Έχετε παρατηρήσει ότι έχει γίνει πλέον κανόνας, οι ταινίες που βασίζονται σε αληθινά γεγονότα να δείχνουν στους τίτλους τέλους τα πρόσωπα των πραγματικών ηρώων; Στην ταινία «The 15:17 to Paris» δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Οι τρεις Αμερικάνοι ήρωες που βρέθηκαν στο τρένο Thalys #9364 με προορισμό το Παρίσι είναι παρόντες σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, καθώς ο Κλιντ Ίστγουντ είχε την φαεινή (όσο και ανόητη) ιδέα να μη χρησιμοποιήσει επαγγελματίες ηθοποιούς, αλλά να βάλει τους ίδιους να παίξουν τον εαυτό τους.
Ο Ίστγουντ συνεχίζει το σερί ταινιών που εξυμνούν τον μέσο Αμερικάνο που ξεπερνάει τον εαυτό του για το γενικότερο καλό, μετά το ακραία μιλιταριστικό «American Sniper» και το μελοδραματικό «Sully» (πάλι καλά που δεν είχε τότε την ιδέα να βάλει τον αληθινό πιλότο να παίξει στο “Sully” και προτίμησε τον Τομ Χανκς).
Στο «The 15:17 to Paris» βλέπουμε τον Άντονι Σάντλερ, τον Άλεκ Σκαρλάτος και τον Σπένσερ Στόουν, τρία παιδιά που κινήθηκαν ηρωικά και απέτρεψαν μια τρομοκρατική επίθεση, αφοπλίζοντας έγκαιρα έναν φανατικό Ισλαμιστή που είχε σκοπό να αιματοκυλίσει ένα τρένο. Αναμφίβολα πρόκειται για πράξη ανδρείας και αυταπάρνησης, που δίκαια έκανε τον τότε πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ να τους παρασημοφορήσει με το μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής. Θα καταλάβετε θέλετε δεν θέλετε το πόσο δίκαιο ήταν, καθώς στο τέλος της ταινίας βλέπουμε ολόκληρη την ομιλία του Ολάντ από τηλεοπτική κάλυψη, λες και έπρεπε να δούμε το δελτίο ειδήσεων εκείνης της ημέρας για να βεβαιωθούμε για το πόσο σπουδαίο ήταν όλο αυτό.
Πρόκειται για την πιο απροβλημάτιστη και φτηνή σε συναίσθημα ταινία της μακράς φιλμογραφίας του Ίστγουντ και ο συναγωνισμός για κάτι τέτοιο είναι μεγάλος. Ο Κλιντ νομίζει ότι πρωτοπορεί και ότι κάνει ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ που ενσωματώνει τη φόρμα της παραδοσιακής μυθοπλασίας. Στην πραγματικότητα, αυτό που κάνει είναι ένα κακοστημένο docudrama για τους λάτρεις του Τραμπ. Προσοχή, όχι για τους Ρεπουμπλικάνους γενικά, αλλά για τους θαυμαστές του Τραμπ. Ενα αντίστροφο «celebrity rehab» που αντί για αποτοξινωμένους «has beens» βλέπουμε τα role models της διπλανής πόρτας να αναβιώνουν τη στιγμή της δόξας τους, με λεξιλόγιο λίγο πιο φτωχό από τις Καρντάσιαν και με μια ενοχλητική μοιρολατρία να διαπερνάει το φιλμ. Από την πρώτη στιγμή ο Ίστγουντ υπερθεματίζει στην ιδέα πως αυτά τα τρία παιδιά ήταν προορισμένα εκ γενετής από μια ανώτερη δύναμη να κάνουν αυτή την πράξη.
Στο πρώτο μέρος της ταινίας βλέπουμε μια αναδρομή στα παιδικά χρόνια των ηρώων, όταν η πίστη τους στον Θεό ήταν σπουδαιότερη από την δημόσια εκπαίδευση ή από την εκπαίδευση γενικότερα. Οι γονείς τους στράφηκαν στο Χριστιανικό σχολείο και τα παιδιά αγαπούσαν από πολύ νωρίς τα όπλα και τις σφαίρες. Μεγάλωσαν σωστά, μας υπογραμμίζει ο Κλιντ, όπως πρέπει να μεγαλώνει ένα παιδί δηλαδή: να κοιμάται με το αληθινό τουφέκι πάνω απ’ το παιδικό του κρεβάτι και να προσεύχεται με φόντο τη σημαία. O Σπένσερ Στόουν είναι αυτός που παίρνει πάνω του το μεγαλύτερο βάρος της (ανύπαρκτης) ιστορίας από τους τρεις. Τον βλέπουμε να βρίσκει την υγειά του στην αγνή πειθαρχεία του Αμερικάνικου στρατού. Όπως αφήνει να εννοηθεί ο σκηνοθέτης, αν αυτά τα παιδιά οπλοφορούσαν, όλοι όσοι βρίσκονταν γύρω τους θα ένιωθαν ασφαλείς. Μια πολιτικά ξεκάθαρη και «περήφανη» στήριξη της ιδέας της οπλοκατοχής.
Στο δεύτερο μέρος του έργου, βλέπουμε χωρίς λόγο τους τρεις παιδαράδες να μην λένε τίποτα, να μην κάνουν τίποτα και να περιφέρονται άσκοπα στα τουριστικά αξιοθέατα της Ρώμης και του Άμστερνταμ. Ο Κλιντ βλέπει μια παρέα από «γαμώ τα παιδιά», εγώ βλέπω τρεις κάγκουρες με σελφοκόνταρο. Τρεις νεαρούς που σε δυο ώρες κινηματογραφικού χρόνου δεν μπορούν να πουν δυο προτάσεις της προκοπής στη σειρά.
Ο σκηνοθέτης δεν τους επιτρέπει καν να βρίσουν στο ελάχιστο. Φυσικά, άλλωστε οι αιώνιοι φαντάροι στην ηλικία των 20’s όταν διακοπάρουν στην Ευρώπη μόνοι τους δεν πετάνε ούτε «fuck». Αυτό μάλλον θα έριχνε την μετοχή της εθνικής υπερηφάνειας στον κόσμο που θα πήγαινε στο σινεμά να τους θαυμάσει.
Κάπου μέσα στις αδικαιολόγητα μεγάλης διάρκειας σκηνές των διακοπών, ο Ίστγουντ ρίχνει και σχόλια ειρωνικού εθνικισμού, βάζοντας έναν αγενή τουριστικό ξεναγό να χλευάζει τους Αμερικάνους που θεωρούν ότι ο στρατός τους εξανάγκασε σε ήττα τον Χίτλερ.
Η ταινία, ίσως να λειτουργούσε σαν χορηγούμενο διαφημιστικό για τον στρατιωτικό τρόπο ζωής, και θα μπορούσε να προβάλλεται για πάντα στα ΚΨΜ των στρατοπέδων, σε νεοσύλλεκτους ΕΠΟΠ και σε απόστρατους που καθαρίζουν τα όπλα στη βιτρίνα του σπιτιού τους. Πιθανότατα μπορεί και να τονίσει την αυτοπεποίθηση του κάθε white trash του Αμερικάνικου Νότου, που έχει ανάγκη να νιώσει ότι γεννήθηκε για έναν μεγαλύτερο σκοπό. Ίσως κάποτε να είναι αυτός που θα έχει την τιμή σκοτώσει κάποιον ύποπτο, μελαμψό τύπο.
Ο καλός Θεός ας προσέχει τους παλικαράδες εκεί έξω και ας τους φωτίσει όταν θα σηκώσουν το όπλο τους για να σημαδέψουν. Να’σαι καλά κύριε Ίστγουντ, μας υποχρέωσες.
