίες «επιτευγμάτων» θα είναι πάντα ακατάβλητες. Το The Queen's Gambit (Netflix) αποτυπώνει την αχαλίνωτη φαντασία της παιδικής ηλικίας, ζωντανεύει γλαφυρά την κατάρα της παραπανίσιας δεξιότητας και προσφέρει ανυψωτική ψυχαγωγία στον θεατή.
Δομημένο σαν «ταινία άθλου», όπως ορίζεται από αθλητικά δράματα όπως το Rocky (1976) για παράδειγμα, μέχρι τις σύγχρονες ιστορίες αδιανόητου επιτεύγματος όπως το Whiplash (2014), η μίνι-σειρά περιγράφει σε επτά επεισόδια τη ζωή της Μπεθ Χάρμον, ενός ορφανού κοριτσιού που θα βρει ανέλπιστο σανατόριο στο σκάκι. Το μυαλό της θα συντονιστεί σχεδόν μεταφυσικά με τους άπειρους σχηματισμούς πιονιών στη σκακιέρα και η αχαλίνωτη φαντασία της θα περιηγηθεί σε νυχτερινές παρτίδες που θα βλέπει μόνο η ίδια σε ψυχεδελικούς σχηματισμούς στο ταβάνι.
Η εξαιρετικά «ακαδημαϊκή» (δεν είναι πάντα μομφή αυτή η λέξη) σκηνοθεσία του Scott Frank διαχειρίζεται τον εθισμό στα ηρεμιστικά χάπια, χωρίς να κρίνει και να κάνει exploitation των συνεπειών από την κατάχρησή τους. Θα αναπτύξει με διακριτικότητα την ιστορία ενηλικίωσης και γυναικείας χειραφέτησης, χωρίς διδακτισμούς και "girl power" ευκολίες. Θα μπολιάσει την ιστορία της πρωταγωνίστριας με ένα βαρύ «τραύμα», αλλά χωρίς να χρωματίσει με εφιαλτικά χρώματα το ορφανοτροφείο ή να φορτώσει με βαρίδια παιδικής κακοποίησης. Το ορφανοτροφείο ήταν κανονικό, με δημόσιους υπαλλήλους που έκαναν τη δουλειά τους και όχι κολαστήριο και οι γονείς της μικρής έκαναν ανθρώπινα, εξηγήσιμα λάθη.
https://www.youtube.com/watch?v=CDrieqwSdgI
Επίσης, ο σκηνοθέτης θα εξετάσει την εμμονή για διάκριση στο παιχνίδι χωρίς να αποθεώνει τον άμετρο ανταγωνισμό και να ευλογεί το κίνητρο για δόξα, ειδικά στον τρόπο που παρουσιάζει το μεγαλείο και την τιμιότητα των Ρώσων σκακιστών -σε οποιαδήποτε mainstream ταινία, οι αντίπαλοι θα ήταν αποκρουστικοί και δεν θα ήξεραν να χάνουν, ώστε να πάρουν ταπεινωμένοι το μάθημά τους από εκεί που τους αξίζει. Τέλος, η σειρά θα εξετάσει τις συνέπειες του σπάνιου χαρίσματος και της παραπανίσιας ευφυίας με λεπτότητα ανάλογη ενός Good Will Hunting (1997). Πραγματικά, το The Queen’s Gambit έχει τον λεπτό ρομαντισμό για τον οποίο ξεχώριζαν οι καλύτερες ταινίες της Miramax στη δεκαετία του ’90, καθώς δεν μεγαλοπιάνεται με μηνύματα για την ανθρώπινη θέληση, το κοσμοϊστορικό ταλέντο και άλλα τετριμμένα. Όλα αυτά, μέσα από ένα γάργαρο μοντάζ, που δεν αφήνει λίπος στη αφήγηση και δεν υπερφορτώνει την οπερέτα, αλλά τακτοποιεί τη αλληλουχία των σκηνών με συνέπεια, σαν αποτυπωμένη σε χαρτί χορογραφία των αναλώσιμων πιονιών που θα μας οδηγήσουν με ακρίβεια σε Ρουά Ματ.
Η ιστορία της φανταστικής σκακίστριας είναι βασισμένη σε βιβλίο του Walter Tevis που έχει υπογράψει και μια άλλη ιστορία ενός χαρισματικού ταλέντου στο Χρώμα του Χρήματος που είχε σκηνοθετήσει ο Martin Scorsese το 1986. Φυσικά, η σειρά έχει την τύχη να κοσμείται από την ερμηνεία της Anya Taylor-Joy, που, με το μαγνητικό βλέμμα της, δίνει ζωή σε ένα έκπτωτο πλάσμα, νευρωτικό και γοητευτικό μαζί, φθαρτό και απόμακρο, αυτοδίδακτο στο να κρύβει τις ικανότητές της για να μην την πάρουν χαμπάρι, που δεν γκρινιάζει, δεν πανηγυρίζει και δεν γίνεται role model για κανέναν και καμία, γιατί, σε τελική ανάλυση, δεν χρειάζεται. Καταφέρνει η άτιμη σε κάθε επεισόδιο να δείχνει ένα χρόνο μεγαλύτερη από της συσπάσεις του προσώπου της και μόνο, όχι από το μακιγιάζ και τα χτενίσματα. Και τελικά καταφέρνει και ενσαρκώνει καθηλωτικά ένα κορίτσι που αντιλαμβάνεται νωρίς ότι η σκακιστική της δεινότητα δεν θα αλλάξει τον κόσμο, ούτε καν τον κόσμο των αγαπημένων της και θα συνειδητοποιήσει ότι η μόνη της αγωνία στο εξής θα είναι να θυσιάζει τη βασίλισσα για να κερδίζει την παρτίδα και να μη γίνει ποτέ η ίδια αυτοθυσία στη σκακιέρα των πιθανοτήτων της ζωής.
.jpg)
