10 Ταινίες Πρόσφατης Σοδειάς Που Αξίζει (ή και Όχι) Να Δείτε

H φετινή χρονιά ήταν καταστροφική για τις κινηματογραφικές αίθουσες. Μια από τις σημαντικότερες συνέπειες της πανδημίας στην κινηματογραφική παραγωγή ήταν η αναβολή της εξόδου για δεκάδες ταινίες. Οι πιο πολλές από αυτές μετατέθηκαν για το 2021 ενώ όσες ξέμειναν στο 2020 εξωραΐστηκαν σε streaming πλατφόρμες, σε VOD υπηρεσίες και σε home video διανομή.

Ξεχωρίσαμε 10 περιπτώσεις ταινιών που υπό κανονικές συνθήκες θα έκαναν πρεμιέρα το φθινόπωρο στις σκοτεινές αίθουσες. Τις πρώτες 5 θεωρούμε ότι αξίζει να τις αναζητήσετε. Τις υπόλοιπες 5 θα σας προτείναμε να τις αποφύγετε.

Να Το Δω;

Black Bear 
(Lawrence Michael Levine)

{youtube}1_gCDYMGnng{/youtube}  

Εξαιρετικό δείγμα νεανικού, ηλεκτρισμένου ανεξάρτητου κινηματογράφου. Το Black Bear είναι στην πραγματικότητα δυο ταινίες σε μία. Το πρώτο μέρος του αποτελεί ένα από τα πιο συναρπαστικά δείγματα κινηματογράφου διαλόγων που θα συναντήσετε φέτος. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα απομονωμένο σπίτι, κοντά σε μια λίμνη. Η καλεσμένη ενός ζευγαριού θα ξυπνήσει ένστικτα και θα προκαλέσει αναστάτωση σε πολλά επίπεδα. Στο δεύτερο μέρος της ταινίας ο σκηνοθέτης προσπαθεί να γίνει κάτι σαν τον Κασσαβέτη που προσπαθεί να γυρίσει το Mulholland Drive και το πείραμα δεν του βγαίνει όσο θα ήθελε. Ωστόσο, η ταινία είναι εξαιρετική και η Aubrey Plaza μας δίνει έναν ρόλο ζωής.

Run
(Aneesh Chaganty)

{youtube}0Dhh7q9Us5c{/youtube}  

Ικανοποιητικό δείγμα κλειστοφοβικού τρόμου και υπόκωφου σασπένς σε ένα b-movie που αντλεί από την επαρχιώτικη αίσθηση των καλύτερων διηγημάτων του Stephen King και κυρίως, από την εφιαλτική απειλή ιστοριών όπως το Misery. Εξαιρετικά παίζει η Sarah Paulson, η οποία ενσαρκώνει πειστικά το «οικείο» πρόσωπο από το οποίο πηγάζει το κακό, αλλά και εξίσου εντυπωσιακή είναι η πρωτοεμφανιζόμενη Kiera Allen, που διαθέτει αρκετό ταλέντο ώστε να εξελιχθεί σε πολλά περισσότερα από μια scream queen της γενιάς της.

Uncle Frank
(Alan Ball)

{youtube}QsNgR-dguhQ{/youtube}  

Ο Alan Ball μετά το Six Feet Under έχει κερδίσει την αιώνια αγάπη μας και την προσοχή μας σε ό,τι και να υπογράψει. Δυστυχώς, η καριέρα του δεν βρίσκεται στα ύψη του παρελθόντος. Από το τιμόνι του True Blood αποχώρησε πολύ νωρίς, καθώς διαφωνούσε με τη mainstream τροπή της σειράς, ενώ το τελευταίο του τηλεοπτικό πόνημα, το Here and Now (2018), παρά το ότι ήταν αξιόλογο, κόπηκε γιατί δεν προσέλκυσε αρκετούς θεατές. Με το Uncle Frank, επιστρέφει στην κινηματογραφική σκηνοθεσία, 13 χρόνια μετά το ανεξάρτητο Towelhead. Βρισκόμαστε στο 1973 και παρακολουθούμε το ταξίδι ενός άνδρα που έχει αποκοπεί από την οικογένειά του (ο καλύτερος ρόλος της καριέρας του Paul Bettany), ο οποίος μαζί με την 18χρονη ανιψιά του (η Sophia Lillis του “It”) θα ξεκινήσει από τη Νέα Υόρκη με προορισμό τη Νότια Καρολίνα για την κηδεία του πατέρα του. Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι πολύ γοητευτικό, ειδικά για τον τρόπο που αναπτύσσεται η σχέση κατανόησης και εμπιστοσύνης του θείου με την ανιψιά. Το δεύτερο μέρος πέφτει σε κλισέ που έχουμε δει πολλές φορές σε αμερικάνικα road movies με επίκεντρο τη διάσπαση της οικογένειας. Πάντως, η ταινία έχει καλή καρδιά και μια δυο σκηνές που θα σας φέρουν δάκρυα στα μάτια.

His House
(Remi Weekes)

{youtube}DYY0QJhlXjc{/youtube}  

Πρόκειται για ένα απρόσμενο θρίλερ που δεν διαθέτει πρωτότυπη πλοκή, αλλά συνδυάζει με εξαιρετικά πρωτότυπο τρόπο δυο ολότελα διαφορετικά είδη σινεμά: το ανθρωπιστικό δράμα προσφύγων και την ιστορία τρόμου σε στοιχειωμένο σπίτι. Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Remi Weekes είναι αρκετά προσεκτικός ώστε να μη χρησιμοποιήσει έντονα το χαρτί του ρατσισμού, αλλά και να αποφύγει τα τετριμμένα φασαριόζικων ταινιών τρόμου όπως Insidious, Conjuring, κ.ο.κ. Το αποτέλεσμα μπορεί να μην έχει τον αντίκτυπο του Get Out, έχει όμως αρκετό ενδιαφέρον και προπαντός, μιλάει σε κινηματογραφική γλώσσα.

The Life Ahead
(Edoardo Pondi)

{youtube}a0ejncDxgCc{/youtube}  

Δεν θα είχα καμία αντίρρηση να πάρει το φετινό Όσκαρ η Sophia Loren στα 86 της χρόνια (το έχει ξαναπάρει το 1960 με το Two Women) και ας μην είναι η καλύτερη ερμηνεία της. Είναι εντυπωσιακό να τη βλέπουμε ξανά, 11 χρόνια μετά την τελευταία εμφάνισή της στο σινεμά και το Nine. Σκηνοθέτης του χαμηλόφωνου δράματος είναι ο γιος της εμβληματικής σταρ του ευρωπαϊκού σινεμά. Μια ηλικιωμένη που επέζησε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και πρώην πόρνη, παίρνει υπό την προστασία της ένα κατατρεγμένο αγόρι από τη Σομαλία. Η αποδοχή, η φιλοξενία και η κατανόηση θα βρουν το δρόμο τους ανάμεσα σε δυο τόσο διαφορετικούς ανθρώπους, χωρίς μελοδραματισμό και με σωστές εντάσεις.

Να Μην Το Δω;

Hillbilly Elegy
(Ron Howard)

{youtube}KW_3aaoSOYg{/youtube}  

Κάποιοι αμερικανοί κριτικοί χρησιμοποίησαν τον όρο "poverty porn", αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχουν λόγια γι’ αυτό το ντροπιαστικό ανοσιούργημα του Ron Howard. Μια ρεπουμπλικανική φαντασίωση για τους ανθρώπους της δυστυχίας και ένα ανήθικο θέαμα που κάνει μαθήματα ανθρωπισμού σε θεατές που θεωρούν ότι οι συγκεκριμένοι ήρωες ζουν παρασιτικά από τα επιδόματα του κράτους γιατί είναι τεμπέληδες και δεν προσπαθούν περισσότερο. Κακέκτυπο ιστγουντικής right-wing ηθικής, γεμάτο φτηνά ερμηνευτικά κλισέ από διάσημους ηθοποιούς που ασχήμυναν για να κοροϊδέψουν την Ακαδημία και να πάρουν Όσκαρ. Οι μνήμες ενός redneck από τα Απαλάχια όρη, οι συγκρούσεις της ταλαιπωρημένης οικογένειας του και η πορεία του μέχρι το πανεπιστήμιο και το αμερικάνικο όνειρο, εξελίσσονται μέσα από ένα άνευρο, «υπολογισμένο» και προβλέψιμο φιλμ. Η Ελεγεία του Χιλμπίλη είναι η χειρότερη χολιγουντιανή ταινία που θα δείτε φέτος.

Stardust
(Gabriel Range)

{youtube}U82heDabn5k{/youtube}  

Αυτό το biopic για τον David Bowie έχει ένα καλό και ένα κακό. Το καλό είναι ότι πρόκειται για πιο στρωτό φιλμ από τον αχταρμά του Bohemian Rhapsody (2018), τη βιογραφία του Freddie Mercury και σαφώς πιο ρεαλιστικό από το φαντασμαγορικό μιούζικαλ Rocketman (2019), τη βιογραφία του Elton John. Όμως, τελικά, είναι χειρότερη ταινία και από τις δυο προηγούμενες γιατί η απουσία της μουσικής του Bowie κάνει το φιλμ να μοιάζει ακρωτηριασμένο και απελπιστικά λειψό. Ο Johnny Flynn κάνει φιλότιμες προσπάθειες στο ρόλο του σπουδαίου μουσικού, αλλά το σενάριο που ακολουθεί τον Bowie γύρω στο 1971, όταν προσπαθεί να καθιερωθεί σαν pop star, υστερεί τραγικά του θέματός του, της εποχής που προσεγγίζει. Kαι ενώ δεν έχεις να του προσάψεις προβλήματα στην κατασκευή, δείχνει αδιάβαστο και ότι οι δημιουργοί του έχουν άγνοια. Μετεξεταστέο.

Dreamland
(Miles Joris-Peyrafitte)

{youtube}agn4t4SOB_0{/youtube}  

Ο σκηνοθέτης του Dreamland μάλλον ήθελε να συνδυάσει την παράδοση του παράνομου ρομάντζου όπως στο Bonnie and Clyde, με αυτή του road movie στο αχανές heartland, όπως στο Badlands. Η Margot Robbie είναι φωτογενής με αυτή την all-american γοητεία, τα ηλιοβασιλέματα και τα στάχυα του Τέξας είναι στη θέση τους και το σενάριο είναι αρκετά στερεοτυπικό για να αρέσει στους λάτρεις του είδους. Όμως τίποτα δεν λειτουργεί καλά και η ταινία κυλάει σαν ατέλειωτο snooze. Ό,τι ήταν το Gangster Squad (2013) για το  L.A. Confidential (1997) είναι και είναι το Dreamland για το The Getaway (1972). Φτηνή απομίμηση.

Possessor
(Brandon Cronenberg)

{youtube}FyRkoL45JGk{/youtube}  

Ο γιος του David Cronenberg με την δεύτερη ταινία του (είχε προηγηθεί το Antiviral το 2010, το οποίο δεν είδε κανείς) ανταγωνίζεται την κόρη του David Lynch (της φήμης του Boxing Elena) για τον χειρότερο απόγονο μεγάλου σκηνοθέτη. Μυστικοί πράκτορες που νοσούν, σαρκική μετάλλαξη, εγκεφαλικά εμφυτεύματα και άλλα τέτοια συστατικά διαθέτει το φιλμ που κυλάει σε υπνωτικούς ρυθμούς, με τον μηχανισμό του αιματηρού σοκ να είναι έτοιμος να χρησιμοποιηθεί ανά πάσα στιγμή. Αφόρητα κενό σε μηνύματα και κούφιο σε νοήματα, το Possessor είναι το έργο ενός νάρκισσου που θέλει να κάνει περήφανο τον μπαμπά του. Αμφιβάλλω ότι το πέτυχε.

The Witches
(Robert Zemeckis)

{youtube}9nlhmJF5FNI{/youtube}  

Έχει πάρει την κάτω βόλτα ο Robert Zemeckis και η κατρακύλα δεν έχει τελειωμό. Σερί από ανιαρές ταινίες (Welcome to Marwen, Allied) έχει να επιδείξει την τελευταία δεκαετία ο άλλοτε αριστούχος της σχολής του Spielberg. Στο γνωστό μυθιστόρημα του Roald Dahl, ένα αγόρι με τη γιαγιά του προσπαθεί να σταματήσει τις κακές μάγισσες προτού μετατρέψουν όλα τα παιδιά όλου του κόσμου σε ποντίκια. Σε τούτη την παιδική (παιδαριώδη μάλλον) διασκευή, η Anne Hathaway είναι πολύ κακή (χειρότερη και από ό.τι στο Alice Through The Looking Glass  του Tim Burton) ενώ η Octavia Spencer και ο Stanley Tucci κάνουν τα απολύτως απαραίτητα. Αναζητήστε την παλιά διασκευή στο ίδιο βιβλίο του Nicholas Roeg, με την Anjelica Huston στον πρώτο ρόλο.