Ο Λάιονελ Έσρογκ πάσχει από σύνδρομο Τουρέτ, μια διαταραχή που χαρακτηρίζεται από κινητικά και φωνητικά τικ. Όπως διευκρινίζει ο ίδιος ο Νόρτον, η διαταραχή εμφανίζεται διαφορετικά σε κάθε άνθρωπο. Πάντως, στον κεντρικό ήρωα της ταινίας Οι Σκιές του Μπρούκλιν εκδηλώνεται κυρίως με απρόσμενες φωνές και ενέργειες, που δεν συνάδουν καθόλου με τις συνθήκες που τον περιβάλλουν κάθε φορά. Είναι λες και, μέσα στον Λάιονελ, κατοικεί ένας ακόμα άνθρωπος, ο οποίος κάθε τόσο, ειδικά όταν κορυφώνεται το στρες του, πετάγεται και λέει τα δικά του, αναγκάζοντας τον Λάιονελ να απολογείται ασταμάτητα (καλή ώρα σαν τον Joker). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο κόσμος να τον υποτιμά και να τον αντιμετωπίζει σαν κλόουν, στην καλύτερη περίπτωση, ή σαν φρικιό στη χειρότερη. Κανείς όμως δεν αντιλαμβάνεται πόσο κοφτερό είναι, στην πραγματικότητα, το μυαλό του, πόσο ωφέλιμος μπορεί να αποδειχτεί ο ψυχαναγκασμός του· και, το βασικότερο, πόσο αλάνθαστο είναι το μνημονικό του.
Ο μοναδικός άνθρωπος που εκτιμά τα κρυμμένα χαρίσματά του είναι ο Φρανκ Μίνα (Μπρους Γουίλις). Ο οποίος, ως ιδιωτικός ντετέκτιβ, όχι μόνο τα αξιοποιεί προς όφελός του, αλλά κατορθώνει να χαρίσει στον φίλο του και μια θέση στον κόσμο, καθώς και όση αυτοπεποίθηση έχει το περιθώριο να αποκτήσει.
Όταν λοιπόν μια συνάντηση στραβώνει χοντρά και ο Φρανκ καταλήγει νεκρός, ο Λάιονελ θα βαλθεί να μάθει με ποια ακριβώς υπόθεση είχε καταπιαστεί ο μέντοράς του, ώστε να εξιχνιάσει τη δολοφονία του. Στην πορεία, θα συναντήσει μια όμορφη γυναίκα-κλειδί (Γκούγκου Μπάτα-Ρο) και θα συγκρουστεί με έναν μεγαλοπαράγοντα της πόλης, ο οποίος αποδεικνύεται και ο πιο επικίνδυνος κακοποιός της. Τον αδηφάγο αυτόν πολεοδόμο ζωντανεύει, σε μία από τις καλύτερες κινηματογραφικές του παρουσίες μέχρι σήμερα, ο Άλεκ Μπάλντουιν. Παραπέμποντας έξυπνα σε υπαρκτούς, σύγχρονους ηγέτες, οι οποίοι μόλις και μετά βίας κρύβουν τον ρατσισμό και τον ναρκισσισμό τους κάτω από μεγαλεπήβολα σχέδια, δήθεν για το καλό των πολλών.
Γενικώς, ο σεναριογράφος/σκηνοθέτης Νόρτον φροντίζει ώστε τα πρόσωπα που περιβάλλουν τον ήρωά του να μην χρησιμεύουν απλώς ως δισδιάστατο ντεκόρ μίας ακόμα εκπληκτικής του ερμηνείας. Μερικά από αυτά –μεταξύ των οποίων και ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Γουίλεμ Νταφόε– είναι αμφιλεγόμενων προθέσεων και συμβάλλουν έτσι στο σασπένς της ταινίας. Το οποίο σασπένς, πάντως, δεν είναι το δυνατό σημείο αυτού του νουάρ, που προτιμά να μαγευτεί από την αμήχανη, διακριτικά συγκινητική προσπάθεια ενός περιθωριακού ήρωα να αγαπήσει και να αγαπηθεί, επειδή ξέρει ότι η αγάπη είναι ο μονόδρομος προς την αληθινή του ενηλικίωση. Ταυτόχρονα, οι Σκιές του Μπρούκλιν μπορούν άνετα να παινευτούν για τον τρόπο με τον οποίον η Νέα Υόρκη εκείνης της μεταιχμιακής εποχής πάλλεται ανάμεσα στη διαφθορά που κατατρώει τα σωθικά της και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Η πόλη, στην κυριολεξία, ανασαίνει και ακούγεται μέσα από την οθόνη· καταλαμβάνει, ουσιαστικά, συμπρωταγωνιστικό ρόλο.
Πάνω από όλα, οι Σκιές του Μπρούκλιν είναι ένα ταξίδι στον χρόνο, στην ιστορία που επαναλαμβάνεται και στην ανθρώπινη φύση. Ένα ταξίδι έντονα ατμοσφαιρικό: μόνο και μόνο για τη σκηνή στο ημιφωτισμένο κλαμπ, όπου ο Λάιονελ συντονίζεται για πρώτη φορά με τον ήχο της τζαζ μουσικής λες και είναι κομμάτι της ψυχής του, η προσπάθεια του Έντουαρντ Νόρτον κερδίζει τον σεβασμό και το χειροκρότημα.
Η.Π.Α. 2019
Σκηνοθεσία: Έντουαρτ Νόρτον
Πρωταγωνιστούν: Έντουαρτ Νόρτον, Μπρους Γουίλις, Γουίλεμ Νταφόε, Άλεκ Μπάλντουιν, Γκούγκου Μπάτα-Ρο
Διανομή: Tanweer
