«Τι, έχεις συναντήσει την Έμμα Γουάτσον;»
Έχω μόλις ανέβει μερικές σκάλες στην κλυδωνιζόμενη εκτίμηση της έφηβης κόρης μου, στην οποία έχω τυχαία αναφέρει ότι, πριν από πολλά χρόνια, βρέθηκα στα γυρίσματα της ταινίας «Ο Χάρι Πότερ και το Κύπελλλο της Φωτιάς» του Μάικ Νιούελ, στην Αγγλία. «Πώς ήταν, πες μου, αχ, αν είχα γεννηθεί θα με είχες πάρει μαζί;»
Θα ήθελα να της μιλήσω για τον Άλαν Ρίκμαν και τον τρόπο που κουβαλούσε μέσα του την, αρχικώς αχαρτογράφητη και, τελικά, τόσο συναρπαστική περσόνα του Σνέιπ, ακόμα και όταν έκανε διάλειμμα από το γύρισμα για να φάει μεσημεριανό. Ή, έστω, για την μικροσκοπική εκείνη μπλε στέρνα του στούντιο που στην ταινία μεταμορφώθηκε μαγικά σε αχανή λίμνη. Αλλά όχι. Ήταν η Έμμα, «η πιο όμορφη, η πιο έξυπνη, η πιο κουλ, η καλύτερη ηθοποιός του πλανήτη» που την ενδιέφερε. «Και είναι και φεμινίστρια! Πες μου τι σου είπε!».
Συγγνώμη. Δεν θυμάμαι τι μου είπε και είναι αδύνατον να βρω πού στην ευχή έχω καταχωνιάσει την κασέτα με τη φωνή της ή το άρθρο που έγραψα μετά. Αλλά θυμάμαι πόση εντύπωση μού είχε κάνει ο συγκροτημένος, ευφυής, ενήλικος τρόπος με τον οποίο μιλούσε στα 14 χρόνια της. Κανείς δεν το ήξερε τότε, αλλά η δεσποινίς Γουάτσον θα ήταν η ηχηρή εξαίρεση στον κανόνα που θέλει τα παιδιά-σταρ να χάνουν τη λάμψη τους και το εφέ που κάνουν στο κοινό, με το που ξεθωριάζει η μόδα της ταινίας -ή της σειράς- που τα εκτόξευσε.
Η περίπτωση του «Χάρι Πότερ», βέβαια, είναι ιδιαίτερη. Αυτή τη στιγμή, 11 χρόνια μετά την κυκλοφορία του τελευταίου βιβλίου και 7 χρόνια μετά την προβολή του τελευταίου φιλμ μίας από τις πιο θρυλικές κινηματογραφικές σειρές, μια μερίδα 13χρονων κοριτσιών εκστασιάζεται εκ νέου με το Χόγκουαρτς και τους Γκρίφιντορ, ερωτεύεται τον Χάρι ή (άκουσον- άκουσον) τον Ρον, και ταυτίζεται με την Ερμιόνη.
Πιθανότατα η Έμμα Γουάτσον, κόρη βρετανών δικηγόρων, γεννημένη στο Παρίσι, δεν θα τινάξει ποτέ εντελώς από πάνω της τον μανδύα της νεαρής μάγισσας που την τύλιξε πριν καν αλλάξει όλα τα πρώτα της δόντια. Όμως, έχει κατορθώσει να προχωρήσει πολλά βήματα πέρα από το ρόλο που την έκανε παγκοσμίως διάσημη και κατά αρκετά εκατομμύρια πλουσιότερη.
Βέβαια, όταν το 2009 γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο, σκέφτηκε να εγκαταλείψει το Χόλιγουντ και ολόκληρο το πακέτο της διασημότητας. Της άρεσε να διηγείται ιστορίες μέσα από την υποκριτική, αλλά αναρωτιόταν αν θα εξακολουθούσε να είναι τόσο τυχερή στο μέλλον και, κυρίως, αν κάνει για τη δουλειά. Η αλήθεια είναι πως το να ξέρεις ότι κάποιοι έχουν κάνει το πρόσωπό σου τατουάζ είναι λίγο τρομακτικό. «Στις τελευταίες πρεμιέρες του «Χάρι Πότερ», μετά το κόκκινο χαλί, πήγαινα στο μπάνιο και με κοιτούσα στον καθρέφτη», εξομολογήθηκε πρόσφατα. «Υπήρχε όλο αυτό το μέικ απ στο πρόσωπό μου, φορούσα κάτι τεράστιες τουαλέτες και αναρωτιόμουν ποια στην ευχή είναι αυτή που με κοιτάζει. Είμαι υπερβολικά σοβαρή, σκεφτόμουν. Είμαι δύσκολη. Είμαι πονοκέφαλος. Δεν κολλάω σε όλο αυτό». Όμως δεν άργησε να συνειδητοποιήσει ότι το να μπαίνει σε μικρές και μεγάλες μάχες ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε να κάνει στη ζωή της.
Έτσι, η μετά-Πότερ Γουάτσον βρέθηκε στο «Επτά μέρες με τη Μέριλιν» του Σάιμον Κέρτις, που εστιάζει στη σχέση ανάμεσα στη Μέριλιν και τον Λόρενς Ολίβιε όταν συμπρωταγωνίστησαν στο «Ο πρίγκιπας και η χορεύτρια». Στο φιλμ «Τα πλεονεκτήματα να είσαι στο περιθώριο» του Στίβεν Τσμπόσκι, που ρίχνει ένα τρυφερό, ειλικρινές βλέμμα στον αμήχανο κόσμο της εφηβείας. Στην αστυνομική σάτιρα «Οι ύποπτοι φορούσαν γόβες» της Σοφία Κόπολα, όπου μια παρέα νεαρών ακολουθεί διασημότητες μέσα από το διαδίκτυο για να τους ληστέψει. Στη φιλόδοξη (αν και ατυχή) επική περιπέτεια «Νώε» του Ντάρεν Αρονόφσκι. Στην διασκευή του παραμυθιού «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» του Μπιλ Κόντον, που την οδήγησε στα εξώφυλλα των σημαντικότερων περιοδικών του πλανήτη και την έχρισε και επισήμως fashion icon-ήδη μεγάλα ονόματα της μόδας και του χώρου των καλλυντικών είχαν εμπιστευθεί το πικάντικο, απόλυτα σημερινό λουκ της για την προβολή των προϊόντων τους. Η Γουάτσον λάτρευε ανέκαθεν τη μόδα, όμως αγαπάει ακόμα περισσότερο τη μόδα που έχει κάτι να πει: δεν υπάρχουν πολλές που θα εμφανίζονταν σε γκαλά φορώντας μια δημιουργία του Κάλβιν Κλάιν κατασκευασμένη από ανακυκλωμένα πλαστικά μπουκάλια. Μεταξύ άλλων, η μικρή μάγισσα Έμμα έκανε και αυτό.
Η οικολογία δεν είναι το μόνο που απασχολεί αυτήν τη δηλωμένη ακτιβίστρια. To 2017, η Εμμα έγραψε ιστορία στα MTV Movie Awards όταν κέρδισε το βραβείο στην κατηγορία «Καλύτερης Ερμηνείας» για την «Πεντάμορφη»: ήταν η πρώτη φορά που η διάκριση δεν ήταν διαχωρισμένη για γυναίκες και για άντρες ηθοποιούς. Ηταν ένα βραβείο χωρίς φύλο. «Το πρώτο βραβείο στην Ιστορία που δεν διαχωρίζει τους υποψήφιους με βάση το φύλο τους, λέει κάτι για το πώς αντιλαμβανόμαστε την ανθρωπότητα», είπε όταν το παρέλαβε. «Η υποκριτική είναι η ικανότητα να μπαίνεις στη θέση κάποιου άλλου, και αυτό δεν είναι ανάγκη να χωρίζεται σε δύο κατηγορίες. Η ικανότητα να χρησιμοποιείς τη φαντασία σου δεν θα έπρεπε να έχει όρια».
Είναι φεμινίστρια και της φαίνεται. Έχει, εδώ και τέσσερα χρόνια, έχει ανακυρηχτεί Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της υπηρεσίας «Ο.Η.Ε. Γυναίκες» του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών», έχει επισκεφθεί χώρες του λεγόμενου «Τρίτου Κόσμου» για να προωθήσει την εκπαίδευση για τα κορίτσια και υποστηρίζει ανοιχτά την Πακιστανή ακτιβίστρια Μαλάλα Γιουσαφζάι. Εννοείται ότι το κίνημα «Metoo» δεν την έχει αφήσει αδιάφορη-πρόσφατα δώρισε 1 εκατομμύριο λίρες σε ένα βρετανικό ταμείο που στηρίζει τις γυναίκες-θύματα παρενόχλησης και κακοποίησης. Και, όταν την κατηγόρησαν ότι δεν είναι όσο φεμινίστρια ισχυρίζεται πως είναι, επειδή έδειξε γυμνό το στήθος της σε φωτογράφιση του Vanity Fair, απάντησε αφοπλιστικά: «Υπάρχουν πολλές παρανοήσεις και παρεξηγήσεις για το τι είναι φεμινισμός. Φεμινισμός είναι να δίνεις στις γυναίκες επιλογές, δεν είναι ένα ραβδί με το οποίο χτυπάς άλλες γυναίκες. Αφορά την ελευθερία, την απελευθέρωση, την ισότητα. Πραγματικά, δεν ξέρω τι σχέση έχει το στήθος μου με αυτό. Έχω μπερδευτεί».
Το ίδιο μπερδεμένη είναι και η ηρωίδα της, Μέι, στην ταινία «Ο Κύκλος» του Τζέιμς Πόνσολντ, ένα επίκαιρο θρίλερ η προβολή του οποίου από τη Nova έρχεται στη σωστή στιγμή: εν μέσω της καταιγίδας που (δικαίως) ταλανίζει το Facebook. Η Μέι προσλαμβάνεται στην πιο «προχωρημένη» εταιρία τεχνολογίας και social media στον κόσμο. Ο ιδρυτής της (ο έμπειρος Τομ Χανκς τον υποδύεται απολαυστικά, ως γκουρού εκδοχή του Στιβ Τζομπς) καθοδηγεί αποφασιστικά το εκστασιασμένο κοπάδι των εργαζομένων του σε έναν κόσμο απόλυτης διαφάνειας με μότο «Τα μυστικά είναι ψέμματα». Η Μέι δέχεται να λάβει μέρος σε ένα πείραμα που υπόσχεται να αλλάξει τον κόσμο: στη διάρκειά του, θα παρακολουθείται από μικροκάμερες για σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο. Όμως, δεν θα αργήσει να αντιληφθεί τους κινδύνους που κρύβει η έκθεση στα μάτια εκατομμυρίων, για την ίδια και κυρίως για τους αγαπημένους της.
Ο «Κύκλος», που βάζει στο τραπέζι ένα θέμα που είχαν προφητικά εξερευνήσει στα 90s το αριστουργηματικό «Truman Show» και το συμπαθέστατο «EdTv», είναι μία από τις πολλές ενδιαφέρουσες ταινίες που έχουμε -σχεδόν καθημερινά- την ευκαιρία να βλέπουμε τον Απρίλιο στη Nova. Αφορμή, άλλωστε, για τα άρθρα μας, δεν είναι μόνο οι ταινίες που προβάλλονται για πρώτη φορά στους κινηματογράφους, αλλά και οι επίκαιρες ή μη ταινίες (και ειδικά οι τηλεοπτικές πρεμιέρες) που απολαμβάνουμε και στην τηλεόραση. Και, τουλάχιστον, όσον αφορά στην τελευταία, με τη Nova δεν υπάρχουν διλήμματα στην ψυχαγωγία της οικογένειας, αφού κάθε μέρα υπάρχει κάτι καινούριο και συναρπαστικό για να επιλέξεις –όχι μόνο πρεμιέρες ταινιών, αλλά και σειρές, ντοκιμαντέρ, παιδικά και αθλητικά θεάματα.
Τελικά, όμως, τι είναι εκείνο που κάνει την Έμμα Γουάτσον να ξεχωρίζει; Όχι, δεν είναι η εμφάνισή της -είναι όμορφη αλλά όχι κλασική καλονή (αν και σε αυτό η κόρη μου διαφωνεί καθέτως). Δεν είναι ούτε οι ερμηνείες της- είναι πολλάκις βραβευμένες και πάντα ενδιαφέρουσες, όμως ο αληθινά σπουδαίος ρόλος την περιμένει κάπου στο μέλλον. Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει είναι η ικανότητά της να είναι σημερινή με έναν ουσιαστικό τρόπο. Η φλογερή της προσήλωση σε ό,τιδήποτε παθιάζει τη γενιά της αλλά και όσους νιώθουν ανήσυχοι για το μέλλον της ανθρωπότητας και θέλουν να κάνουν κάτι γι΄αυτό. Και η σιγουριά της ότι η διασημότητα είναι άχρηστη αν δεν βοηθάει τη διαδρομή μας προς έναν καλύτερο κόσμο.
