Το καλό timing είναι το παν όσον αφορά το λανσάρισμα ενός προϊόντος στην αγορά. Όσοι μελετούν τη βιομηχανία του θεάματος, καταλαβαίνουν ότι η εποχή μας είχε ανάγκη έναν μαύρο υπερήρωα. Έτσι λοιπόν, το “Black Panther” αποκτά το πλεονέκτημα του «επίκαιρου» marketing plan. Φυσικά, ανάλογο “correct” πλεονέκτημα είχε και η Wonder Woman, απλά εκείνη η ταινία της Πάτι Τζένκινς ήταν εμπνευσμένη και εξαιρετική σε κάθε επίπεδο και αποτέλεσε τιμή και καμάρι στο πολυδιαφημισμένο genre των χάρτινων υπερηρώων.
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η εποχή του ακτιβισμού μέσω hashtags (από το #OscarsSoWhite μέχρι το #MeToo), η εποχή των επιθέσεων σε ταινίες με επιχείρημα το Whitewashing (“Ghost in the Shell”, “Annihilation” κ.α.) και η εποχή των «σοβαρών» συζητήσεων για το αν θα πρέπει να υποδυθεί μια γυναίκα τον James Bond, χρειάζονταν διακαώς έναν Αφροαμερικανό ήρωα. Όχι γιατί είναι φυσικό κι επόμενο οι ταινίες με μαύρους action heroes να ξεπεράσουν την ρετσινιά του Blaxploitation και να παίξουν επί ίσοις όροις στο mainstream, αλλά γιατί είναι «το σωστό» σε αυτή τη φάση, σύμφωνα με τις έρευνες σε δείγματα κοινού που συμβουλεύονται οι executives του Χόλιγουντ.
Πέρα από τις συνθήκες που έστρωσαν το έδαφος για το Black Panther, η ταινία καθαυτή χρησιμοποιεί με ευρηματικό τρόπο το περιβάλλον της γενέτειρας του ήρωα, στην καρδιά της Αφρικής. Η σκηνοθεσία του Ράιαν Κούγκλερ (“Creed”), φέρνει τον ήρωα Τ’Τσάλα στο θρόνο της Γουακάντα, ενός υπερβολικά ανεπτυγμένου κρατιδίου σε επίπεδο τεχνολογίας, πιστό όμως στην αρχαία παράδοση και τις μυστικιστικές δοξασίες της φυλής. Ο νέος βασιλιάς αποφασίζει να εκδικηθεί για το χαμό του πατέρα του, όταν του χαλάει τα σχέδια ο Έρικ Κιλμόνγκερ, ο κακός της ιστορίας που αμφισβητεί την μετριοπαθή εξουσία του και διεκδικεί το θρόνο για να βάλει σε εφαρμογή τα πολεμοχαρή σχέδιά του για να αιματοκυλίσει τον κόσμο. Ο Τσάντγουικ Μπόουζμαν μπαίνει στη στολή του Μαύρου Πάνθηρα και ο Μάικλ Μπ. Τζόρνταν είναι ο σκοτεινός του αντίλαλος μέσα στην άτρωτη στολή του Κιλμόνγκερ.
Από κεκτημένο φιλελεύθερο ενθουσιασμό, πολλοί Αμερικάνοι μίλησαν για την καλύτερη ταινία που έβγαλε ποτέ η Marvel. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ξαναζεσταμένη συνταγή που δεν αποκλίνει ούτε μια στιγμή απ’ τα χιλιοειπωμένα. Προβλέψιμη έκβαση δράσης, μέτρια χορογραφημένες μάχες, αίσθημα καθήκοντος, ατομικές φιλοδοξίες εναντίον συλλογικής αφοσίωσης, πράξεις ανδρείας και πεντακάθαρα μηνύματα, σε ένα ηθικά προσεγμένο μείγμα που θέλει να πιάσει όλες τις ηλικίες (και φυλές) του κόσμου.
Όσο για το βολικό άλλοθι περί πολιτικών μηνυμάτων, στα οποία πολλοί θα βρουν χρήσιμες αλληγορίες περί Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Μάλκομ Χ, θα πρότεινα στους γονείς να δείξουν στα παιδιά τους το «Do The Right Thing» (1989). Στην τρυφερή εφηβική ηλικία το είδαμε κι εμείς, πολλά περισσότερα καταλάβαμε και νιώσαμε. Άσε που συγκριτικά δεν στερηθήκαμε καθόλου σε ψυχαγωγία, παρόλο που εκείνο το φιλμ του Σπάικ Λι δεν είχε CGI εφέ.
