Κεντρική ηρωίδα στην κομεντί του Τζέσι Πέρετζ Η Τζούλιετ, Γυμνή είναι η Άννι (Ρόουζ Μπερν), η οποία έχει κολλήσει σε μια επαρχιακή πόλη και σε μια απολύτως πληκτική σχέση με τον καθηγητή Ντάνκαν (Κρις Ο’Ντάουντ), ο οποίος, με τη σειρά του, έχει κολλήσει εμμονικά στο ροκ είδωλο των νεανικών του χρόνων. Σήμερα, 25 χρόνια μετά την κυκλοφορία του τελευταίου του άλμπουμ, εξακολουθεί να παθιάζεται με αναλύσεις σχετικά με τη μουσική ιδιοφυΐα του ινδάλματός του, τον «θρύλο» του οποίου έχει ταχτεί να συντηρήσει. Αυτή η εμμονή είναι συχνή αφορμή διαφωνιών για το ζευγάρι.
Στο μεταξύ, ο περί ου ο λόγος, ονόματι Τάκερ Κρόου (Ίθαν Χοκ), δεν θέλει καν να ακούει για εκείνη τη μακρινή εποχή που, ούτως ή άλλως, ήταν λιγότερο λαμπρή από όσο τη θυμάται ο θαυμαστής του. Ο πάλαι ποτέ ρόκερ έχει αποσυρθεί από το ημιφωτισμένο προσκήνιο, και παλεύει με τα γκριζαρισμένα του μαλλιά και τις καλοθαμμένες ενοχές σχετικά με τις γυναίκες που έχει εγκαταλείψει και τα διάφορα παιδιά που έχει σπείρει ολούθε, χωρίς ποτέ να ασχοληθεί μαζί τους. Ο Τάκερ δεν είναι παλιοχαρακτήρας. Απλώς, όπως θα μάθουμε στη συνέχεια, ανέκαθεν πανικοβαλλόταν στη θέα των μωρών και στην προοπτική των δεσμεύσεων.
Σε αυτό το σημείο αρχίζει να αντιλαμβάνεται κανείς ότι η Άννι είναι ο συνεκτικός κρίκος ανάμεσα σε δύο ...ανήλικους άντρες. Είναι η ήρεμη, γλυκιά, ολίγον boring εκπρόσωπος της (σχετικής) ωριμότητας, η οποία, με αφορμή την αναπόφευκτη απιστία του τρεις λαλούν και δυο χορεύουν Ντάνκαν, θα σπάσει τα δεσμά της σχέσης, θα αναζητήσει τα αληθινά της «θέλω» και θα εισχωρήσει διστακτικά στη νέα, διαδικτυακή εποχή: μέσα από το φόρουμ του ίδιου του συντρόφου της, θα γνωρίσει τον Τάκερ Κρόου αυτοπροσώπως.
Η ευθύτητά της, μαζί με ένα απρόσμενο γεγονός, θα σύρουν τον μεσήλικο Τάκερ μπροστά στον καθρέφτη και θα τον αναγκάσουν να πει μία από τις καλές ατάκες της ταινίας: «Δεν μπόρεσα ποτέ να κάνω επανεκκίνηση. Γιατί δεν μπορώ να ξεκινήσω από το μηδέν». Τουτέστιν, το παρελθόν δεν σβήνεται στ' αλήθεια και οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Όχι πολύ, τουλάχιστον. Γιατί τώρα υπάρχει ένας μικρός γιος, για τον οποίον ο Τάκερ είναι έτοιμος να προσπαθήσει.
Στον Ντάνκαν, ο οποίος στο μεγαλύτερο μέρος του Η Τζούλιετ, Γυμνή επιβεβαιώνει ξανά και ξανά πόσο ρηχός είναι, απομένει ...η τέχνη. Είναι εκείνος που, απρόσμενα και κατηγορηματικά, θα ορίσει σε ποιους απευθύνονται πραγματικά οι πίνακες, οι ταινίες, τα βιβλία και οι μουσικές: ούτε στους κριτικούς, ούτε καν στους δημιουργούς, αλλά σε εκείνους που ένιωσαν ότι σημαδεύτηκαν από αυτά.
Όταν μια ταινία φέρει τις υπογραφές των παραγωγών του Little Miss Sunshine και, κυρίως, του συγγραφέα των Για Ένα Αγόρι και High Fidelity, Νικ Χόρνμπι, είναι δύσκολο να μην έχεις υψηλές προσδοκίες. Όμως η κομεντί Η Τζούλιετ, Γυμνή σε αφήνει χλιαρό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι άσχημη. Ναι, ο Ίθαν Χοκ είναι ιδανικός ως ξεπεσμένος ψιλοστάρ, γοητευτικός μέσα στο χάσιμό του και στην προσπάθειά του για μια άλφα λύτρωση· αλλά όταν είναι ο μοναδικός από τους τρεις χαρακτήρες που σου κινεί το ενδιαφέρον, κάπου δεν έχει πάει καλά το πράγμα. Χώρια που το παρελθόν που τον οδήγησε μέχρι εδώ δεν φωτίζεται επαρκώς.
Μια-δυο καλές ιδέες, δυο-τρία χαμόγελα από εδώ κι από εκεί και μια πρέζα συγκίνησης δεν αρκούν για μια ταινία που αργεί να πάρει μπρος, αφού το πρώτο μέρος είναι άνευρο και το δεύτερο απλώς νόστιμο. Σαν συνταγή με συμπαθητικά υλικά, που εκτελέστηκε από μία φιλότιμη νοικοκυρά, η οποία όμως έχει βαρεθεί το καθημερινό μαγείρεμα. Και φαίνεται.
Η.Π.Α. 2018
Σκηνοθεσία: Τζέσι Πέρετζ
Πρωταγωνιστούν: Ρόουζ Μπερν, Ίθαν Χοκ, Κρις Ο’Ντάουντ
Διανομή: Odeon, Audio Visual
